Δεν κουβαλάω άλλους αιώνες στο κεφάλι μου
κι ας με τρυπάει από τα μάτια ως τον ύπνο
αυτή η αποχή
Δε ζευγαρώνω αδιάντροπα μ' άλλους τουρίστες
Έφτασε ο χρόνος κατεβαίνω απ' τις ευθύνες
Αν λίγο έμεινα το δροσερό κορίτσι
θα πετάξω αυτά τα μάρμαρα απ' τα στήθια μου
θα φτύσω το λευκό
θα κοιμηθώ το μαύρο
Και θα' ρθει -το φωνάζει- οργασμός
Με μια γροθιά στο ακίνητο θα ξεχυθώ
και θα λερώσω με το σπέρμα
ωραίων αγοριών
χιλιάδες μέρες έξω απ' το γυμνό
Αγαπώ με το ύφος των θηρίων με το μαντήλι ανέμελα στην τσέπη με εξαιρέσεις Πάντοτε σαν άγγελος που τα φτερά φυτρώνουν στο όνειρό του Χτυπώ τις πόρτες των αμαρτωλών και με καλωσορίζουν οι αμαρτίες που άλλοι πρόφτασαν να ζήσουν αγαπώ και λέω την ποίηση πνιγμό που παίρνει φόρα από την άβυσσο ως τα πέριορα του πόθου αγαπώ σε μια διάλεκτο που πλάθουν τ' αστέρια σε κάτι κρυψώνες μέσα στα λόγια των παιδιών αθόρυβα και ύπουλα για να σκεπάζονται οι εστίες της φωτιάς για να φαντάζει το πυράκτωμα βολτούλα στη βροχή αγαπώ με μια γεωμετρία που ακυρώνει κάθε σχήμα μ' ένα σώμα κάθετο οριζόντιο επικλινές κάτω απ'το βάρος μιας εκδίκησης για όσα χάδια σκόνταψαν στο χέρι της μητέρας αγαπώ με παρωπίδες με ηλεκτροφόρα σύρματα τριγύρω από τα μπράτσα με δόκανα ή αθέατες καταπαχτές για όσους αφελείς αγαπώ και λέω ευτυχώς που ο Θεός έφτυσε λίγο ουρανό για να' χουν να ακουμπήσουν κάπου οι συννεφιές μας
