Ένα ισχνό χαμόγελο
είναι κρυμμένο κάτω από το κράνος μου
Και τρέμει
Τις οβίδες που σφυρίζουν στον αέρα
και συντρίβουν τις ζωές
που κέρδιζα παιδί
στα Μήλα ή στο Κυνηγητό
Κι άλλες ζωές δεν έχω πια να δώσω
Σε κανέναν
Ό,τι πήρες, πήρες
Κράτα το χαμόγελο σαν ξαστεριά
ή σα γαλήνη
Όταν παύουν τα ντουφέκια
να πυροβολούν αλύπητα
το μέλλον
και το παρελθόν μας
Κ. Τσιαχρής
Το γέλιο είναι ο δίδυμος αδερφός του φόβου
Το μαθαίνεις ύστερα από μια μεγάλη νίκη
Όταν μέσα στην απόλυτη χαρά γελώντας
σε τρομάζει ξαφνικά ο ήχος
που γεμίζει το κρανίο σου
σαν εκκωφαντική τριβή με έναν πελώριο ήλιο
που έλιωσε τον πάγο ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι
Κι έπειτα θυμάσαι πάλι αυτά τα πράγματα που σε λαβώνουν
σταματάει η αναπνοή σου απότομα
κι ο χρόνος κολυμπά ανάστροφα
απ' τα γηρατειά ως τη γέννηση σου
ξανακάνοντας τα ίδια λάθη
με το ίδιο σώμα
με ολόιδια βήματα
Που αφήνουν όπου περπατάς
το ίδιο χνάρι με την ίδια πάντα λέξη
ΦΟΒΟΣ
Κ. Τσιαχρής
Και τον αέρα να φυσά λυτρωτικά το πρόσωπο του
Στεκόταν πια στην κορυφή της σκάλας ο Ευμένης
Έβλεπε από κάτω πλήθος θλιβερό
που ιδρωνε να σκαρφαλώσει στο επόμενο σκαλί
και σηκωμένα χέρια
που έτειναν να κρεμαστούν
από την πρώτη ολοφώτεινη ιδέα
Εκείνος όμως ένιωθε στην πλάτη το ύψος
Κλωτσούσαν στα πλευρά του τα φτερά με δύναμη
Λαμποκοπούσε από το γέλιο μέχρι τη σκιά του
Και φυσικά
μέσα σε τέτοιο παραλήρημα θριάμβου
Δεν ψιλιάστηκε Χαμπάρι δεν το πήρε Ούτε που μυρίστηκε
Πως πάνω από το τελευταίο σκαλί
Ήδη γεννιόταν
Έμπαινε στα σπάργανα
θεόρατη καινούργια σκάλα
Κώστας Τσιαχρής
Και ξαφνικά στη μέση μιας μεγάλης σιγουριάς
Ενώ έβαζες στη θέση τους το τάδε και το δείνα
Σου στέλνουν το μοιραίο μήνυμα
Σε ειδοποιούν την τάδε του μηνός
Να εγκαταλείψεις μια ιδέα
Που ολάκερο ένα παρελθόν
της έδινες να πίνει από τη φλέβα σου
Που πίσω σου κοιτάζοντας
σε ακολουθούσε πάντοτε πιστό σκυλί
Από κουτάβι εκπαιδευμένη να φυλάει
την πόρτα που έμπαζε στην ενδοχώρα
στα κεκοιμημένα μυστικά σου
Ψύχραιμος λοιπόν
Με το κουράγιο σφηνωμένο ανάμεσα στα δόντια
Γίνεσαι ξανά ένας μπόγος
που κινείται ανάμεσα στο όλα και στο τίποτε
Μία μακρόσυρτη γραμμή από ίχνη παπουτσιών
Και περιμένεις πεινασμένος
Άδεια χέρια άδειο βλέμμα
Στη σειρά σου
Στο συσσίτιο ιδεών
Κώστας Τσιαχρής
Είτε με τον κώδικα τιμής των φαντασμάτων
Είτε με την ηθική του σώματος
Μετά από 54 απόπειρες αμφιβολίας
Έμαθα να με αγαπώ χωρίς κανένα αντάλλαγμα ´
Μόνο για το ταλέντο στην υποκρισία
Για την αντοχή του αληθινού μου ύφους
κάτω από τους ανακριτικούς φακούς
Για τη μισανθρωπία
και τον εγκλεισμό στην ίδια τη φωνή μου
Για την επίσκεψη στη ζώνη του κινδύνου
μόνο μ' ένα κρυφοκοίταγμα
Και πάνω απ' όλα
για τον τρόπο που έμειναν θαμμένα στο υπόγειο
κάτι έγχορδα
που ετοίμαζαν κοντσέρτο για μεγάλες λυρικές σκηνές
Ενώ το γνώριζαν καλά
πως προορίζονταν για μουσική του δωματίου
Κώστας Τσιαχρής
Μετά από κάθε μας παράσταση
Τι τρομερό που οι ρόλοι
μας εγκαταλείπουν τρέχοντας
στα καμαρίνια
Σηκώνουμε τα χέρια
και στη θέση τους καπνός
Ανοιγοκλείνουμε τα μάτια και ομίχλη
Αντί για το όνομά μας
ένας κρότος που θυμίζει ψόφιο χειροκρότημα
Μιλάμε κι ακουγόμαστε
σα δολοφόνοι του ίδιου μας του κόσμου
στην καλύτερη στιγμή του
Στόμα Πάθος πουθενά
Και το ταλέντο μας
