Κώστας Τσιαχρής Ἐπί κρημνοῦ

Κρατιέσαι μόνο από το πείσμα ενός κλαδιού

Σε εκείνο το μεγάλο χάσμα

Που  το λένε αγάπη

Άνθρωπος  που πνίγεις τα ένστικτα σου

Κι έπειτα τα κλείνεις στη μορφή μιας  βόμβας

Γιατί όλα λες τα μαύρα  πράματα

έχουν στον πυρήνα τους κραυγές χαράς

Και κουδουνίζουν τη στιγμή της αρπαγής τους

Μόνο η αγάπη σου κατάσκοπος της αγάπης μου

Μόνο τα χέρια σου δικτατορία των χεριών μου

Μόνο το ύφος σου μολότωφ πεταμένη στο ύφος μου

Κι η πιο ωραία ζωγραφιά

Πεσμένος  μπρούμυτα

Να περιφέρω  επιτάφιο  τον  σπασμένο

χίλια κομματάκια  εγωισμό  σου