Τετάρτη 27 Ιουλίου 2022

Κώστας Τσιαχρής Αυτεπίστροφο





Αγαπημένο σώμα.
Σε πέταξα μακριά με δύναμη 
Για την ειρήνη των ματιών και των ενστίκτων μου 
Και δεν έχω πια το βάρος σου μέσα  στο βάρος μου 
Και δεν κάθεται η σκιά σου κάτω απ' τη σκιά μου 
Ο ύπνος μου δεν πολεμάει με τον ύπνο σου 
για λίγο παραπάνω πάπλωμα 
Κι είμαι γαλήνιος  
που ξεμπέρδεψα  από σένα μια για πάντα 
Από τη μυρωδιά σου που έπνιγε τη μυρωδιά μου 
Τα γουργουρητά στο έντερο μέσα στη νύχτα 
Ήρεμα σκυμμένος πάνω στο απολυτήριο 
μελετάω  τη φωνή μου με  λυγμούς χαράς 
Χωρίς εσένα και χωρίς εμένα να διψάω για σένα 
Αλλά τα ξημερώματα 
άκουσα  το σφύριγμα να δυναμώνει. Επέστρεφες. 
Πιο γρήγορα απ' το φως μέσα στο φως μου 
Πιο φλογερά  από την ανάσα της ανάσας μου 
Σα δικαστής που δίκαζε  το δίκιο του 
Ίσα που πρόλαβα να πω  - Εσύ ; 
Μου τσάκισες  το κούτελο 
Κι έπεφταν ματωμένα στη φωνή  μου
τα μελλοντικά μας χρόνια 



Δευτέρα 25 Ιουλίου 2022

Κώστας Τσιαχρής Κατεδάφιση αυθαιρέτου






Δε χρειάστηκε 

μπουλντόζα

δυναμίτης 

κομπρεσέρ 

Για να γκρεμίσω 

αυτό το αυθαίρετο

που έτσι θέλω 

χτίστηκε 

λαδώνοντας

τη διαφθορά μου 

κάτω από τη μύτη 

μιας  ελπίδας 

ότι τίποτε ξανά 

δε θα με πλήγωνε 

που υψώθηκε 

σαν άγχος 

με σκέπη 

και 4 πατώματα 

μέσα στο δάσος 

της  καρδιάς μου 

Χρειάστηκε 

μονάχα 

ένα λεπτό 

αυτοταπείνωσης 

ένα κατέβασμα 

στη σκοτεινή υπόγα 

για να νιώσω 

που οι ρωγμές 

αγκάλιαζαν 

φοβέριζαν 

για τα καλά 

το κτίσμα 








Παρασκευή 22 Ιουλίου 2022

Κώστας Τσιαχρής Μέσα στη μουσική

 



Ακούγοντας εκείνο τα παλιό ρεμπέτικο τραγούδι

Ρώτησες τι να'ναι η έκσταση μέσα στη μουσική

Να βγαίνει το τραγούδι για περίπατο στα μάτια μας  

σου απάντησα 

Αλλά ήδη ζούσες το τραγούδι 

Πέθαινε κάτι παλιό πάνω στη γέννα του 

Γεννιόσουνα ξανά ο ίδιος άνθρωπος 

αλλά με άλλες νότες 

Κι έπαιζε η συναυλία 

μέσα στο αίμα 

της  πιο ανθρώπινης καταγωγής σου 

Έπαιζαν το γέλιο ,η καλημέρα ,ο έρωτας 

Γινοσουν τώρα από λάρυγγας στεγνός 

φωνή που έτρεχαν από τους φθόγγους της 

ποτάμια 










Σοβαρή λογοτεχνική πρόταση ή μόδα ;

 



