Κώστας Τσιαχρής Ο πυρομανής

Ήταν  βάσιμη  η  καταγγελία 

Τίποτε   

Δεν έκανε  απολύτως  τίποτε  

για  να  κοπάσει   η  πυρκαγιά

Αντιθέτως 

τριγυρνούσε   με ύφος  φλόγας 

πλάι   σε πρόσωπα  ξερά 

Κι   όταν  πάλι 

χάνονταν τα  κάρβουνα  στη  στάχτη  

έμπηγε  από  κάτω φυσερό 

την  πιο  αινιγματική

σιωπή   του   

Ξαναφούντωνε  ο   αγέρας

έκαιγε   τον Βόρειο

και  τον Νότιο  πόλο 

της  αντίστασής  τους 

έκαιγε   τους  πλέον  

πυρπολημένους

ι

Κώστας Τσιαχρής Η εκτέλεση

Πήρα   θέση  μόνος  μου
Φόρεσα  το  πιο  λευκό πουκάμισο
με την έτοιμη τρύπα
στο  ύψος  της  καρδιάς
Απρόσμενα μπήκαν  μέσα  χελιδόνια
Μια  αγωνία 
που  νοικοκύρευε τις  τελευταίες στιγμές
χάλασε  με  τη σκούπα  τη φωλιά  τους
έφυγαν κυνηγημένα
μ'ένα   κλαράκι  θυμό  στο  ράμφος
Ακούστηκε  το  σύνθημα  :
Σημαδέψατε  στο  βλέμμα ...
Σ' εκείνον τον αγέρωχο φόβο
που  φέρνει  αφλογιστία   στα  ντουφέκια
Έμεινα  με το  πρόσωπο  ανοιχτό
για  λίγα    δευτερόλεπτα
Φαινόταν   τώρα  καθαρότερα
η  φωτιά  πίσω  απ'το  δέρμα
δάκρυα  χαμογελαστά
ένα   τραχύ  επιφώνημα
σταματημένο   στο  λαρύγγι 
Οπλίσατε  λοιπόν !

Δεν ακούστηκε  κρότος
μόνο  κάλυκες   πεταμένοι
μόνο  κάτι  σα χλευασμός
Τι  να  σκοτώσουμε  από  δαύτον;
Είναι  ήδη  πεθαμένος
Ρίψατε  ομαδόν
στα   χελιδόνια   

Κώστας Τσιαχρής Εν πλω

Εδώ στην  ακροθαλασσιά
μήνες ανεβασμένος  σε  μια βάρκα
λιώνω  από  ακινησία
Και  τι   ματαίωση 
να κρατούν   δεμένο  το ταξίδι
λίγα   μέτρα   καραβόσκοινο
Τόση  ναυτία 
κι ας είναι  η θάλασσα λάδι

Πάνω   στη  βάρκα
οι  σανίδες ψιθυρίζουν  προσευχές : 
Να   δώσει  ο  μεγαλοδύναμος
να  τσακιστεί  στα βράχια
Να  μπερδέψουν τις   ελπίδες  του
με  αφρόψαρα οι  γλάροι
Να  τον   πνίξουν   επιτέλους  
τα  ρηχά   του   λόγια 
Τόση   ναυτία 
κι  ας είναι  η θάλασσα λάδι

Φυσάω προς τον  άνεμο για  να  φυσήξει
 
Αν όμως  κάτι  πιο  ελαφρύ από  ελπίδα
εξατμίζε  το  βάρος 
γιόρταζε  τη  συντριβή  του
κι   έμενα   μονάχα ιδέα;


Στα  πρόθυρα  του  ταξιδιού
γερνάω  από  έρωτα  για  λίγη  αρμύρα
γερνάει   το κρανίο  μου
αλλά  ασπρίζουν  μόνο  οι αναμνήσεις
τρυφερή   η   θάλασσα εγώ   ατσάλι
σκέτη  ακινησία

Φυσάω προς  τον άνεμο  για να φυσήξει 

Κώστας Τσιαχρής Σύνες τῆς κραυγῆς μου *

                        

Ό,τι   στεκόταν χαμηλότερα 

αφήνει  τώρα  διάπλατα 

την  απειλή  του 

πάνω στο  λάθος   μιας  αδυναμίας  

άγνωστο  γεράκι  

κατεβαίνει  με  τα  νύχια    του 

σχεδόν  χειρουργικά 

σε   στόχο  που  τον εγκατέλειψαν

οι  μαχητές  του  

σε  ανοχύρωτη πληγή  

σε  ερημία   δίχως   τέλος   

κι   είναι  τόσο  κρύο  το  δωμάτιο 

που  κοκκαλώνει

το  ρολόι 

κι   ακούγεται μακρόσυρτα

ένα   νταν

σα θρήνος  μέσα σε  χαμόγελο 

Από  τη μια  γωνιά ως την άλλη

καταδικασμένος 

σπάω  πέτρα  

με  σφυρί  στα  χέρια 

θρυμματίζω  τοίχους 

κι   απ' τα   θρύμματα  

κατρακυλούν  στο  πάτωμα  

-τι   σκευωρία -

μόνο    οι   σοβάδες     

  

* Ψαλμοί  5.2

Κώστας Τσιαχρής Το μάννα

Ας   είμαι   νηστικός
δεν  έχω   ανάγκη
να σηκώσω τα  μάτια
να  λυγίσω  τα  γόνατα
Ποια   συντριβή;
Ποιο   πένθος
μέσα  σε  τέτοια
φωτοσύνθεση;
αντί  ο  λιμός
να  με  αφανίζει
συγυρίζει   ταπεινά
το  πνεύμα  μου
  
