Όλα τα συναισθήματα
για τελευταία φορά
Μαζεύτηκαν απάνω στα πλευρά μου
Κι αναβόσβησαν
Ωραία και θλιβερά
Σα λάμπες
από δέντρο Χριστουγέννων
που άφηνε μια πινελιά γιορτής
μέσα στο ερημικό δωμάτιο
Ύστερα πέρασε η γάτα
Γκρέμισε με την ουρά το δέντρο
Έπεσαν απ'τη θέση τους οι λάμπες
Θρυμματίστηκαν
Διαλύθηκε απότομα το μήτινγκ
Μονάχα στην κορφή
Στραφταλιστή
Ακτινοβολούσα
Έμεινε να προεδρεύει
Μονή της η απελπισία
Κώστας Τσιαχρής
Τίποτε δεν μας δένει με τον ίδιο τόπο
Μας κουβαλάει
και κουβαλάμε ο ένας τη γενιά του άλλου
Όσο ανοιγοκλείνει τα μάτια του ένας αιώνας
Ή όσο κάνει ένα όνειρο
να πέσει απ' το κεφάλι στις παντόφλες
και να τρέξεις γρήγορα στην τουαλέτα
να ξεπλύνεις τα φαντάσματα απ' το πρόσωπο
Πατάμε πάνω σε μία ετοιμόρροπη γεωγραφία
που σε κάθε βήμα
πέφτουν από τις τσέπες της
λιθάρια ρέματα βουνίσια δέντρα
ωάρια που ετοιμάζουν από την αρχή
τη γέννησή μας
Έχουμε σύνορο τον άνεμο
καταγωγή από ποτάμια
DNA τεκτονικού σεισμού
Είμαστε άτοποι
κι ο τόπος μας είναι λειψάνθρωπος
Και μόνο που μας απειλεί μια ρίζα
να μας δέσει πάνω της
Ξεθάβουμε από το βαθύτερο σεντούκι μας
πριόνια και μαχαίρια
Κ. Tσιαχρής