Αλληλέγγυο

 

Αλληλεγγύη στο λιοντάρι 

γιατί άφησε τη μυρωδιά του αίματος 

να ξεγελάσει την ελπίδα του για αίμα 

κι έτσι το κοπάδι από αντιλόπες 

έμεινε να τρέχει συμπληρώνοντας 

ένα τοπίο σαβάνας

κρεμασμένο στη βιτρίνα 

συνοικιακού κρεοπωλείου 

Αλληλεγγύη στους συνοδούς πολυτελείας

Γιατί έτριξαν τα δόντια 

σε βαθύπλουτες γεροντοκόρες 

Που ζητούσαν κάτι παραπάνω 

από ένα σκηνοθετημένο σώμα 

από μία ζεστασιά επί πληρωμή 

Αλληλεγγύη στο μόνο δέντρο της πλατείας

Γιατί απουσία άλλων δέντρων 

άφησε να ξεχυθεί παντού 

η ασχήμια του τσιμέντου 

ξεροψηνοντας τον ήλιο του μεσημεριού 

στα σιδερένια τραπεζάκια 

Αλληλεγγύη και στους ανθρώπους της κουλτούρας 

γιατί πάλεψαν 

να διώξουν μακριά απ'τον ύπνο τους 

τις τύψεις της υποταγής 

και περιφέρονται με λάφυρα στα χέρια 

τα σημάδια μάχης  

τις βαθιές και ανεπούλωτες πληγές 

στα οράματά τους 

Κώστας Τσιαχρής 

Σιβηρικό

 

Αληθινά τρομάζω 

Όταν περνά  υπόγεια 

απ' το μυαλό μου ότι 

Για να γεράσει

αυτή η βασανιστική εμμονή 

της ανομίας 

σε οτιδήποτε αγγίζω 

στο κορμί σου 

                           πάνω 

Πρέπει να στήνω δίκες 

να καταδικάζονται 

Σε χίλια χρόνια 

σπάσιμο πετρών

Οι  όποιες σκέψεις  

για ένα νόμιμο προσκύνημα 

των πειρασμών μου 

                           κάνω 

Και τότε μια χαρά  σε χάνω 

Ξαναπαγώνεις σ'ένα δευτερόλεπτο

Σα σιδηρά κυρία

Και ψάχνω για σημεία ζωής σου

στη ζωή μου 

Ξαναφτιάνω 

Στρατόπεδα σωφρονισμού   στη Σιβηρία 

Κώστας Τσιαχρής 

Επείγουσα έκκληση

 

Συνάνθρωποι   αιμορραγώ 

Είμαι η κόκκινη όψη του πόνου σας 

Χρειάζομαι επειγόντως

μια μετάγγιση 

από πάγο Ανταρκτικής 

στην αρτηρία που ματώνει 

Χρειάζεστε επειγόντως 

η βελόνα  να τρυπήσει πιο βαθιά 

τη μοναξιά σας 

Είναι πιο  σπάνιο

να κυκλοφορεί ανάμεσα μας 

αίμα

από ταξί στα ερημικά περίχωρα 

της πόλης 

Κώστας Τσιαχρής 

Ο χαρούμενος σκοπός

 

Πάρε  το θάρρος και κόψε την αλήθεια στη μέση

Έχει πάνω της τη ρετσινιά των άκρων 

Κοίταξε επίμονα το χάσμα 

σα φλυτζάνι από καφέ 

που ρούφηξες  με απόλαυση 

το κατακάθι του 

Κοίτα καλά 

Θα βρεις  ένα ξεριζωμένο κρίνο 

Άρπαξέ το να ξεριζωθείς μαζί του 

από τη μοναξιά 

ή το κορμί σου που προδίδεται 

απ'το σκύψιμό του  στο γκρεμό

Μια ετοιμόρροπη χαρά 

το συνεπαίρνει 

Κρίμα που ολοένα τραγουδάς για χάος 

και δεν έρχεται ποτέ στ' αυτιά των άλλων 

ο χαρούμενος σκοπός σου 

Κώστας Τσιαχρής 

Ο μαέστρος

 

