Ημιώροφος

 

                                                        Εικαστικό :Paul Klee

Τα κτήρια τρέχουν τρέχουν τρέχουν

Το ένα  πίσω απ' το μπετόν του  άλλου

Για φανάρια μη ρωτάς 

για τροχονόμους  ή για τήρηση του ΚΟΚ 

Όταν κοιτάς στο κόκκινο τα πάντα 

Πρόστιμα δε σε τρομάζουν 

Οι άνθρωποι των ρετιρέ 

κι οι άνθρωποι των υπογείων 

όταν ανοίγουν τις πληγές τους 

έχουν ίδια θέα 

Στον ακάλυπτο 

Όπου φυτρώνει ένας ευκάλυπτος 

Και το ασανσέρ κολλάει πάντοτε 

στον ημιώροφο 

Πατήστε το κουμπί κινδύνου αγαπημένε 

Μη τα περιμένετε όλα τέλεια 

Είναι να αγγίζει κάποιος πιο βαθιά τον τρόπο 

Με τη φόρα του σπαθιού που κόβει 

Έναν γόρδιο δεσμό 

Ναι ,το αμίλητο μαθαίνει κάποτε μιλιά

Αλλά με  φθόγγους των πουλιών 

Σα χάος μιας σκέψης 

που ενηλικιώνεται

Το ένστικτο σας πάει πολύ 

Με τα γαλάζια μάτια σας 

σκοτώνετε το χρόνο 

ανάμεσα σε δεύτερο και τρίτο όροφο 

Και κολλημένος σαν αράχνη 

εγγεγραμμένη στο μητρώο ανέργων 

Τρώτε από το ίδιο σας το δίχτυ 

Πώς να περισσέψει κάτι 

για τα τόσα έντομα 

που φτερουγίζουν ενοχλητικά 

γύρω απ'τα λόγια σας ; 

Κώστας Τσιαχρής

Θεοφάνεια

 

Στην εποχή του φαίνεται 

Ο ποιητής θα κρύβεται 

Ας ψάχνουν κάτω 

από δέκα τόνους σύννεφο 

για να τον  βρουν 

Τις νύχτες 

όταν από το μπουμπουνητό

τρομάζουν κάποιοι 

και πετάγονται 

απότομα 

απ'τον ύπνο 

βλέπουν ξαπλωμένο δίπλα τους 

έναν πελώριο κεραυνό 

που τους χαμογελά 

Αγγίζουν

κι ο ηλεκτρισμός 

δε λέει ν' ανάψει 

το σβησμένο πορτατίφ 

μήπως και δουν καλά καλά 

τι ξεχασμένο θαύμα 

πλάγιαζε για χρόνια 

στο δεξί τους πλάι 

Στη σκοτεινή  μεριά 

του κρεβατιού 

Μόνο σηκώνονται 

Τινάζουν το σεντόνι 

ένα λεπτό 

Και ξαναπέφτουν 

όλο νύστα και μουρμούρα 

Στους μακάριους βυθούς

της μοναξιάς τους 

Μέχρι να τους πιάσει κάποτε 

αν τους πιάσει 

ένα κάτι ...που διψά 

Κώστας Τσιαχρής 

Σχηματάρι

 