αδέξιο πουλί
που δοκιμάζει απ' την αρχή
το πρώτο πέταγμά του
Έξω από το ρόλο
είμαστε σκελετοί από χαρτί
Αρπάζουμε εύκολα φωτιά
Και μόνο ένας Οθέλλος ή μια Μήδεια
παζαρεύουν στις ατάκες τους
το σβήσιμό μας
Την ίδια ώρα που μια χρυσαλλίδα
σφάδαζε απ' τον κόπο
Τέντωνε και ξανατέντωνε
με απελπισία όλο της το ένστικτο
δοκίμαζε την πίστη
και την αντοχή της
πάνω στον ιστό του μαρτυρίου
Μια αράχνη ζύγιζε
υπολόγιζε έκανε προσθέσεις
κι αφαιρέσεις
όνειρα ισολογισμούς
Γεμάτη από κτηνώδες πάθος
για το τωρινό
και τα επόμενά της δείπνα
Κ. Τσιαχρής
Τι καλά να είχαμε στο στήθος
μια πορτούλα
Να ξεκλείδωνε όποτε
μας στρίμωχνε στον τοίχο η θλίψη
Για να τρέχουμε ανακουφισμένοι
Σ´εναν άλλο τόπο
Σ´ένα καταφύγιο
απροστάτευτων ψυχών
Να μη στεκόμαστε σφιγμένα
ανυπεράσπιστα δοντάκια
στις γροθιές της
Κ. Τσιαχρής
Τι χρώμα έχει η ψυχή σου;
Με ρώτησε ένα παιδί στο πάρκο
Δείχνοντας ένα άσπρο περιστέρι
Να η δική μου είπε Πέταξε
αλλά πάντοτε γυρνάει πίσω
όταν ρίξω λίγα ψίχουλα στο χώμα
Για να το πειράξω απάντησα
Αν είναι να γυρνάει για λίγα ψίχουλα
καλύτερα να μείνεις από μέσα ολόμαυρος
Παλλόμενο κατράμι
Οι ψυχές θα πρέπει
να γνωρίζουν μόνες τους το φόβο
να διαλέγουν την τροφή τους
κάτω από την άγρυπνη ματιά των γερακιών
Κώστας Τσιαχρής
εδώ και δυο αιώνες
πριν ακόμη γεννηθεί
πριν γίνει όνομα κι επώνυμο
ακουμπισμένη
με όλο της το σώμα σ’ ένα αυτί
επάνω στο τηλέφωνο
και σ΄ έναν χτύπο της καρδιάς
να μάθει αν ζει
ή αν της τρἀβηξαν
χωρίς να νιώσει
μέσα στο απέραντο
γαλάζιο όνειρό της
τον αναπνευστήρα
Κώστας Τσιαχρής
Με θολωμένη αντίληψη
ο ένας σπάραζε τον άλλο
Η γάτα κατασκόπευε
στα λόγια μας τον παπαγάλο
Που αποστήθιζε μηχανικά
λέξεις βαριές από μπετό
Η ανάσα τους μας έφερνε
απέχθεια κι εμετό
στη σκέψη φόραγες εσύ
τα ρούχα πεθαμένου φίλου
Ξαναπετιούνταν όρθιοι
οι Πέρσες του Αισχύλου
Με τα σπαθιά τα δόρατα
Το μίσος ανά χείρας
Σου πρότεινα συμβιβασμό
με τον αφρό μιας μπίρας
Κι έτσι αναίτια νικητές
Χωρίς σταγόνα αίμα
Πέφταμε ψόφιοι ανάσκελα
σε ένα γιγάντιο ψέμα
Κώστας Τσιαχρής
Όσο μ' αγκαλιάζεις
Μένουν στην πλάτη μου
σημάδια από ένα βρέφος
κακοποιημένο
Μια κραυγή που σα να λέει :
Δεν έχω δύναμη να ενώσω τα κομμάτια μου
να σ' αντιμετωπίσω
ως σύνολο προς σύνολο
Για αυτό τις πιο πολλές φορές
με βλέπεις να σε εκλιπαρώ
Από τα πόδια χαμηλά
να υπολογίζω ένα ένα τα πατήματα
τα πιθανά γλιστρήματα
τον ίλιγγο και τις χιονοστιβάδες
Ζαρωμένο
χαμηλά κουλουριασμένο
Να ονειρεύομαι ανάβαση
στα πιο απάτητα σημεία
του σώματος σου
Κώστας Τσιαχρής
.jpeg)
Ένα τηγάνι που μας ψήνει η πόλη
Σαράντα δύο η ανάσα υπό σκιά
Οι τελευταίοι που μείναμε σφαδαζουμε όλοι
Κάτω απ'τη χούντα του ήλιου που διψά
Για φρέσκο δέρμα φρέσκια τυραννία
Εσταυρωμένοι στο καυτό τσιμέντο
Αν έμοιαζε η καρδιά μας Γροιλανδία
θα' ταν για μας μεγάλο κομπλιμέντο
Όμως τα ρούχα κολλημένα κι ο ιδρώτας
Μας ξενυχτάνε στη βεράντα μέχρι βάθους
Και μόνο κάποτε ο θόρυβος μιας μπότας
Θυμίζει σ' όλους τα δαγκώματα του πάθους
Ίσως αν δρόσιζε από μέσα μας για λίγο
Ίσως να παίρναν θάρρος τα μελτέμια
Ίσως και να σταμάταγε τον τρύγο
αυτή η μοναξιά που έσφιξε τα γκέμια
Και λαχανιάζοντας σαν άλογα μας τρέχει
Με τη φορά και τη μανία βέλους
Κανένας και καμία άλλο δεν αντέχει
Θέ μου λιποθυμούμε επιτέλους !
