Κώστας Τσιαχρής "Αντιγραφή"

Είναι  παράξενο  

τρομακτικά  παράξενο 

Αυτή η πλατεία 

με τα πρεζόνια και  τις πεταμένες σύριγγες 

αποστηθίζει βρώμα  

κι απαγγέλλει   ουρανό  

Μα όταν αρχίζει  να   αντιγράφει  

κουτοπόνηρα 

απ'  το  τετράδιο  των ονείρων 

επιτηρητές  την παίρνουν  μυρωδιά  

οι κόρνες  των  αυτοκινήτων 

Μηδενίζουνε  την κόλλα της

 

Κώστας Τσιαχρής Περί ανέμων...και θυμάτων

Φυσάει   όλο  το  απόγευμα
αυτή  η μοναξιά
κουράστηκαν τα   δέντρα να  την τραγουδάνε
μ' εκείνο   το  μονότονο ββββ
δε  λέει να   κοπάσει
Έρχεται  από  μακρινούς   ασκούς
από  τις πρώτες λάσπες που έχτισαν  τον άνθρωπο
από  το πλευρό  που  λυπήθηκε  να σπαράξει  ο  Θεός
δύναμη   παραδομένη    άνευ όρων
σε  άλλη   δύναμη
όμοια  με  κλάμα  πεινασμένου  ζώου
φυσάει  με  χτύπους  πάνω στις  κορνίζες
ξεριζώνει  πρόσωπα  που υπήρξαν
κάποτε  και  κάπως
καταστρέφει     ενθύμια  πόθου
με   μανία   απατημένης  συζύγου

Κώστας Τσιαχρής "Απομίμηση γλυπτικής"

Κάτω απ' τη λάμπα στάσου
σκοτεινή μου λέξη
Κάθισε γυμνή
με τα εσώρουχα
με τα νοήματα
που αγγίζουνε την ποίηση
χωρίς επίθετα και τόνους
ανορθόγραφη προκλητικά
με τα φωνήεντά σου
ανοιχτά στον έρωτα
και με τα σύμφωνα
φύλλο συκής
πάνω στο καρβουνάκι
το αναμμένο
ανάμεσα στα πόδια σου
Και μη φοβάσαι το μαχαίρι
Άφησέ το
Θα σκαλίζει
στο μυαλό μου μάρμαρο
για να σε στήσει
μέσα ίνδαλμα
μιας φρίκης

