Κώστας Τσιαχρής Με τους ώμους του Άτλαντα

 

H ανάγκη να σηκώνω ψηλά

στους ώμους μου κάθε φορά

έναν σωσία του ποιητή

με έκανε να βγάζω

την ατλαντική μεγαλοσύνη

κατευθείαν απ’ το βάσανο του βάρους

των ανθρώπων

Ασταμάτητα

να σέρνεται ο λόγος μου

σαν την ουρά κομήτη

στο στερέωμα των  αυτιών τους

Κι ευτυχώς

που η ποίηση μου φτιάχνει

μια απάνθρωπη φωλιά

να με ακουμπάει το βάρος

και να ξεκουράζονται

πετώντας για άλλους ώμους

οι μεγάλες  αποφάσεις

Ευτυχώς

που μάχομαι από θέαμα

να γίνω πάλι θεατής

των ιδεών μου