Για εποχές πολλές
κρυμμένο πίσω απ' τη βαριά φωνή
χωρίς ν'αφήνεσαι να δώσεις
σήματα λεπτότητας
γεμάτο εντούτοις
από ένταση δαιμονική
σε πλάκωνε και σε φοβέριζε
με μύρια ξόρκια και προσχήματα
σου έκοβε τη φόρα
αδημονούσες να ουρλιάξεις
ν'ανεβείς να ξεχειλίσεις
σε λογάριαζε νεκρό
"ενθάδε κείται"
και χτυπούσε με το δάχτυλο
επίμονα για επιβεβαίωση
τον κρόταφο
Μα τώρα έφτασε το πλήρωμα
δεν ωφελούν περισσότερα δεσμά
ανέβα πάνω
αναστήσου και περπάτησε
καμαρωτά
στα χέρια
στους γοφούς του
στο χαμόγελο
ξεκίνα
να πληρώνεις τη ζωή του
όπως μπορείς,
μισοπνιγμένο
θηλυκό του
ένστικτο
