Κώστας Τσιαχρής Ασκαρδαμυκτί

Γι' αυτό     ας    παλέψω 
να  κρατήσω τα  μάτια  ορθάνοιχτα 
σε αυτόν τον ανακριτικό  φακό  που   λέγεται  ζωή
Ίσως  και   σβήσω  έτσι  την  παραμικρή   υποψία
ότι   ναι
η  ευθύνη   για  το  ματωμένο   μούτρο της
μπορεί   και  να  φωλιάζει
στη σφιγμένη   μου  γροθιά 

             

Κώστας Τσιαχρής Δεν αποκλείεται

             

Την  επομένη  του  θανάτου  μου
αφού   ξεκουραστώ  σεμνά 
μέσα  στην  αλαλία των  πεύκων
κι  αφού  το  χώμα  πιει   μια  ρουφηξιά 
απ' την ποιητική  μου   φλέβα 
δεν  αποκλείεται  οι  πέτρες
τα  σκουλήκια  ο  παλμός της  γης
τα  ορυκτά  τα  μαρμαρένια  αλώνια
το  Πλειστόκαινο  οι  μπιστικοί   του  Χάρου
οι  ρίζες  αιωνόβιων   δέντρων 
καλλικάντζαροι   το  πουργατόριο     
Η  κόλαση   αυτοπροσώπως  τα  εννέα  Ρίχτερ  το  νερό της  λησμονιάς
να βάλουν όλα  ένα   χεράκι 
να  σηκώσουν  το  μολύβι
κι  απ'τα κόκκαλα 
κι   απ'τα    χρυσαφικά
κι  από  τους   στίχους
κάτω  από   τα  μάρμαρα  
να  μείνει  μόνο  μια   μουντζούρα

Κώστας Τσιαχρής Ὦ ξεῖν´, ἀγγέλλειν

Ξένε, τι  είναι   αυτό  που  σε   χτυπάει
στην  πλάτη  κάθε  λίγο
με  το   χέρι   ενός   περαστικού
ζητώντας   σου
από     σκόρπια   μάζα 
να   θυμίσεις   εαυτό    και   πάλι   ;
Τι  παλεύεις   με  τους   λεπτοδείχτες 
να στεριώσεις    τη ροή  του   χρόνου ;
Δες   οι  ώρες  πέφτουν   απ'τις    τσέπες   σου  
το   παρελθόν   σαπίζει   με   τα   μήλα   στο    τραπέζι 
μουντζουρώνουν  οι  εποχές 
η  μία  το πρόσωπο  της  άλλης 
οι  φωτογραφίες  σου έχουν   μαύρα δόντια
Που  και πότε να στεριώσει ο   χρόνος
όταν  το ταξίδι   γίνεται  επιβάτης
όταν   οι   βαλίτσες   γίνονται   άδεια   χέρια 
όταν μου μιλάς με   αποσιωπητικά
όταν ζεις   χωρίς   να   βλέπεσαι

απ'το   ίδιο   σου  το  βλέμμα  ;


Μην  ελπίζεις
σχόλασαν  τα   χρόνια
έχτισες την πολιτεία    σου  
σε   μπαζωμένο   πνεύμα    
Τώρα τρίζουν  ξένε  
κάτω από  τα  χτίσματα
οι  τεκτονικές  του   πλάκες
Πες   πως   είμαστε  από κούνια  
ηττημένοι