Όταν η φωτιά συνομιλεί με τον πάγο ,όταν το όνειρο μεταφέρει το μυαλό σε μία ρευστή , αρχετυπική κατάσταση ,όταν η φωνή γυμνώνεται από τη στατικότητα του καθημερινού και του φθαρτού και υψώνεται στη συχνότητα και στην απόγνωση ενός κύκνειου άσματος , όταν το χώμα αποκτά την ελαφρότητα του ουρανού ,όταν το αίμα κινείται μέσα στις φλέβες σα δυνατό κρασί ,όταν τα πόδια αγγίζουν το νερό με την ευλάβεια της θείας κοινωνίας ,τότε ο κόσμος αλλάζει σώμα και υφή , καίγεται σαν το χαρτί κι αναδύεται από την τέφρα του η μυρωδιά του αδοκίμαστου . Η Bjork , το αγαπημένο ξωτικό από τη Χώρα των Πάγων ,τη γνωρίζει αυτή τη μυρωδιά . Τη φυλάει σαν πολύτιμο κόσμημα στα σωθικά της μουσικής της .Μουσική που προσκαλεί το παραμύθι και του αντιγράφει το απόκοσμο , το απροσμέτρητο , το αφοπλιστικό .Το Vulnicura είναι η ένατη δουλειά της κι αποτελεί μια επιστροφή στις ρίζες του ήχου της ,όπως εκείνη δηλώνει κι όπως αποκαλύπτει η ακρόαση των νέων τραγουδιών της . Περίπλοκες ενορχηστρώσεις ,μελωδίες που στριφογυρίζουν σα μέλισσες , κάθε λογής ηλεκτρονικά στολίδια , απαλοί λαρυγγισμοί που θαρρείς ότι βγαίνουν από το στόμα ενός παράξενου πλάσματος , ελεγχόμενες και την ίδια στιγμή εκκωφαντικές συναισθηματικές εκρήξεις ,ποίηση και πάλι ποίηση . Αυτός είναι ο κόσμος του Vulnicura , τον οποίο η Bjork σκηνοθετεί με τη βοήθεια του Haxan Cloak και του Arca . Ένας κόσμος απρόσιτος για όσους επιμένουν να μετρούν τα πάντα με χάρακες και με διαβήτες , να βάζουν διαστάσεις στη μία και μοναδική διάσταση που απαθανατίζει τον άνθρωπο ,την Τέχνη .
Κώστας Τσιαχρής