Αντίο πορτοκαλί ποδήλατο 

Πάνω στη σέλα σου 

11 χρονών κουβάλησα το Σχηματάρι 

μιας μαρτυρικής μου ηλικίας 

Τη σκληρότητα των άλλων αγοριών  

που δε συγχώρεσαν ένα τιμόνι 

στολισμένο με ανεμώνες 

Η σκουριασμένη αλυσίδα σου 

δε δένει τίποτε από το παιδί 

που υπήρξα με τον άντρα που είμαι 

Απ' τις ακτίνες σου 

κυλάει στο αίμα μου σκοτάδι 

Αντίο 11 χρονών 

που μόλις τώρα βρίσκω  θάρρος 

και σε ξαναγγίζω 

52 χρόνια κράτησα το φρένο 

πατημένο πάνω σου 

Σε κείνη τη σκηνή  μπροστά στους Ταξιάρχες

Με κομμένη φόρα και κομμένη την ανάσα 

αντιμέτωπος με το δεκαπεντάχρονο νταή 

Που ακόμη τώρα μου ζητάει ξανά 

να κατεβώ από το ποδήλατο 

αν είμαι ακόμη άντρας 

Αντίο  ξεφούσκωτη σαμπρέλα

Που όμως κράτησες 

και μ' έφερες με τα πετάλια μου εδώ 

Σ' αυτή την άκρη των πραγμάτων

Ένα βήμα πριν από το τελευταίο μου Όχι 

Τώρα συχνά όταν δοκιμάζω 

με την τρόμπα 

Μήπως  σε  ξαναφουσκώσω 

Πώς τσουλάς από τα χέρια μου 

χωρίς να θέλω 

από μόνη σου 

πίσω σε εκείνη τη μαρτυρική ηλικία ;

Κώστας Τσιαχρής

Αναγνώριση πατρότητας τέκνου

 

Τον χρόνο 

αυτή την τερατώδη λέξη 

με τα πέντε γράμματα 

Εμείς οι μέτριοι ποιητές 

τη σχεδιάζουμε 

με ένα μελάνι που μετά από λίγο 

εξαφανίζει 

το έργο και το πρόσωπό μας 

Όλοι σχεδόν 

σκοτώνουμε τον χρόνο 

στα γραπτά μας 

Και ύστερα από πέντε 

δευτερόλεπτα 

Κρατάμε πάλι στοργικά

στην αγκαλιά το βρέφος του

Γινόμαστε κι οι ίδιοι βρέφη 

στη δική του αγκαλιά 

Πατρότητος αγνώστου 

Περιμένοντας κάποια στιγμή 

ένα μέλλον μακρινό 

να μας αναγνωρίσει 

ως νόμιμα παιδιά του 

Κώστας Τσιαχρής 

Κοινή συναινέσει

 

Μέσα μας είναι στιγμές 

που πιάνονται στα χέρια 

ο θρησκευόμενος κι ο άθρησκος 

Όταν ανάβει στο μυαλό  

μια μεταφυσική φωτιά 

Ένας  απέναντι στον άλλο 

με σπαθιά 

ακούγονται  να λεν 

-Αρνήσου 

Για να μη βαλτώσουμε  ο ένας 

στον παράδεισο του άλλου 

-Δέξου 

Μήπως και γνωρίσουμε κι οι δυο 

την κόλαση του άλλου

Εντούτοις ξέρουμε 

που έτοιμα μέσα στις τσέπες 

τείνουν  τα στυλό για να υπογράψουν

συναινετικά το διαζύγιο

Η απόσταση λοιπόν 

ανάμεσα στον θρησκευόμενο

και άθρησκο 

είναι όση έβαλε

ο   Μικελάντζελο

ανάμεσα στο δάχτυλο

Θεού κι ανθρώπου

Κώστας Τσιαχρής

Ζήτημα μεγέθους

 