Κώστας Τσιαχρής
Ο Πέτρος έκλαψε μετά το λάλημα του πετεινού
Θυμήθηκε την αποτρόπαια πράξη
Τα καρφιά που γρήγορα θα αποτελείωναν την αγάπη
Ένας ληστής του φώναξε: Προδότη
Σκάνδαλο αιώνων
Νόμισες θα ξεμπέρδευε μαζί σου η Ιστορία
μ' ένα κλάμα
Ένα πουλί του ξαναφώναξε : Αδικία
Χωρούσε δύο κεφάλια
δύο καθάρματα η θηλιά
που μέσα της κρεμάστηκε η άλλη προδοσία
Του Ιούδα
...Τώρα στ' αλήθεια ήταν δάκρυα αγάπης
ή μονάχα ξέπλυμα ενοχής
-μπορεί και φόβου -
για τις εξηγήσεις που ήθελε δεν ήθελε
έπρεπε να δώσει
στις ερχόμενες στρατιές των οπαδών
ή και των δήμιων του ραβίνου;
Κώστας Τσιαχρής
.jpg)
Ένα ταξίδι χωρίς παράθυρο
μας έφερε η καινούρια άνοιξη
Και ταξιδεύουμε τυφλά
σ΄ ένα απέραντο ταβάνι τρένου
Κι ούτε κάποια εικόνα
στιγμιότυπο τοπίου
τρεμοπαίζει στο
νωχελικό μας βλέμμα
Απομένουμε σχεδόν τυφλοί
Τρομαχτικά ακούγοντας ρωτώντας υποθέτοντας
ότι στ’
αλήθεια εμείς δεν ταξιδεύουμε
Αλλά κάποιος άλλος
στο δικό μας ποίημα
με δικά μας ναύλα
υποδύεται με οσκαρική ερμηνεία
τη φιγούρα επιβάτη
Που ονειρεύεται με μια ναυτία
κάπως βολική
Και που όσο σταματά το τρένο
δυναμώνει
και δε λέει να σβήσει
Ούτε με τέσσερα χαπακια δραμαμίνης
των πενήντα μιλιγκράμ
Κώστας Τσιαχρής
Όσοι ρίχνετε
χρησιμοποιημένα ρίγη σας
Στους κάδους ανακύκλωσης
Ας έχετε στο νου σας
Κάποιος γυρολόγος
Άριστος εκτιμητής
κάθε λογής σαβούρας
Ίσως βρει ένα λόγο
Ένα άρτιο μυστικό
Που εσείς παραγνωρίσατε
Και βγήκατε άρον άρον
από τα χαράματα της ωριμότητας σας
να ξεφορτωθείτε
να πετάξετε στους άλλους
Το ένα πράμα
που σας ξανακάνει
ωραίο κτήνος
Κώστας Τσιαχρής
Για μια στιγμή
αρνήθηκα την κάθε
προηγούμενη στιγμή
Και κάτω από τα μάτια σου
που έχασκαν σαν ανοιχτοί αιώνες
Σκότωνα με μυγοσκοτώστρα
τις επόμενες στιγμές
Που βιάζονταν να γίνουν
δίχως να φουσκώσει το βυζί τους
Προηγούμενες
Τάχα βρισκόμουν
Μέσα έξω
Μοιρασμένος
Στο καντράν και στα γρανάζια
από ρολόι τοίχου
Σε αίθουσα αναμονής αεροδρομίου
Έτοιμος από ώρα για απογείωση
σε ύψος νάνο
Που μου υπόσχονταν τα νεύματά σου
Κώστας Τσιαχρής