Ζήσης Αϊναλής "Για μια στιγμή πίστεψα στην αιωνιότητα"

Για  μια στιγμή πίστεψα  στην αιωνιότητα 
που τα μάτια  μου κρεμασμένα  στα χείλια σου
διασχίζοντας  μέρες και νύχτες  το πρόσωπό  σου
κρυμμένο   στις  φλέβες  μου
έχοντας  κρύψει  τον ένα μου εαυτό
πιο βαθιά
θησαυρό στα  χαλάσματα 
που μόνο εσύ  ξεκλειδώνοντας  
είδα
μεσ' απ' τα μάτια σου  βλέποντας 
που πέφτοντας  άμμος ένα ένα της μάσκας μου 
τρίμματα 
που εξατμίζοντας  έμεινες  σταγόνες  στη νύχτα μου 
σε κάποιο  σκοτάδι 
αχρείαστο τώρα το νέο  μου πρόσωπο 
νεκρό κάπως πρέπει να  θάψω 

[Από  την ποιητική συλλογή  "Μυθολογία"  εκδόσεις  ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ]

Ιδού μια δοκιμή ανατομίας του πάθους . Ας με συγχωρήσει ο δημιουργός για τον όρο "δοκιμή" ,δεν υπονοώ κάτι ατελές . Απλώς σε κάθε έργο , ακόμη και στο ευρύτερα αποδεκτό ως τέλειο , αναγνωρίζω μια βούληση , μια βαθιά επιμονή για ουσιαστική προσέγγιση της ομορφιάς του λόγου . Ανατέμνοντας τη σκοτεινή παρόρμηση , το spleen του Baudelaire , τις ρομαντικές σκιές και το μυστικιστικό βάθος του Ρίλκε στις "Ελεγείες του Ντουίνο" , παρακολουθώντας στενά την ύφανση του τραγικού λόγου και κοιτάζοντας το μύθο στη σπερματική του διάσταση , ο Ζήσης Αϊναλής , ποιητής -διάκονος ενός μοντέρνου ρομαντικού λυρισμού , βαδίζει στις λέξεις του με άγρυπνο μυαλό και συνταιριάζει σ' αυτές έναν τόνο φασματικό και την ίδια στιγμή ρεαλιστικό .

Κώστας  Τσιαχρής
[Ν.Ν]