εδώ και δυο αιώνες
πριν ακόμη γεννηθεί
πριν γίνει όνομα κι επώνυμο
ακουμπισμένη
με όλο της το σώμα σ’ ένα αυτί
επάνω στο τηλέφωνο
και σ΄ έναν χτύπο της καρδιάς
να μάθει αν ζει
ή αν της τρἀβηξαν
χωρίς να νιώσει
μέσα στο απέραντο
γαλάζιο όνειρό της
τον αναπνευστήρα
Κώστας Τσιαχρής
Με θολωμένη αντίληψη
ο ένας σπάραζε τον άλλο
Η γάτα κατασκόπευε
στα λόγια μας τον παπαγάλο
Που αποστήθιζε μηχανικά
λέξεις βαριές από μπετό
Η ανάσα τους μας έφερνε
απέχθεια κι εμετό
στη σκέψη φόραγες εσύ
τα ρούχα πεθαμένου φίλου
Ξαναπετιούνταν όρθιοι
οι Πέρσες του Αισχύλου
Με τα σπαθιά τα δόρατα
Το μίσος ανά χείρας
Σου πρότεινα συμβιβασμό
με τον αφρό μιας μπίρας
Κι έτσι αναίτια νικητές
Χωρίς σταγόνα αίμα
Πέφταμε ψόφιοι ανάσκελα
σε ένα γιγάντιο ψέμα
Κώστας Τσιαχρής
Όσο μ' αγκαλιάζεις
Μένουν στην πλάτη μου
σημάδια από ένα βρέφος
κακοποιημένο
Μια κραυγή που σα να λέει :
Δεν έχω δύναμη να ενώσω τα κομμάτια μου
να σ' αντιμετωπίσω
ως σύνολο προς σύνολο
Για αυτό τις πιο πολλές φορές
με βλέπεις να σε εκλιπαρώ
Από τα πόδια χαμηλά
να υπολογίζω ένα ένα τα πατήματα
τα πιθανά γλιστρήματα
τον ίλιγγο και τις χιονοστιβάδες
Ζαρωμένο
χαμηλά κουλουριασμένο
Να ονειρεύομαι ανάβαση
στα πιο απάτητα σημεία
του σώματος σου
Κώστας Τσιαχρής