Δεν ξέρω αν πρόκειται για τάση που υπαγορεύεται  από τις όποιες οδηγίες  δίνουν τα εργαστήρια δημιουργικής γραφής ,αν ξαφνικά επανεκτιμήθηκε από συγκεκριμένους εκδοτικούς οίκους ή περιοδικά  η  ιδιομορφία της ποιητικής των beat λογοτεχνών , αν ανακαλύφθηκε ως νέα Αμερική ο Μπουκόφσκι  , αν είναι απλώς η νέα μόδα στον ποιητικό λόγο ή (λίγο απίθανο) αν όλη αυτή η τακτική συνιστά ένα ιδιάζον γνώρισμα της ποιητικής φυσιογνωμίας μιας νέας λογοτεχνικής γενιάς . Το γεγονός  είναι, πάντως ,ότι όσοι παρακολουθούν τα ποιητικά δρώμενα θα έχουν ίσως διαπιστώσει τον τελευταίο καιρό μια συστηματική χρήση από τη μεριά πολλών , κυρίως νέων σε ηλικία ,ποιητών και ποιητριών μιας γλώσσας προκλητικής , αφτιασιδωτης , απογυμνωμένης από ηθικά στερεότυπα , σχεδόν υβριστικής και ωμής. Λέξεις άλλοτε προσβλητικές και "άβολες" μέσα στον ποιητικό λόγο,  κατά κάποιο τρόπο "αριστοφανικες" , εμφανίζονται πλέον με αξιοθαύμαστη συχνότητα στη γραφή αυτών των ποιητών και προσπαθούν να επιβληθούν ως σημαινόμενα που δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ή και προκαλούν αισθητική απόλαυση .Ασφαλώς , ούτε ηθικολόγος είμαι ούτε προκατειλημμένος απέναντι σε οποιαδήποτε νέα τάση ή δοκιμή . Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν λέξεις κατάλληλες για την ποίηση και για τη λογοτεχνία εν γένει, και λέξεις απορριπτέες και ανάρμοστες .Κάτι τέτοιο θα καταστρατηγούσε την ιδέα της ελευθερίας της τέχνης και θα αποτελούσε μια μορφή λογοκρισίας. Το ζήτημα ,ωστόσο , είναι αν πίσω από αυτή την απενοχοποίηση του χυδαίου στη γλώσσα υπάρχει μια βαθύτερη  αισθητική  στόχευση ή  ένας φιλοσοφικός πυρήνας,  που θα πείθουν αληθινά για τη διατήρηση του καλλιτεχνικού χαρακτήρα του εγχειρήματος και δε θα μοιάζουν με απλές πιστολιες στον αέρα για τις εντυπώσεις .Συνεπώς , κατά τη γνώμη μου ,ναι , και "ο κώλος", "το μουνί",  "η ψωλή " ," το γαμήσι" μπορούν να βρεθούν μέσα στο αίμα της ποίησης ,αρκεί να μην αποτελέσουν θρόμβο που θα της προξενήσει το μοιραίο έμφραγμα .  Σας παραθέτω ορισμένα αποσπάσματα από ποιήματα διαφορετικών ποιητών ,αφήνοντας να κάνετε τη δική σας αποτίμηση 



"Αγνοώ.

Σκατά.

Τη βλέπω.

Τομάτα.

Την κοιτάζω σαν αλλοτινή ντομάτα.

Σαν φρούτο του θέρους.

Το χειμώνα αρχίδια;

Αρχίδια το χεμώνα." 



"Αν είσαι στρέιτ το νετφλιξ να το βάλεις στον κώλο

σου,

εμένα με νανουρίζει

αλλά δεν θα με γιατρέψει ποτέ" 


"Aν τα μουνι@

σας ήταν όπλα

θα κυκλοφορούσατε

ελεύθερα

χωρίς περιορισμούς

κι αυτός είναι

ένας τρόπος να δεις τα πράγματα

Με τούτο δω

δεν σας προτρέπω

να κάνετε τα μουνιά@ σας όπλα

ή οτιδήποτε άλλο

Απλά παρατηρώ

πως οι άνδρες

αγαπούν περισσότερο

τα όπλα

από τα μουνι@


Και αυτός

ίσως να είναι

ένας ορισμός

της πατριαρχίας"


"Κοροϊδεύουν

Ξέρουν πως παρακολουθώ

Σκέφτομαι

Αν το κλάμα

Είναι η  λύση

Ή

Μια γερή κλοτσιά στ’ αρχίδια"


"Μπλεθαμμένος από κύμα

Και νεκρός από κύημα

Πολύ αργότερα

Συναντηθήκαν, ναι.

