Εικαστικό : Gabriel Isak
Πάνω στη μικρή παύλα
Που ένωνε το βάραθρο αγάπη - μίσος
Ένας σχοινοβάτης αγωνίζονταν
Για να κρατήσει ισορροπία
Λέγοντας μια προσευχή :
Άγιε των ακροβατών
Κάνε το πλήθος να μη βλέπει
το σχοινί ασφαλείας
που κρέμεται στη ράχη μου
Ώστε κι η πτώση ακόμη στην αναισθησία
στην τέλεια σίγαση των αισθημάτων
Να φαντάζει επίδειξη βαρέων βαρών
Κι εγώ σου κάνω τάμα
Άγιε των ακροβατών
Να ανέβω ως την κορφή της ποίησης
Με τα γόνατα και τους αγκώνες
Εικαστικό : Gabriel Isak
Σε μια απόμακρη μεριά του πάτου
Κρατώ δεμένο έναν αφηγητή
Αν χαλαρώσω τα δεσμά του
Αν αφαιρέσω την κουκούλα
Τι μανιασμένη καταιγίδα !
Απλώνεται παντού η γραφή του
Φωνάζει εν οίδα ότι τα πάντα οίδα
Μπαίνει και βγαίνει απ' το σενάριο
Με έναν αέρα διασώστη
Που αντί να σώσει σώζεται
απ' τη δειλία του αναγνώστη
Απέναντι στον εισβολέα
Για να αποφύγω το γιουρούσι
Κλείνω τα σύνορα σ' αυτούς που
Οιδασι τι ποιουσι
Για χρόνια αδιάβαστος χωρίς πλοκή
Χωρίς αληθινό βρασμό
Στρείδι που μ' όλο το αχνισμα
Πoρευεται πεισματικά κλειστό
Εικαστικό : Gabriel Isak
Σε 51 τόσα χρόνια
Έζησες κυρίως κάτω απ' το κρανίο σου
Ελάχιστα έξω από αυτό
Και τώρα πια τις αποδράσεις
τις πληρώνεις με αίμα
που γεμίζει μπουκαλάκια
Για να τρέφονται οι βρικόλακες
και πριν παλουκωθούν
την τελευταία στιγμή στο στήθος
να προφταίνουν ένα χτύπημα με τη σφεντόνα
Στα άτιμα
Τα φλύαρα πουλάκια
Που όλο υπονοούμενα και μίσος
Φυτιλιάζουν με άρνηση για σένα
την ανήξερη Αρετή σου
Εικαστικό : Gabriel Isak
Απέναντι σε οτιδήποτε τρομερό , όταν το κοιτάζουμε από απόσταση , βιώνουμε τελικά μια ανεξήγητη αισθητική απόλαυση , καθώς έχουμε την εντύπωση ότι ελέγχουμε πια τον φόβο του πόνου ή του κινδύνου. Νιώθουμε το ωραίο να αποκτά τότε μιαν υπεράνθρωπη εκδοχή που μπορεί και συγκεντρώνει τα στοιχεία που το υποτάσσουν ή το απειλούν σε μια καθολική εμπειρία, ανώτερη από τις στιγμιαίες επαφές μας με τα φαινόμενα. Όταν όμως βρεθούμε μέσα στα όρια του τρομερού ,συνήθως οι συσχετισμοί αλλάζουν .Γινόμαστε τώρα εμείς οι πρωταγωνιστές του ωραίου για τους άλλους που παρατηρούν από μακριά . Χάνουμε κάτι που βρίσκουν οι άλλοι . Γινόμαστε ξανά τα ανθρωπάρια που επιθυμούν αισθητικές ηδονές αντίστοιχες του υποκορισμού τους. Όντα σε συναισθηματική σμίκρυνση
Κώστας Τσιαχρής
Στους οδυνηρούς συναισθηματικούς πνιγμούς , στην αναμέτρησή μου με τις εμπειρίες που μπάζουν από παντού νερά και καταποντίζονται, έναν μόνο τρόπο έχω για φάρμακο και για σανίδα σωτηρίας . Να στέκομαι πάνω από την πλημμύρα με μία τάση κυνισμού και να απαιτώ από τα νερά να ολοκληρώσουν στο έπακρο το έργο τους , να μην αφήσουν μισοτελειωμένες καταστάσεις , που απλώς παρατείνουν την αγωνία. Μόνο με ένα τέτοιο ολοκληρωτικό ναυάγιο , όταν δεν απομένει χνάρι από τη βάρκα κι απ’το στήθος του πνιγμένου ακούγεται χαρμόσυνα ο επιθανάτιος ρόγχος , μπορεί να προκύψει η αναλαμπή από κάτι καινούριο . Τίποτε το πεισιθάνατο δεν υπάρχει σε όλη αυτή τη θέληση, καμία υποταγή. Αντιθέτως, είναι μια θέληση για περισσότερη και καθαρότερη ζωή η αποδοχή του πνιγμού . Η ελάχιστη ανοχή απέναντι στις αναπαραστάσεις των πραγμάτων. Η προτίμηση της καθαρής εκδοχής τους με όλο τον πόνο που μπορεί να στοιβάζουν στο μυαλό . Γιατί , όπως εκείνη η «υπερβατικολογική συνείδηση» του Καντ , προτιμώ να παρατηρώ κι όχι να παρατηρούμαι από τον πόνο , να ανταγωνίζομαι το σύνολο κι όχι τα αποσπάσματα της αγωνίας . Γι’αυτό , όταν η πλημμύρα αφήνει κομμάτια στεγνά , εξεγείρομαι , ασφυκτιώ , πελαγώνω μέσα στην αγανάκτηση κι απαιτώ από τον πνιγμό να φανεί αντάξιος του ονόματος και της φθοροποιού δύναμής του. Για να ξαναγίνεται το κεφαλαίο Α του ανθρώπου μέσα μου μικρό.
Κώστας Τσιαχρής
Το βλέμμα των παιδιών
είναι πάντοτε αδέξιο
στις νάρκες
Μ΄ ένα ανάλαφρο
πάτημα
κομματιάζεται χίλια
κομμάτια
κι υποκύπτει στα
τραύματά του
Λίγο μετά ξανασηκώνεται
Σημαδεύει και
μπήγεται
στα ψαχνά των ψαχνών
εκείνων που φοβούνται
τον ήλιο
Το ψαχουλεύουν οι
ρήτορες
κι αυτό είναι ήδη
μπροστά τους
Πιο ανάγωγο από
γλώσσα
βγάζει τη γλώσσα στις ρητορείες
Όμοιο με ετυμηγορία
στυγνού δικαστή :
Δις εις Θάνατον
Μια για το αδίακριτο του βλέμματος
Άλλη μια για το
ανίσχυρο της αδιακρισίας
( Κι είναι όντως
υπεράνω της ανοχής μας
που ένα παιδί με το
βλέμμα του
ξέρει τόσο
αλάνθαστα να κάνει
μακροβούτια στην
ειρωνεία)
Τι να ζεστάνω
πως ;
όταν μαζί με τα βουνά στην κορυφή τους
χειμωνιάζει κι ο τρόπος που βλέπω
και με βλέπουν τα πράγματα ;
Ας μαχαιρώνω λοιπόν το ύφος
Για να ζήσει η ουσία