Για αυτόν που κλέβει ένα λεμόνι 

από τον κήπο κάποιου 

Οι άλλοι  βλέπουν στον κομμένο μίσχο 

ολόκληρο ένα λεμονόδασος 

Για το μπουμπούκι 

που σε πείσμα του καλοκαιριού

παρέμεινε κλειστό 

γυρνούν το δάχτυλο επάνω στο ληστή 

Λένε τα  χέρια του 

βουτηχτηκαν στο αίμα 

στα κρυμμένα τιμαλφή 

ότι με δόλο έσπειρε παράσιτα 

στο φύλλωμα της λεμονιάς 

Και αυτοδίκαια ετοιμάζουν τις θηλιές 

Και αυτοδίκαια  σφίγγουν το σκοινί 

Και αυτοδίκαια σπρώχνουν απ'τα πόδια το σκαμνάκι 

Ώσπου να χτυπήσει τρεις το εκκρεμές

Να πεταχτεί σαν κούκος 

μέσα από το στόμα η γλώσσα του ληστή 

Απεναντίας για αυτόν που ξεριζώνει  

από τον κήπο κάποιου 

ολόκληρη τη λεμονιά 

Οι άλλοι βλέπουνε 

στον ανοιγμένο λάκκο  μια ρωγμή 

μόλις  εννέα χιλιοστών 

Την ευκαιρία για μεταμόρφωση  

του κήπου σε εθνικό δρυμό 

Αποθεώνουν το ληστή 

Τον χαιρετίζουν με τα δάχτυλα 

σε σχήμα νίκης 

Προσκυνούν  φιλάνε το είδωλό του 

με τις παραφουσκωμενες  τσέπες 

Και αυτοδίκαια ετοιμάζουν τους επαίνους 

Και αυτοδίκαια γράφουν πανηγυρικούς 

Και αυτοδίκαια  βάζουν κάτω από τα πόδια το σκαμνάκι 

Ώσπου να  χυθεί ανάμεσα στο πλήθος 

τρεις φορές το χειροκρότημα

Να βάλουν όλοι μέσα στις καρδιές τους το ληστή 

Εν τέλει  είναι ζήτημα μεγέθους 

για τη δόξα του  ληστή 

Το αν στη θέση ενός κλεμμένου ονείρου 

μπαίνει η λεμονιά ή το λεμόνι 

Κώστας Τσιαχρής 

Αγώνας ξιφασκίας

 Έχεις  μια συστοιχία δοντιών 

που κόβουν λέξεις  στο άλλο στόμα 

όποτε  φιλάς 

Το σάλιο  σου  όλο   θηρίο 

καταπίνει  ό,τι  τολμά  να στήσει 

το καλύβι του  επάνω σου 

Έρωτα ή τρόμο 

Άφηνε τουλάχιστο 

Μετά από κάθε φονική επιδρομή 

ένα μνημείο  πεσόντος ήρωα 

Μια μαργαρίτα ή ένα μπράβο 

για τους σκοτωμένους 

Σε έναν αγώνα ξιφομάχων 

όπως ο δικός μας 

Το ίδιο ξίφος 

μπήγεται   διπλά 

Και στην πληγή 

Και στην αιτία της πληγής 

Κώστας Τσιαχρής 

Σολομώντεια λύση

 

Κάποιοι που διαδηλώνουν, γράφουν ,τραγουδούν για την ειρήνη 

Έχουν στα λόγια ,στα συνθήματα και στη φωνή τους πόλεμο 

Το ένα μισό τους στήνει ναρκοπέδιο στο άλλο 

Ή  τανκ ή  επί τανκ 

Για να πετάξει από τα χέρια τους το περιστέρι 

άλλος  δρόμος  δεν υπάρχει 

Πρέπει  το άσπρο της θωριάς του

να ματώσει 

από τα νύχια ενός αητού 

Το πέταγμά του να κοπεί 

να μοιραστεί στα δύο 

Μεταξύ μιας κόλασης και μιας  Εδέμ 

Κώστας Τσιαχρής

Γηρασμός

 

Μέσα στο  κρύο  σπίτι

Τα έπιπλα πως μοιάζουν αγριεμένα

Έτοιμα να βασανίσουν  όποιον τα ακουμπήσει

Πως πετάνε κάτω τη γυαλάδα τους 

Τι ξύλινα μιλάνε  μεταξύ τους

Όποιο φως να πέσει πάνω τους βουλιάζει

κάτω απ΄το βερνίκι

Οι καναπέδες σα  να γίνονται και πάλι  ζώα

που ζητάνε πίσω το κλεμμένο δέρμα

Οι πολυέλαιοι έχουν όψη σταλακτίτη

Αποτρόπαιη   μασκαράτα

Και στο τραπεζάκι

πόσο επίμονα  χτυπάει το τηλέφωνο

ως αναγγελία  εξάπλωσης

ενός  μυστηριώδους

και  ανίατου    γηρασμού 

Κώστας Τσιαχρής