Και μιλήσαν για την θάλασσα

Ή τα νερά της κοιλιάς σου

Η ομορφιά

Να ξέρεις

Και μες τα σκατά

Σου

Πάει

Κι ανεμίζει

Σημαίες καθαρίστριας" 


"Γιατί δεν συμπαθώ

Καθόλου

Τους φαραώ

Σαν άρχοντες

Η ιστορία της λαιμητόμου

Τους έπρεπε

Και νωρίς ήταν

Αλλά

Αυτού του μαλάκα

Καλά του κάνανε" 


"Η γιαγιά μας η καλή

που εχήρεψε μικρή

είχε άντρα τον παππού μας

ταγματάρχη από σχολή.

Κάθε τόσο της κολλούσα

και της έλεγα:

γιαγιάκα,

χήρα είσαι, βρες βρε κάποιον

με πολλά πολλά λεφτάκια.


«Κρεμασμένες να τις έχω

τις ψωλές σ’ έναν κορμό

μήτε να τις βλέπω θέλω

μήτε να τις ακουμπώ».


Τότε εγώ ανακουφίσθην

είχαν όλα πια λυθεί.

Η πουστρίλα στη φαμίλια

ήταν κληρονομική" 


Κώστας Τσιαχρής 

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2022

Κώστας Τσιαχρής Βαρομετρικό χαμηλό

 


Ο γνώριμος λυγμός 

σαν το χαλάζι που χτυπάει 

Κάτω απ'το στήθος ο καιρός 

πώς χάλασε και πώς μιλάει 


με λόγια ενός μουγγού 

που πίσω απ'τη σιωπή η μιλιά 

στο στόμα του ή όπου αλλού 

ξανάνθισε σα λεμονιά 


Και κάπου  

σε μια τέτοια συγκατοίκηση 

μπορεί για πληρωμή 

μπορεί και για εκδίκηση 

μέσα στην τέλεια πτώση 

η ποίηση να σε θυμηθεί

Να σε σκοτώσει 







Τρίτη 19 Ιουλίου 2022

Διαδικτυακή συνομιλία με τον Δήμο Χλωπτσιούδη για το έργο και τα όρια της κριτικής της τέχνης




Διαβάζοντας πρόσφατα μια ανάρτηση σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης του γνωστού ποιητή και κριτικού Δήμου Χλωπτσιούδη  για τη στάση του κοινού και τον ρόλο του κριτικού  απέναντι σε αυτό που προωθείται ως σύγχρονη τέχνη, έλαβα το θάρρος να σχολιάσω το κείμενο και ,κατά έναν τρόπο, να προκαλέσω τον αξιόλογο αυτό άνθρωπο σε έναν ιδιότυπο διάλογο σχετικά με το έργο , τον στόχο και τα όρια της κριτικής της τέχνης .Παραθέτω τη "συνομιλία" μας ,η οποία ενδέχεται να συνεχιστεί 


