Είμαι χωμάτινος
Βουλιάζω
απ' το βάρος μιας αράχνης
Η αγωνία μου
λιώνει χιλιόμετρα
μέσα στο στήθος
ώσπου ν' ακουμπήσει
μια συγχώρεση
Για τα λάθη που πληρώθηκαν
σε λάθος τόπο
Για τους δεσμώτες
που ξεκίνησαν την έξοδο
χωρίς μια συμφωνία κυρίων
για τα μετέπειτα
Για το πάντοτε και το ποτέ
Λες κι όλα τα μελλούμενα
αφήνουν κατακάθι στο παρόν
Ότι απ' τον άνθρωπο
περισσεύει πάντα
ένα κομμάτι τέρας
Ότι από μόνη της
μια τέτοια ηθική
γεννάει ελπίδα
Άμποτε
να σηκωθεί σαν ευαγγέλιο
Άμποτε
ένα λουλουδάκι
τρίζοντας τα δόντια
σε όσους πήραν για παράδεισο
τα δεκαπέντε εκατοστά
της ηδονής τους