Kώστας Τσιαχρής Επί ξυρού ακμής

 

Σάμπως   σε   αυτό  το   κοφτερό  ξυράφι

κάθεται     όλη   σου   η  δύναμη   

και   πέρα   από αυτό  είσαι απλώς   ένα    ριγμένο  κάστρο

ιαχή  που βγαίνει     από    ένα  μέταλλο  

για  να  αντρειώσει  αυτά τα  μήπως   όχι     του χεριού  σου 

Όταν  σέρνεται  στο  στήθος    η  λεπίδα 

και  πετάγεται  γαρύφαλλο  το  κρέας   κομμένο 

κι     έντρομος  τραυλίζεις   :  νυν  τον δούλον  σου   απολύεις

απορώντας        τι      απομένει   

πίσω   απ’ την τομή : 

ένα    τραύμα   ή  μια  ανεμώνη  ;