Κώστας Τσιαχρής "Ασυγχύτως , ατρέπτως, αχωρίστως και αδιαιρέτως"

Αναγνώστη, σκοτεινό μου σπλάχνο
Δεν είναι πια καιρός για ν΄αναμετρηθούμε
κι ας υπάρχουν εκεί έξω τόσοι 
που ζητούν το χαλασμό
που  επευφημούν το πέρασμα του κονταριού
από το στόμα ως τον αυχένα
Ο σώζων διχασμόν σωθήτω
Αλλά και πάλι πώς θα φορτωθώ εγώ 
δικές  σου ρήτρες, λάθη και προτάγματα 
που ολοένα και μικραίνουν πέφτουν όρια 
πέφτουν επικράτειες
και μόνο αν δω τα αργύρια της προδοσίας  πεταμένα 
θα μερώσουν οι πληγές απ' τα καρφιά σου;
Και έσονται  εις σάρκα  μίαν...
Πολύ  ωραία! Και ποιος μας εγγυάται συνουσία
που όλα σου τα κύτταρα αντιγράφουν τον Ιούδα
λες και  πρέπει ένα φιλί να είναι πάντα αιρετικό
να παραδίδει το σπουργίτι  στους φονιάδες ;
Γύρνα  το καθρεφτάκι 
για να δει το αίμα σου 
ποιος είσαι ανάποδα και να σε μάθει
Αναγνώστη, σκοτεινό μου σπλάχνο
Η φύση μου είναι φύση μέσα σου αποκαμωμένη
Σα να περπάταγες  για ώρα  μες στις λέξεις
κι οι μεταφορές τους σου έβαλαν τρικλοποδιά 
Δεν έχει σημασία που όλα γύρω προμηνύουν διχασμό
Ο  σώζων  διχασμόν  σωθήτω 
Εμείς ας προσποιούμαστε μια φύση αχώριστη
που μόνο το άγραφο θα την ξεκάνει

[Από  το "Νέο Νόημα"]