Δήμος Χλωπτσιούδης 

Το μετανεωτερικό κοινό έχει εκπαιδευτεί να στέκει αχόρταγο απέναντι στις υπερβολές και το παράδοξο. Αυτή η στάση, ακόμα και στο "υποψιασμένο" κοινό, είναι συνειδητή. Εκφράζει μια άρνηση/καταγγελία απέναντι σε αυτό που ονομάζουμε "υψηλή τέχνη". Έτσι η αποδοχή του γκροτέσκο λειτουργεί ως εργαλείο επανακαθορισμού (ή αυτοεπιβεβαιωσης) μιας πολιτισμικής ταυτότητας και ως μέσο κοινωνικής διαφοροποίησης. Στην πραγματικότητα η εισαγωγή των στοιχείων της pop art στην τέχνη, αναδεικνύοντας το καθημερινό ως αισθητικό αντικείμενο, καταργεί τις διακρίσεις μεταξύ εμπορικής και υψηλής τέχνης. Θολώνει το αισθητικό κριτήριο με αποτέλεσμα ακόμα και εξαιρετικοί καλλιτέχνες/κριτικοί και αναγνώστες/θεατές να αγκαλιάζουν εύπεπτες και ανούσιες (=ξεχνιούνται πολύ γρήγορα) δημιουργίες.

Κι εκεί ακριβώς μπαίνει ο ρόλος της κριτικής. Όχι ως δικαστή (μου αρέσει/δεν μου άρεσε), αλλά ως φορέα κριτικού λόγου που συγκρούεται εκ-κεντρι-κά με την τυποποίηση και τη δηθενιά, με τον εξουσιαστικό λόγο και την εμπορευματοποίηση, και αναζητά αισθητικές προτάσεις που αντιτάσσονται στο κιτς, στον αισθητικό συγκρητισμό που αγοράζουμε καθημερινά νοθεύοντας τελικά τις αξίες του ανθρωπισμού και αναδεικνύοντας σε παράγοντα αποφάσεων ένα κοινό που συχνά σκέφτεται απ-άνθρωπα. 

Τι δουλειά έχει να διαβάσει το δικό μου δημιουργικό έργο ένας ρατσιστής; Πώς θα αναδείξει ένα έργο τον ρόλο των φύλων όταν καταντά κωμωδία και φάρσα ένα κείμενο που στόχευε να προβάλλει το γυναικείο φύλο και υποβιβάζει τα εσωτερικά του βαθύτερα μηνύματα;

Έχουμε εθιστεί σε αντι-ανθρωπιστικές ερμηνείες που δημιουργούν τυποποιημένες καρικατούρες (βλ. Σεφερλής) και τις θεωρούμε πια δεδομένες χωρίς να τις κρίνουμε.


Κώστας Τσιαχρής 

Κύριε Χλωπτσιουδη , ομολογώ ότι πολλές από τις επισημάνσεις σας για τη στάση του κοινού και τη λειτουργία της κριτικής  απέναντι στο αισθητικό φαινόμενο με βρίσκουν σύμφωνο. Ωστόσο, το κείμενό σας αποτέλεσε την αφορμή ,για να επανέλθουν στο μυαλό μου  ορισμένοι  προβληματισμοί στους οποίους δεν έχω κατορθώσει ακόμη να δώσω μια ικανοποιητική απάντηση . Σε καμία περίπτωση, βεβαίως, δε θα ήθελα να δοθεί η εντύπωση ότι αμφισβητώ  την πειστικότητα των παρατηρήσεων σας. Ο σκοπός μου  είναι να προκληθεί ένας γόνιμος διάλογος για τον ρόλο του κριτικού και ενδεχομένως τα όρια μέσα στα οποία δύναται ή πρέπει αυτός να βαδίζει .Ας γίνω πιο συγκεκριμένος.

