Στους οδυνηρούς συναισθηματικούς πνιγμούς , στην αναμέτρησή μου με τις εμπειρίες που μπάζουν από παντού νερά και καταποντίζονται, έναν μόνο τρόπο έχω για φάρμακο και για σανίδα σωτηρίας . Να στέκομαι πάνω από την πλημμύρα με μία τάση κυνισμού και να απαιτώ από τα νερά να ολοκληρώσουν στο έπακρο το έργο τους , να μην αφήσουν μισοτελειωμένες καταστάσεις , που απλώς παρατείνουν την αγωνία. Μόνο με ένα τέτοιο ολοκληρωτικό ναυάγιο , όταν δεν απομένει χνάρι από τη βάρκα κι απ’το στήθος του πνιγμένου ακούγεται χαρμόσυνα ο επιθανάτιος ρόγχος , μπορεί να προκύψει η αναλαμπή από κάτι καινούριο . Τίποτε το πεισιθάνατο δεν υπάρχει σε όλη αυτή τη θέληση, καμία υποταγή. Αντιθέτως, είναι μια θέληση για περισσότερη και καθαρότερη ζωή η αποδοχή του πνιγμού . Η ελάχιστη ανοχή απέναντι στις αναπαραστάσεις των πραγμάτων. Η προτίμηση της καθαρής εκδοχής τους με όλο τον πόνο που μπορεί να στοιβάζουν στο μυαλό . Γιατί , όπως εκείνη η «υπερβατικολογική συνείδηση» του Καντ , προτιμώ να παρατηρώ κι όχι να παρατηρούμαι από τον πόνο , να ανταγωνίζομαι το σύνολο κι όχι τα αποσπάσματα της αγωνίας . Γι’αυτό , όταν η πλημμύρα αφήνει κομμάτια στεγνά , εξεγείρομαι , ασφυκτιώ , πελαγώνω μέσα στην αγανάκτηση κι απαιτώ από τον πνιγμό να φανεί αντάξιος του ονόματος και της φθοροποιού δύναμής του. Για να ξαναγίνεται το κεφαλαίο Α του ανθρώπου μέσα μου μικρό.
Κώστας Τσιαχρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου