Εμφανιζόμενη ανάρτηση

Ονειροπόληση

  Ένα ταξίδι χωρίς παράθυρο μας έφερε  η καινούρια  άνοιξη Και ταξιδεύουμε τυφλά σ΄ ένα απέραντο ταβάνι τρένου Κι ούτε κάποια εικόνα...

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2020

Μαρία   Χουσάκου   Επιλογές 



Εγώ  πιο  πολύ 
τα αδέσποτα   αγάπησα
ακόμα  κι  αν μοιάζαν δεσποζόμενα
τα  περιφερόμενα  ζώα
τα  χρησιμοποιούμενα  παιδιά
τα  καταρρέοντα   κτήρια
τις  βιασμένες  παραλίες
τους  κακοποιημένους  πεζόδρομους
τους  αγωνιώντες   να  βρεθούν ανθρώπους
από   τον ίδιο τους  τον εαυτό
Τα  αδέσποτα  αγάπησα
Τα  διακινδυνεύοντα  αδέσποτα
Μπορεί  κι  εμένα 

.................................................

Μια  διαδρομή  από  το   "εγώ"  στο  "εμένα". Από  το  υποκείμενο στη  θέση    του  αντικειμένου. Η   τελική  επιλογή  ως   ενδεχόμενο.  Ανάμεσα  στις  άλλες  επιλογές  που  αραδιάζονται  ως  βεβαιότητες. Γιατί   ασφαλώς   είναι  μεγάλος   ο  δρόμος  ως  την αληθινή  αγάπη  του  "εμένα". Στο  ενδιάμεσο   αγαπά κανείς κι  επιλέγει  αυτά  που  μπορεί  να  βαδίσει  πλάι  τους, χωρίς  να αισθάνεται  παράταιρος. Ακόμη  κι  αν αυτά τα ίδια  είναι  παράταιρα. Πόσο  μάλλον ένας  ποιητής ή μια  ποιήτρια. Που   ξέρουν  καλά  ότι  από  τη φύση  τους  είναι  αδέσποτα   πλάσματα. Παντοτινά   ανέστια. Και  που   βλέπουν σε  κάθε  αντίστοιχο   ον μια  αντανάκλαση   του  εαυτού  τους. Τον  πυρήνα   της   οντότητάς  τους. Αυτόν τον άγριο ,ξεμαλλιασμένο   εαυτό, με  τα  μπαλώματα και   τα  μπογαλάκια  του στον ώμο.  Και   γι'αυτό ,όπως   υποψιάζομαι, αυτό το  "εμένα"  εκεί στο τέλος  του  ποιήματος  δεν  είναι  τίποτε  άλλο  από  το  πιο   "επικίνδυνο"  αδέσποτο. Γιατί  ενώ όλα τα άλλα  τα  παρατηρεί   το  υποκείμενο   από  μια  βολική  απόσταση , αυτό  το  αδέσποτο  τριγυρνάει  άτσαλα  μέσα  του  και  γκρεμίζει   ό,τι   στέριο     βρεθεί μπροστά  του  

Κώστας   Τσιαχρής  



Κώστας Τσιαχρής "Επιτύμβιο"



Αυτό   υπήρξε   η ζωή μου
ένα    χαλάκι
όπου  σκούπιζα
μετά  από  κάθε  έξοδο  
σχολαστικά   τα   πόδια
τρίβοντας   και  ξανατρίβοντας
για   να  πατήσω 
δίχως   ενοχές
με   σίγουρη  συνείδηση 
στο  περσικό  χαλί 
του  σαλονιού   




Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2020

Κώστας   Τσιαχρής "Χωρίς   στοιχειό"


Αν το  κορμί  στεριώνει
μόνο  εκεί   που χτίζουν
κάτι   από το  μαύρο  του  έρωτα
ας   απομείνει   ετοιμόρροπο   γεφύρι
Όταν  το  ξεγελούν   βοριάδες
θα   τραντάζεται
θα  ρίχνει  κάτω  τους διαβάτες
Θα   περνιέται για   βυθός
Αν και θα   βρέχει  μόνο
τις  πατούσες  των κολυμβητών  του

Θα  λείπει  απ' τα  θεμέλια
το   στοιχειό    του