Περιγράφοντας το έργο του κριτικού εν πολλοίς θεωρείτε ότι  αυτός τάσσεται στο στρατόπεδο του  αληθινά ωραίου ,ότι αγωνίζεται ενάντια στη φαινομενικότητα  και την προσποίηση , και συνεπώς γίνεται συμπρωταγωνιστής ( μαζί με τον καλλιτέχνη ) σε μια προσπάθεια αισθητικής αναβάθμισης τόσο της τέχνης όσο και του κοινού . Σε αυτό το σημείο ,λοιπόν ,αναρωτιέμαι  μήπως  η προσπάθεια αυτή οδηγεί τον κριτικό στην  υιοθέτηση μιας απόλυτης και ίσως υπεροπτικής  αντίληψης, η οποία ,κατά κάποιον τρόπο , τον τυφλώνει μέσα στην ακρότητα της και δεν του επιτρέπει να σκύψει στα έργα που δεν πληρούν τους όρους μιας αισθητικής τελειότητας .Με άλλα λόγια , αναρωτιέμαι μήπως ο κριτικός ,κυνηγώντας το αισθητικό του ίνδαλμα , χάνει μερικές φορές τον προσανατολισμό του και απορρίπτει ως μέτρια ή κακά τα έργα που δεν ανταποκρίνονται στις διαστάσεις αυτού του ινδαλματος. Θα μου πείτε ,βέβαια , ότι η συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί  ενδεχόμενο και περιπτωσιακο   ολισθημα που δεν απομυθοποιεί τον αγώνα και την αγωνία του κριτικού για την αναζήτηση του υψηλού. Επιπλέον, αναρωτιέμαι μήπως η στράτευση του κριτικού στο αισθητικό ιδεώδες τον  μετατρέπει σε ένα είδος κήρυκα , ιεραποστόλου ή και προπαγανδιστή του αληθινά ωραίου .Και θα με ρωτήσετε  ,δικαιολογημένα , ποιο είναι το μεμπτό σε αυτή τη μετατροπή .Ίσα ίσα αυτό δεν πρέπει να είναι το ζητούμενο; Δηλαδή ο κριτικός ,με την ευαισθησία και την υψηλή μόρφωση που τον διακρίνουν , να διαφωτίζει το καλλιτεχνικά απαίδευτο κοινό και να το βοηθά να στραφεί στην πηγή του φωτός . Ειλικρινά , δεν ξέρω να σας απαντήσω . Ένα μυστηριώδες κομμάτι του εαυτού μου , ένα αντι-πρεπει , μου λέει για σκέψου το καλύτερα , αυτό θέλουμε από τον κριτικό ; Να μας υποδείξει πόσο ακαλλιέργητοι , ποσο δεμένοι με το ευτελές είμαστε ,ποσό εγκλωβισμένοι στην τυραννία του πλασματικού ; Ή μήπως θέλουμε έναν κριτικό-ελεύθερο πνεύμα , που δε θα σηκώνει το δάχτυλο αλλά θα σκάβει με τα  νύχια μέσα στο έργο , θα το παρατηρεί στα σωθικά του, θα το συλλαμβάνει με το νου ,με τις αισθήσεις και με το ένστικτο, θα το ξεγυμνώνει , θα εντοπίζει με ευθυκρισία και χωρίς κακεντρέχεια  τις πληγές του , θα αποτιμά χωρίς υπερβολές τις αρετές του ; Και πάλι δεν ξέρω να σας πω με σιγουριά.Το μόνο σίγουρο , και αυτό που με ενοχλεί αληθινά , είναι ότι η κριτική έχει καταντήσει τα τελευταία χρόνια συστηματική άσκηση εκθειασμου του κρινόμενου έργου .Σα να μη βλέπει ο κριτικός παρά μόνο  ανθακια μέσα στο έργο .Σα να αποφεύγει τα αγκάθια , για να μην τρυπήσει τα κρινοδαχτυλα του.Με τιμή 


Δήμος Χλωπτσιούδης 

Για μένα ο/η κριτικός δεν αναζητά το ωραίο. Αυτό είναι υπερβολικά δύσκολο και δεν αντέχει στον χρόνο (η υποκειμενικότητα στο χρόνο της αισθητικής). Ο κριτικός για μένα οφέιλει να αναζητά το νέο, τον πειραματισμό, την ιδιαίτερη αισθητική πρόταση (είτε του αρέσει σε πρώτη ματιά είτε όχι).