Πέφτει τροφή
απ' την  ίδια  την πείνα 

Κώστας Τσιαχρής Αιμοκάθαρση

(Εν τω  αίματι   του  ασεβούς*)

Άναυδος   που  μπήκε  τόσο  αίμα
μέσα  στο  σπίτι μου απόψε
αίμα  των  γονιών μου
του   αμνού που   δίδαξε  

πώς  ν' ανθίζει ένα  καρφί  

χωμένο  στην παλάμη 

της  αγάπης  που  νικήθηκε 
απ'την ίδια  της  την  εντολή: αγάπα 
των  άστρων  που  κατάντησαν
κουμπότρυπες
στο   πανωφόρι αυτής  της  ύπαρξης

Τόσο  αίμα 
και δε βλέπω πουθενά  μαχαίρι
κάτι  πιο  αιχμηρό  από  μαχαίρι
σφάζει 
όμως   πρόλαβα  να  δοκιμάσω
μουσική
χωρίς  να  παίξει  μέσα  μου  μια  νότα
πρόλαβα  να  μάθω  έρωτα
χωρίς  να  στρέψει  καταπάνω μου ένα  βέλος
κάπου   πιο βαθιά  με  έσωσε
σ' ένα   λαγούμι   το  ωραίο
κάπου   πιο   ρηχά   με  δάγκωσε
στα   χείλη  το  φριχτό
που  να   μαζέψω 
τόσο  αίμα;
αυτές οι φλέβες  στέγνωσαν
και  κάθε  που  περνάει
ένα συναίσθημα  στριγγλίζουν

Αν κάνω  πως ανοίγω  τα  παράθυρα ;  
Αν  είχα  θάρρος  και   μετάγγιζα   
λιμνούλες από  τούτο  το  φορτίο  ;
έστω  με  τις  χούφτες 
λίγο  λίγο
ν' άδειαζε    ο  τόπος  απ' το  βρώμικο  αίμα 

έστω  αν  είχε  η ποίηση  αντλίες
να   ρουφήξει  την οδύνη ;

*Παλαιά  Διαθήκη,Ψαλμοί  58.10

Κώστας Τσιαχρής Διερώτηση για να κάθομαι άναυδος

Τι αφόρητο να λάμπουν
ψεύτικα κοσμήματα
που πιάνουν τρυφερούς λαιμούς
που μαγνητίζουν έντομα
ματιές
με μιαν αυθάδη επιβολή
με μια σημαία κατοχής
και το πραγματικό πετράδι
να σπαράζει
με συμπαντικές κραυγές
χαμένο
καρφωμένο κάτω από την προίκα
στο μπαούλο;

Κώστας Τσιαχρής Από μηχανής θεός

Και την ώρα  της  τελικής  αναμέτρησης
ο στρατηγός  κοιτάει  το  άλογο  στα μάτια 
περιμένει  ένα  νεύμα
ένα  σφίξιμο  χεριών με  το  ενστικτώδες
ένα  ζύγισμα   του πίσω  ή  του   εμπρός 
η   περικύκλωση  είναι   δεδομένη
η  ήττα  ακόμη  πιο   σαφής
ωστόσο    περιμένει
αυτό  το   έξωθεν  προχώρα

μια    συγκατάθεση  από  όσα
τον  κρατούν  δεσμώτη
του   αδυνάτου 

Κώστας Τσιαχρής Τα σιαμαία

Πτήση  και   Πτώση 
Μερικές  φορές  η  άνωση 
μας   σέρνει  στον  πυθμένα   του  μυαλού 
ενώ  η  βαρύτητα   μας  εκτοξεύει   στις κορφές  του
κι  εκεί  που  φανταζόμαστε  τα   πάθη μας  σε   σχήμα   γλάρου
παίρνουν  όψη  βόμβας  και  θερίζουν άμαχο  κοσμάκη
σκέψεις   που  δεν πρόλαβαν   να  φτιάσουν  καταφύγιο  στην   αγάπη
Ή   πάλι  θυμηθείτε τις  φορές   που  η  φύση  διάλεξε 
να  δέσει  στην  καρδιά  μας  τον  καταδρομέα   και  τον πιλότο  
σ' έναν  κόμπο  δίχως  λύση
Δεν  υπάρχει  μοιρασιά
ας  το χωνέψουμε    κι  εκείνο 
θα  χωνέψει   μέσα  μας το  τρομερό

Πετάμε    πτώματα και  πέφτουμε φτερούγες 

    

Κώστας Τσιαχρής Αυτόχειρας

Τον έβαζαν κάθε μέρα  τα όνειρα 

να γράφει  ολόκληρα  κατεβατά

ιστορίες  για πόλεις

που έθαψαν βαθιά

στη λήθη  τα  μνημεία  τους  

για  ζητιάνους

που έγιναν  νοικοκυραίοι

και το απλωμένο  χέρι τους

πέτρωσε  έξω από κάθε πόρτα

για εραστές  που κοιτάχτηκαν

επίμονα πίσω απ’ το βλέμμα

και κατάλαβαν  τη μαχαιριά

Τα βράδια  τον ανέκριναν

για ώρες

του εξαντλούσαν  την υπομονή

να μαρτυρήσει

ποια ρίζα  τάχα μέσα του  δαιμονική

ξεσήκωνε  όλη αυτή την αναρχία

και με τρόπο...

του έδειχναν  με τρόπο  

το  σφουγγάρι