Κώστας Τσιαχρής Ὦ ξεῖν´, ἀγγέλλειν

Ξένε, τι  είναι   αυτό  που  σε   χτυπάει
στην  πλάτη  κάθε  λίγο
με  το   χέρι   ενός   περαστικού
ζητώντας   σου
από     σκόρπια   μάζα 
να   θυμίσεις   εαυτό    και   πάλι   ;
Τι  παλεύεις   με  τους   λεπτοδείχτες 
να στεριώσεις    τη ροή  του   χρόνου ;
Δες   οι  ώρες  πέφτουν   απ'τις    τσέπες   σου  
το   παρελθόν   σαπίζει   με   τα   μήλα   στο    τραπέζι 
μουντζουρώνουν  οι  εποχές 
η  μία  το πρόσωπο  της  άλλης 
οι  φωτογραφίες  σου έχουν   μαύρα δόντια
Που  και πότε να στεριώσει ο   χρόνος
όταν  το ταξίδι   γίνεται  επιβάτης
όταν   οι   βαλίτσες   γίνονται   άδεια   χέρια 
όταν μου μιλάς με   αποσιωπητικά
όταν ζεις   χωρίς   να   βλέπεσαι

απ'το   ίδιο   σου  το  βλέμμα  ;


Μην  ελπίζεις
σχόλασαν  τα   χρόνια
έχτισες την πολιτεία    σου  
σε   μπαζωμένο   πνεύμα    
Τώρα τρίζουν  ξένε  
κάτω από  τα  χτίσματα
οι  τεκτονικές  του   πλάκες
Πες   πως   είμαστε  από κούνια  
ηττημένοι