Η πνιγμένη
Πατούσα επί υδάτων.
Κύριε, εσύ με κράταγες
να περπατώ στο κύμα;
Ή τα πουλιά με νήματα
μου δέναν τους αγκώνες
και με τραβούσαν απαλά
δίχως τα κόκαλα να σπάζουν;
Πατούσα επί υδάτων.
Κύριε, εσύ με κράταγες
να περπατώ στο κύμα;
Ή ο αφρός της θάλασσας
διαλέγει ακροβάτες;
Κύριε, μήπως ακόμη με κρατάς
σ’ ένα βυθό βαθύτερο
αληθινά δικό σου;
Εδώ αλάτι ο ουρανός
και άμμος κάθε δρόμος
ναυάγια εδώ οι φίλοι μου
και ψάρια τα παιδιά μου.
Κι αν θέλω πάλι να πνιγώ
δεν έχει άλλο πιο κάτω,
της γης το αίμα μόνο μένει,
εσύ αιώνια πληγή, Κύριέ μου
Αν αυτό τώρα δεν είναι ποίηση διεισδυτική, λακτίζουσα προς κέντρα και αναμοχλευτική των διεργασιών που συντελούνται στα υπόγεια και στα υπέργεια της ανθρώπινης οντότητας, πάνω και κάτω και μέσα και έξω από μας, και δίχως το ελαφρυντικό της άγνοιας για τη διάταραξη της κοινής υπαρξιακής ανησυχίας, αν δεν είναι χρόνος αποκοπής από το ήμερο στο ανήμερο, δρόμος προς την ανάσα, αδιέξοδο πολλών ανοιχτών πληγών, τότε ο μόνος τρόπος, για να ξαναμιλήσουμε τον εαυτό μας είναι η απόλυτη σιγή. Ας μείνω,ωστόσο, "Επί των υδάτων" ..Με έναν τόνο απορηματικό ή μήπως απολογητικό (;),μετά το πάθος, και έχοντας επίγνωση του τιμήματος της περιδιάβασης στο υγρό στοιχείο, η αφηγήτρια υψώνει τα ερωτήματά της προς το άυλο και βιώνει ένα είδος μεταθανάτιας ή μετατραυματικής έκπληξης για την αναστολή του θαύματος και τη μετάπτωση του σε πνιγμό, είτε κυριολεκτικό είτε μεταφορικό. Στην πρώτη περίπτωση, της κυριολεξίας, ο πνιγμός ενώνει το μοιραίο σώμα με την υγρή του μήτρα.Στη δεύτερη, της μεταφοράς, αποκαλύπτει στην πλανημένη συνείδηση την έκταση ή ίσως και την ποίηση που μπορεί να κρύβει ένα προσωπικό ναυάγιο. Αλλά όποια απόχρωση κι αν παίρνει τούτος ο ποιητικός μονόλογος, μεταδίδει αβίαστα τη δραματική του υφή. Σε βαθμό που μου θύμισε τις αντίστοιχες νεκρικές εξομολογήσεις των ποιητικών ηρωίδων της Ρίτας Μπούμη Παπά.
Κώστας Τσιαχρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου