Πόσο με εξουθενώνει αυτό το άνθος
που δυναμώνει κομμένο στο ποτήρι
ρουφώντας ζωή απ' ό,τι στεγνώνει
πεινασμένο κτήνος που ίσα το αντέχω
ανατολή του άλγους και της ναυτίας
που θα' πρεπε το άρωμά του να σηκώνει τραγούδια
θα' πρεπε ο μίσχος του να μη μοιάζει μαχαίρι
θα' πρεπε η ρίζα του να τραβάει λίπασμα απ' την άνοιξη
Με πίνει και κιτρινίζει το μέλλον μου
Με κόβει και πρασινίζω από θάνατο
που πίσσα σκοτάδι να του πετάξω
κάνει φωτοσύνθεση απ' τον ίσκιο
Απάνθρωπο άνθος
Κάθε μου τρόπος να ανασάνω
είναι κούφιος -με αναπνέει
Κάθε μου τρόπος να το κολυμπήσω
ατυχής- με πνίγει στο νερό του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου