Δημήτριος Μουζάκης Τρία ποιήματα

Ι

Ω πόσο μ’ αρέσει να ψηλαφώ

τα αγγεία του στήθους σου.

Ψέματα.

Πόσο μ’ αρέσει να ψηλαφώ

το στήθος σου

μ’ όλο το αίμα και το γάλα του

και το ζεστό παλμό του

κι όλο το σμήνος των περιστεριών

π’ απλώνει τ’ αφροσύννεφα στο χόρτο.

Λυγίζει ο ήλιος, σφάζεται, σφαδάζει

τη θηλή σου ρουφά των οδόντων

ο πολφός μου

ΙΙ

Θα κόψω τη μέρα που ήρθες στη ζωή μου

Από το σώμα της ζωής μου

Και θα τη βάλω σ’ ένα ανθοδοχείο

Να τη ζωγραφίσει ο Θεός.

ΙΙΙ

Μυστικό εσώρουχο

κρύβεται μέσα στο χορό σου

σιγά σιγά το βγάζεις και γελάς.

Τίποτα δε μου κρύβεις

όταν η γλώσσα μου σ’ αρπάζει

μέσα στο στόμα μου ουρλιάζεις και γεννάς.

Θάλασσα από γιασεμί

πίνει του Δία το κεφάλι

ανάμεσα στα πόδια σου

εκκλησιάζονται οι Θεοί.

Όταν ο ποιητής μπορεί και γράφει κάτι που να ξεπερνά τα δικά του τα κύτταρα και ν’ απλώνεται στη μιλιά, στην ανάσα, στο μεδούλι  μας , όταν οι στίχοι του χαράσσονται στο  πριν και στο ύστερα των συναισθημάτων μας  κι από κάθε λέξη σηκώνεται ομορφιά κι ανακατεύει  αθόρυβα  το αίμα μας , ας είναι τότε βέβαιος ότι  δε χτύπησε άδικα το τζάμι της  ποιήσεως  κι ότι  δεν μας ξεσήκωσε   από τη ραθυμία  μας  χωρίς αιτία. Εδώ  ο ποιητικός λόγος   έχει ως αφετηρία του το προσωπικό βίωμα,   η γραφή   απαθανατίζει  , άλλοτε με  αφαιρετικό κι άλλοτε με περιγραφικό τρόπο , στιγμιότυπα από βαθιά συναισθηματικά  δρώμενα   κι   ο  ατομικός λυγμός  κατορθώνει   να     μεταβληθεί   σε  καθολική  λυρική στιγμή . Ο  Δημήτρης  Μουζάκης  συντάσσει με ανεπιτήδευτο αλλά  και  χειρουργικά έντεχνο  ενθουσιασμό  τις  λέξεις του. Κάθε επιφώνημα , κάθε συλλογισμός, κάθε  παλμός του αίματός του μεταφέρονται στο  χαρτί  με μια ειλικρίνεια που γοητεύει  και διαπερνά  σα βέλος  την ανάγνωση. Η  εξομολόγησή του είναι  πλατιά, αισθαντική, γαλήνια, τρυφερή, μελωδική , αποκαλυπτική. Ξεσκεπάζεται και  μας καλεί να φωτογραφίσουμε τα τρωτά του μέρη. Καθιστά ερωτικό ίνδαλμα το αγαπημένο του πρόσωπο, χαρίζοντας του το φως του λόγου. Και στο τέλος, όπως συμβαίνει πάντοτε με την αληθινή ποίηση, απομένουμε με την εντύπωση πως  ,αφού γευτήκαμε το όλο, είναι σα μην έχει τίποτε ακόμη  ειπωθεί οριστικά. Με αυτή την ηδονή του ανολοκλήρωτου.

Κώστας   Τσιαχρής