Δεν αναζητά κάποιο αισθητικό ιδεώδες, αλλά συμμετέχει στη διαμόρφωση ενός κριτικού λόγου που αντιτάσσεται στον εξουσιαστικό λόγο της στερεοτυπικής και τυποποιημένης γλώσσας (πχ μαζική λογοτεχνία). Εκεί ακριβώς εντοπίζω το ελεύθερο πνεύμα (που λέτε) και κυρίως τον ρόλο του ως δημόσιου διανοούμενου που παρεμβαίνει στον πόλεμο των ιδεών με το έργο του (κριτικό ή δημιουργικό)


Κώστας Τσιαχρής 

Θα μου επιτρέψετε να σας θέσω την εξής ερώτηση .Λέτε ότι ο κριτικός οφείλει να αναζητά το νέο ,το πρωτοποριακό, το αδοκιμαστο . Αυτή , λοιπόν, η ιδιαίτερη αισθητική πρόταση δε θα έχει αναγκαστικά έναν προσδιορισμό; Μπορεί να είναι ωραία , μέτρια ή κακή ή να ανταποκρίνεται σε οποιαδήποτε άλλη αισθητική διαβάθμιση , υποκειμενικη ή κατά το δυνατόν αντικειμενική .Επομένως , τον κριτικό τον ενδιαφέρει σε αυτόν τον πειραματισμό το ωραίο ,το μέτριο ή το κακό ; Και λέω "τον ενδιαφέρει", γιατί χρησιμοποιείτε  το ρήμα "αναζητεί" .Τι αναζητεί ,επομένως , ο κριτικός σε αυτή τη νέα πρόταση ; 'Η μήπως επιδιώκει απλώς να περιγράψει αυτό το πρωτοφανέρωτο, χωρίς να τον ενδιαφέρει αν έχει κάποιον ποιοτικό προσδιορισμό; Αν όμως δεν υπάρχει αυτός ο ποιοτικός προσδιορισμός, τότε αυτό μπορεί να σημαίνει ότι τον ενδιαφέρει ακόμη και το αισθητικά ευτελές ; Άρα , μήπως στην περίπτωση αυτή θα ήταν καλύτερα αντί του ρήματος  "αναζητεί " να χρησιμοποιούμε τα ρήματα  " παρατηρεί", "καταγράφει" ,"αποτυπώνει" ; Τι λέτε ; 


Δήμος Χλωπτσιούδης 

Το ζήτημα είναι να έχει κάποιος μια δική του αισθητική πρόταση. Και επιμένω επειδή το +90% αναμασούν τα ήδη τετριμμένα αδυνατώντας (ή φοβούμενοι) να οδηγηθούν σε πειραματισμούς. Καθώς η αισθητική και ο γλωσσικός πειραματισμός εκφράζουν ιδεολογία, σχεδόν αναπόδραστα θα έχουν αντιεξουσιαστική κατεύθυνση. 

Το ωραίο είναι εκ των πραγμάτων υποκειμενικό και επηρεάζεται από πλήθος στοιχείων, οπως η αισθητική καλλιέργεια, η αναγνωστική εμπειρία, η δεκτικότητα στο νέο, η αθροιστικά οι "ορίζοντες προσδοκίας". 

Ο ποιοτικός προσδιορισμός τίθεται στην πρότασή μου, όχι με τη συμβατική έννοια του αισθητικά ωραίου, αλλά με τη δυναμική πορεία σύγκρουσης με το τυποποιημένο. Για μένα στόχος της τέχνης σήμερα είναι η σύγκρουση με τη μαζική κουλτούρα, με τα στερεότυπα και η συμμετοχή της στον πόλεμο των ιδεών. Το ωραίο περιορίζεται απλά σε μια λογική ηδονής.

Και δεν αναφέρομαι σε μία κριτική προσέγγιση, σε μία αποϊδεολογικοποιημένη βιβλιοπαρουσιαση, αλλά σε κείμενα που εκφράζουν έναν κριτικό λόγο και μέσα στην τέχνη θέτουν ζητήματα ιδεολογίας (ταυτότητα, ρόλος των φύλων κτλ).


Κώστας Τσιαχρής 

Με συγχωρείτε που έχω απορίες ,αλλά αν δε σας κάνει κόπο διευκρινιστε μου κάποια σημεία της απάντησης σας .Μέσα από αυτή την ανταλλαγή απόψεων εγώ τουλάχιστον μαθαίνω πολλά . 1. Γράφετε " το ζήτημα είναι να έχει κάποιος μια δική του αισθητική πρόταση.Και επιμένω επειδή το +90% αναμασούν τα ήδη τετριμμένα αδυνατώντας (ή φοβούμενοι) να οδηγηθούν σε πειραματισμούς." : εννοείτε ο καλλιτέχνης , ο κριτικός ή αμφότεροι ; 2. Με ποιο σκεπτικό θεωρείτε ότι ο ιδεολογικός χρωματισμός της αισθητικής και του γλωσσικού πειραματισμού οδηγεί αυτομάτως στην ανατροπή , στην "αντιεξουσιαστικη κατεύθυνση" (Θα σας ήμουν ευγνώμων ,αν μου εξηγούσατε , γιατί εγώ πιστεύω ότι δεν αρκούν  ο οποιοσδήποτε ιδεολογικός χρωματισμός  ή η οποιαδήποτε εκφραστική καινοτομία για αυτή την αισθητική επανάσταση ,για την οποία μιλάτε .Ίσως δεν αντιλαμβάνομαι κάτι σωστά  ) 3.Η σύγκρουση με το τυποποιημένο ή τη μαζική κουλτούρα θα έχει ως αντιπρόταση ποιο πράγμα ; Θα μπορούσαμε ίσως να το προσδιορίσουμε ή κατά τη γνώμη σας αυτό θα υπονόμευε την ίδια την πράξη της ανατροπής ;  Εννοώ τον εκ των προτέρων καθορισμό  αυτής της νέας αισθητικής πρότασης. Και εκτός αυτού , επειδή βλέπω ότι επιμένετε στην εκπαραθύρωση (ίσως λίγο υπερβολική λέξη ) του ωραίου από τη στόχευση της κριτικής, η ίδια η έννοια της ανατροπής , της αποκαθήλωσης , της αμφισβήτησης δεν  εμπεριέχει ,έστω και υποδόρια , μια προσπάθεια απομάκρυνσης από κάτι που θεωρείται αισθητικά τελματωμενο , νεκρό ,άσχημο ; Και ως εκ τούτου , και πάλι μέσα από την αντιεξουσιαστικη πάλη με το αισθητικά παγιωμένο , δεν υπολανθανει η επιθυμία (ή ηδονή ,όπως την ονομάζετε ) ενός άλλου ωραίου , ενός πρωτόγνωρου (ή όπως θέλετε εσείς ) ωραίου ; 4. Κι αν τώρα όντως ξεφύγουμε από το στενό πλαίσιο της κριτικής αποτίμησης ενός συγκεκριμένου έργου τέχνης και μιλήσουμε για τη γενικότερη λειτουργία της κριτικής , όπου ο κριτικός κοιτάζει κατά μέτωπο το ίδιο το πρόσωπο  της τέχνης , πώς μπορούμε ,κατά τη γνώμη σας, να εξαιρέσουμε ή -για να μην είμαι τόσο αυστηρός στη διατύπωση μου- να αποδυναμώσουμε τη σημασία του ωραίου κατά την οποιαδήποτε στόχευση μας ,είτε αυτή λέγεται  "ξεθεμελιωμα" και  "ανορθοδοξια" είτε " συμβατική προσέγγιση " και "βελούδινη επανάσταση" ; Με λίγα λόγια , η ίδια η φύση της τέχνης ,ακόμη και στην περίπτωση που αποτυπώνει κάτι φρικαλεο (π.χ. ένα έγκλημα ) ,δε γεννά μέσα μας την ηδονή ενός ωραίου ; Και κατά παραλληλία , και η κριτική δεν επιδιώκει να αναδείξει την ηδονή του ωραίου που δοκιμάζει  ο κριτικός ,κατά την περιήγησή του στο έργο ή στην ίδια την τέχνη ; 