Κώστας Τσιαχρής Περί Σαδδουκαίων

Αγαπούληδες   ποιητές  

Aγαπούλες μου  ποιήτριες

τα μπαλκόνια   έπεσαν  

και   δεν  είναι  χώρος   εδώ 

να ξαποστάσουν  τα φτερά σας 

τα  πατώματα   σαρώθηκαν   

δεν έχει  ψίχουλα   εδώ 

τσιμπολογήστε   ποίηση  αλλού  

σε   αποστειρωμένα  βιβλιοπωλεία 

σε  προθήκες με    λαμπιόνια 

κάπου   θα χωράει  ένα  περίσσιο    όνομα  

με  κεφαλαία  ή με μικρά  

κάπου   θα   χωράει  ένας τρόπος 

να  σιγήσουν οι   ανίδεοι   

για να  λάμψει η αρετή   σας 

Αφού   απόμεινε    γεροντοκόρη η ποίηση 

και  πίνει  τσάι  σε  φιλανθρωπικά   γκαλά 

διοπτροφόρος   αναγνώστρια  των παθών μας  

-μα  τι  εξαίσια   γραφή 

-οι στίχοι  αυτοί  αγγίζουν  την καρδιά  του  λυρισμού

-υπάρχει  μια αισθαντικότητα   μέσα    σε  τόσο    κυνισμό 

Αισθαντικότητα.  Με  άλλα  λόγια  απόδραση   

σε  τόπους  όπου  φέγγει η  φλυαρία  

λέξεις   επί  λέξεων  πρόβατα  επί  σφαγή 

όταν  ο  θύτης  έχει   αφήσει  το μαχαίρι  

σε  άλλες   εποχές 

σε   χρόνια  όπου  έβγαζε αγαπούλες  μου 

μια  εφηβεία  η σκέψη

Κώστας Τσιαχρής Φοβού τους Δαναούς

Αγοράστηκε    στην  Ασωμάτων

σε  μια  εποχή    μεγάλης    συντριβής   

καθώς   ακούγονταν  στο σώμα    

εκρήξεις   μοναξιάς  

και   το  παράθυρο έμοιαζε ταξίδι

Ακόμη  ανέγγιχτο  

όπως  στην πρώτη  εκείνη   αγρυπνία  προς  τιμήν του   

Ακόμη  αστραφτερό 

Ρίχνει  ένα  φως   που   γράφει   ελιγμούς  

στα μάτια  και   στην  αναπόληση  

Ένα τετράγωνο  κυματιστό   κομμάτι  τέχνη   

Αγοράστηκε    σαν ανταπόδοση  ενός   αδέξιου   πάθους

που  έμελλε  να  το ρουφήξει  ο χρόνος  

να  το  αφυδατώσει  

για  να κείτεται  αποτύπωμα  παλιάς  δροσιάς 

σε   τώρα   διψασμένο   στόμα 

Αντίγραφο  μεγάλης τέχνης 

Φέρνει   απάνω  δαχτυλιές  από  ένα  μέλλον  

που το  ρίξαμε  στην άκρη  των  ελπίδων  μας 

και  μεγαλώνει  σαν παράσιτο    

τραβώντας   νεύρο  από  την ίδια  του  την περιφρόνηση 

Αλλά  δε  βαριέσαι 

Ποιος  δίνει  σημασία  σε πυξίδες 

όταν  έχει   εμπρός  του  τις  ακτές; 

Και   τέλος  πάντων  τώρα   πια   

αυτό  το αριστούργημα  διακόπτει   απλώς  

τη σκόνη  που  θρονιάστηκε  

για  τα  καλά   στο   πρόσωπό  μας

Κώστας Τσιαχρής "Νέκυια"

Δεν  ξέρω αν ο άνδρας 
που παριστάνει   κάθε  απόγευμα   τον θάνατο  στο πάρκο
αν είναι  απλώς  μια  αυταπάτη 
αν  τρέφεται και   τρέφει  νεύματα  από  άλλους   τόπους 
αν  γεννιέται   από  τις  επικίνδυνες  μεριές  της  μνήμης
κι ύστερα   αν  πάλι  πέφτει  σ' έναν    χώρο  άδειο  από  φοβίες
Έρχεται  κάθε  απόγευμα  κοντά  στα  δέκα  χρόνια 
μ'ένα   παλτό  μαύρο  και  μακρύ 
μ' ένα   χαμόγελο  βγαλμένο  από   πίνακες
αρρωστημένο  κάτω  από  την άνοιξη  του
Φτιάχνει   πηγάδι  ανάμεσα   στους  ζωντανούς  και  κατεβαίνει
του  σφυρίζουν τα  παιδιά αλλά  κατεβαίνει  τον πιέζουν  σα χρησμό  πίσω  απ' τα χείλη  κατεβαίνει
του χαράσσουν    στα  παγκάκια ζωγραφιές  και    δυναμώνει μνήσθητί   μου σκοτεινιάζει   
Αν κάποιος  πλησιάσει  βλέπει 
ένα  κατάρτι στο  στήθος  του  βλέπει  φύκια 
πετρωμένες γοργόνες  στις   πληγές του βλέπει  άνεμο   παντού 
αλλά   πάνω  απ' όλα   νοσταλγία   για   ένα ατέλειωτο   ταξίδι
Μόνος   και  σκληρός 
αλλά  έτσι   κι  αλλιώς   η μοναξιά   σκληραίνει   αυτούς   που   ζουν  χωρίς  ν' αγγίζουν 
Καθόλου  δεν  παραξενεύομαι  ας   είναι 
μέσα  σε  τόσους  δήθεν     ζωντανούς ας  είναι  κι   ένας   γνήσια   πεθαμένος

Κώστας Τσιαχρής "Εν αναμονή"

Για  τελευταία  φορά   στην ανοιχτή  βαλίτσα  
περιμένει ακόμη   λίγος    χώρος  για   την  έξοδο 
ακόμη   ένα     χρέος   διψασμένο 
που  χωράει   τα  φανερά    και   τα  κρυφά  μας  λόγια 
Σα να  μας   δίνουν ένα  όνειρο και   απαιτούν   να το μοιράσουμε  σε  χίλιους ύπνους 
σε  κάθε πόντο  του μαξιλαριού να   βγουν  αχτίδες 
κι  ένας ήλιος   να  περικυκλώσει το   κεφάλι  μας    
που  σιγά  σιγά  θα  γίνει πονοκέφαλος από  άλλα  χρόνια 
τότε  που  λίγα  έμοιαζαν  ακίνδυνα και  περισσότερα υπόσχονταν αγκάθια 
Κι  έτσι  τώρα   στην  αγάπη  νιώθουμε  μονάχα  ένα πισώπλατο μαχαίρωμα 
τώρα  ισορροπία   φέρνουν μόνο   οι  στροφές 
και   κάθε   δευτερόλεπτο  η  ζωή μας  συμμαχεί  με  τη  βιασύνη 
Η  ανοιχτή  βαλίτσα  περιμένει 
ένα   καρδιοχτύπι  που θα   δώσει  κίνηση ή   ακινησία   στην πόρτα 
Περιμένει