Όταν αισθάνεστε να σας δικάζουν
χίλια χέρια
Αλλά το ένα που σας αγαπάει
Σας δείχνει πρώτο τη θηλιά
Μην απορείτε Σας μετράει
Από τα νύχια ως την κορφή
Στην πιο ολέθρια εκδοχή σας
Στη στιγμή του αφοπλισμού
Περίπου σαν αρχή ταινίας μελό
Που απ΄τα μισά της κι έπειτα
θυμίζει
Γκραν Γκινιόλ
Σάμπως σε αυτό το κοφτερό ξυράφι
κάθεται όλη σου η δύναμη
και πέρα από αυτό είσαι απλώς ένα ριγμένο κάστρο
ιαχή που βγαίνει από ένα μέταλλο
για να αντρειώσει αυτά τα μήπως όχι του χεριού σου
Όταν σέρνεται στο στήθος η λεπίδα
και πετάγεται γαρύφαλλο το κρέας κομμένο
κι έντρομος τραυλίζεις : νυν τον δούλον σου απολύεις
απορώντας τι απομένει
πίσω απ’ την τομή :
ένα τραύμα ή μια ανεμώνη ;
Τον τελευταίο καιρό γιατρέ
Πονάει πολύ το νόημα κάτω από το στήθος μου
Βήχω και βγάζω λέξεις πράσινες παχύρρευστες κιτρινωπές
Πώς είπατε ; αν αναπνέω με δυσκολία;
Εδώ είναι το αστείο της υπόθεσης ακούστε
Όσο περισσότερο απλώνεται το βάρος
Όσο κιτρινίζει η νοημοσύνη
Όσο με κρυφοκοιτάζει απ΄ το παράθυρο η αρρώστια
Τόσο τα πνευμόνια μου ανθίζουν δυναμώνουνε θεριεύουν
Με εισπνέουν και με εκπνέουν χωρίς να θέλω
Αλλά το πιο επίφοβο από τα συμπτώματα
Φαντάζεστε ;
Είναι που μόλις φτύνω
Βλέπω κείμενα χαμένα αριστουργήματα
Μέσα στο σιχαμένο πτυελοδοχείο
Αξιότιμο Νόημα
Καταθέτω πρόταση μομφής κατά της τυραννίας σου
Ενάντια στον τρόπο που περνάς στις λέξεις μου τις χειροπέδες
Ενάντια στις δικαστικές μεθόδους και στο ανακριτικό σου πείσμα
Στην αθέλητη παραμονή μου κάτω από τη λάμπα
Στις θρασείες ερωτήσεις
Στην αναίτια στοχοποίηση της τρέλας
Στους μηχανισμούς του παρακράτους της συνείδησης
Στην καταναγκαστική ορθοδοξία
Εναντίον του ήθους και της πρακτικής σου
Εναντίον της ιστορίας Των σχεδίων σου επί χάρτου
Των επίλεκτων ομάδων κρούσης
Των βασανισμών σε σκοτεινά κελιά
Εκπαραθυρώσου τώρα
Πριν ξεσηκωθεί το σάλιο η οδοντοστοιχία ο χαλινός της γλώσσας
Όλο το στοματικό μου σύμπαν
Και ζητήσει τώρα το κεφάλι σου επί πίνακι
Σε όλη μου τη ζωή έμαθα να ανακαλύπτω τον διάλογο ,
αυτό το αλληλοφάγωμα της άγνοιας, τη βαθιά υπόκλιση στο εσύ ,που όμως δε
λαβώνει την υπόληψη του εγώ.Σταδιακά δοκίμαζα τα κατάλληλα σκαπτικά εργαλεία
και διαπίστωνα ότι το πολυτιμότερο αυτών είναι η ακροαστική ικανότητα,η θέληση
να ακούω υπομονετικά και αφοσιωμένα τον αντίπαλο . Να τοποθετώ,όπως κάνουν οι
γιατροί, ένα υποτιθέμενο στηθοσκόπιο πάνω του και να αφουγκράζομαι τους ήχους
της συνείδησής του. Τα επιφωνήματα, τους κρότους του μυαλού , τα βουητά και τις
σιωπές του σώματος , τις στιγμές που πάει να γεννηθεί μια σκέψη , τις άλλες που
σωριάζεται κατάκοπη ,το χτες και το αύριο της επιθυμίας του. Μέσω της
καρτερικής ακρόασης μπορούσα να διακρίνω τη χροιά του χαρακτήρα που στεκόταν
απέναντι μου. Έμαθα να ξεχωρίζω την αμυντική ,την επιθετική και τη διαλλακτική
τακτική του. Και ίσως κάτι αναπάντεχο : αντιλήφθηκα τις εποχές του βλέμματος
των άλλων .Την καλοκαιρία , την αποσύνθεση , την παγωνιά και τη σπίθα του ξανανιώματος.
Τα απορημένα , τα μισόκλειστα, τα ακίνητα , τα τρεμάμενα , τα ορθάνοιχτα , τα
φλύαρα , τα λιγόλογα, τα επίμονα, τα αδιάφορα, τα απελπισμένα , τα μειλίχια
μάτια . Κι ας πούμε ότι έγινα ένας μετεωρολόγος των ματιών. Αυτών που κοιτούν
διαπεραστικά κι αυτών που κοιτούν επιπόλαια. Αλλά δεν έφτανε να παραμένω
μονίμως ακροατής. Ήταν ανάγκη κάτι άλλο να βάλει λαρύγγι στην ακρόαση ,να
μετατρέψει τον εισβολέα σε νοικοκύρη .Έπρεπε το χρυσάφι που στοιβαζόταν να
κοπεί σε νομίσματα και να ξεπληρώσει τον δανειστή . Ακόμη κι αν χρειαζόταν να
πουληθεί το προηγούμενο βιος μου. Ήταν ανάγκη να ξεσπιτωθώ, για να μπει ξανά
στο μέλλον κάτω από κεραμίδι το είναι μου. Παρόλο που ναι , είναι μεγάλη
δοκιμασία να μένεις άστεγος ,έξω απ' τις σκέψεις σου που αιφνίδια τις καταλαμβάνουν
άλλα ρεύματα,άλλες κατευθύνσεις, άλλοι πειρασμοί. Και πόσο φοβερό όταν γίνεσαι
καταστροφέας των όσων ήδη φύλαξες βαθιά στις αποθήκες. Σταυρωτής του βολεμένου
εαυτού σου. Σα να σχίζεις ποιήματα που ξέρεις ότι έπρεπε ήδη να πορεύονται για
το τυπογραφείο.