Κώστας Τσιαχρής Φωτογραφία ανφας σε επιτύμβια στήλη

 



Παρόλο το χαμόγελο 

μέσα στο  γαμπριάτικο κοστούμι 

τη γλυκύτητα

αντιμέτωπη με το φακό 

αυτή η φωτογραφία 

που παγώνει τη ζωή σου 

στην  ανάμνηση ενός δευτερολέπτου 

με τρομάζει  κόβει την ανάσα 

κοκαλώνοντας μετέωρο 

το  ταγκό του χρόνου 

Κι απ' τον   τσιγαρόβηχα 

στο στήθος 

τη σκληρή φωνή σου 

που τη βάραινε  ο καπνός 

στα μάτια και στα αυτιά μου

μένει απλώς 

αυτό το κούφιο άγαλμα :

Η ακινησία μιας πολαρόιντ

Που τώρα  σε  τραβάει

απ' τη στιγμή 

σαν τρομαγμένο ποντικό

και σε  πετάει ανυπεράσπιστο 

Ανφας

στην ποντικοπαγίδα 

της αθανασίας 




Δευτέρα 11 Ιουλίου 2022

Κώστας Τσιαχρής Παραίτηση

 





Στα δύσκολα και στα αγκάθια κάποιου κάκτου 
Πάνω στο τακ της πόρτας και στο κρακ του 
πόμολου που γύρισε  σα σκουριασμένος ήχος 
ψιθύρισες Είναι αργά- και δίχως 

να σε φυσάει τεμπέλικο το αγέρι 
κάτι ο θυμός κάτι η βροχή να φέρει
έγινες   βασιλιάς με βλέμμα δούλου
Εγώ Ειμί  μισοκαμμένου τρούλου 

Με το ένα πόδι στη ζωή το άλλο εκτός 
χαρούμενα που χτύπησε ο συναγερμός
Εγέρθητι  Στα όπλα όλοι κι όπου να' ναι 
τρις ο Αλέκτωρ  θα λαλήσει και θα σπάνε 

δεσμοί φιλίας που κράτησαν για χρόνια 
θα σκίζονται οι αγάπες σα χαρτόνια 
και μια μουντζούρα το φιλί από χαλασμένο bic
Όλη η χαρά σκηνοθεσία κι  όλα τρικ 






Δευτέρα 4 Ιουλίου 2022

Κώστας Τσιαχρής Φίφτυ - Φίφτυ

 



Ο αγαπημένος / αγαπημένη του συμβιβασμού 

θυμίζει κελαηδοπούλι  σε νυχτερινό κλαμπ 

τον πρόωρο  τοκετό  δυο  ψυχών 

που εγκυμονούν ένα τίποτα 

τη σελήνη με το πένθος της έκλειψης  

και το μισοφέγγαρο που δε θα γίνει ποτέ του δρεπάνι 

Το νικημένο όχι   /  το ναι μέσα από τα σφιγμένα δόντια 

Το συμφωνώ που πατικώνει  στη βουβαμάρα του το διαφωνώ 

Τη βαλίτσα που ξοδεύει το βιος της στο πατάρι 

Εκείνο το αν... με τα χαλασμένα παπούτσια 

Εκείνο το Τέλος ... με το σκοτωμένο  Τ

Θυμίζει πόνο χωρίς το σφιγμένο του  πρόσωπο 

Διπλό κρεβάτι που πέταξε το μισό του 

στα πεινασμένα όνειρα 

κι αγκαλιά που αγκαλιάστηκε μόνη της 

για να μην κρυώνει