Υπήρξα ένα χαμηλότονο τραγούδι 

Που ολοένα δεν ακούγονταν 

οι στίχοι του ξεκάθαρα

Οι νότες με ακουμπούσαν 

μα δεν έβγαζε κανένα φέρσιμό μου 

μουσική 

Τα όργανα σα να σιωπούσαν 

Σα να έσβηναν ερήμην μου 

πεντάγραμμα σε κάθε παίξιμο τους 

Και σα να έπρεπε από την αρχή 

κάθε φορά 

Να ξαναμπαίνω  στο τραγούδι 

φάλτσος 

ή να γίνομαι ξανά 

μαέστρος 

σε ορχήστρα

για κωφάλαλους ακροατές 

Κώστας Τσιαχρής 

Το συντρίμμι

 

Κοίτα με με κόπο μες στα μάτια 

Ίδρωσε να μου μιλάς 

Να ακούγεται λαχάνιασμα 

όταν  μ' ακουμπάς στη φλέβα 

Ουρλιαχτό λιποθυμιά 

σαν  λείπει η μυρωδιά μου

Δεν είναι παιχνιδάκι η αγάπη 

Να περνάς τις Κυριακές σου συντροφιά  

στον καναπέ 

Θέλει να απομένεις 

τσακισμένος 

Ολοζώντανο συντρίμμι

Ύστερα από κάθε επιδρομή 

σε μια ανοχύρωτη πληγή  

που σου φωνάζει "εάλω" 

Κώστας Τσιαχρής 

Ξεσκαρτάρισμα

 

Από το ψυγείο 

πέταξα τη χαλασμένη φέτα 

Ήταν εκεί  ολόκληρη βδομάδα 

Κι ένα δίχτυ από μούχλα 

σκέπαζε με νεκρική σιωπή 

το ολόλευκο γαλακτοκομικό 

Από το συρτάρι της ντουλάπας 

Πέταξα παλιές φωτογραφίες

Ήθελα στην επιτύμβια στήλη 

αντί για πρόσωπο να βάλουν 

το χαμόγελο ενός φαντάσματος 

Από το γραφείο στο σαλόνι 

πέταξα ένα μισοτελειωμένο ποίημα 

Και την άλλη μέρα 

διάβασα το τέλος του 

σε μια φωλιά χελιδονιών 

που χάλασε η γειτόνισσα 

στο απέναντι μπαλκόνι 

Από μένα τέλος 

Πέταξα τα πάντα 

Πώς μπορούσα να κρατήσω κάτι 

από ένα σώμα 

με ανατροφή πουλιού ; 

Κώστας Τσιαχρής 

Κανιβαλισμός

 

Αρκεί να σηκωνόταν

το μυαλό

στις μύτες των ποδιών του

Και θα έβλεπα

Ένα τάγμα από κανίβαλους

Να παίζει

Και να βγάζει σώo

όλο το ιππικό

και τη βασίλισσα του

Σε ένα σκάκι

με αντίπαλο

την πιο γαλαζοαίματη

επιφάνεια της ζωής μου.  

Kώστας Τσιαχρής 

Τα όρια του κόσμου μου...

 

Όσο πλατύτερη είναι η γλώσσα μου

Τόσο περισσότερο σκοντάφτω 

στην τρικλοποδιά της  

Κι όσο μαζεύω λέξεις 

από άλλες λέξεις 

Μου πατάνε το λαιμό 

με καρυδώνουν 

σημασίες δίχως σημασία

Κι αδυνατώ να πω αυτό 

που θα' λεγε χωρίς φωνή 

Μόνο με το προνόμιο 

του πετάγματος στα ύψη 

Ένα γεράκι

με τα νύχια γαντζωμένα 

στην αλήθεια 

Κώστας Τσιαχρής 

Σκηνοθεσία φόνου

 

Το έγκλημα έμεινε στη μέση 

Ο δολοφόνος απελπίστηκε 

μετά από τόσες πρόβες 

Το θύμα σήκωσε ανήξερο τους ώμους 

περιμένοντας 

Τα σκάγια που ήσαν έτοιμα 

να βγουν απ'το πιστόλι 

επέστρεψαν στην αρχική τους θέση

Ένας περίεργος μουρμούρισε σ' έναν περίεργο :

Σημεία των καιρών 

Μετά από λίγο η καθαρίστρια 

μάζεψε τα σκηνικά 

Η ατμόσφαιρα ξεθύμανε  από το σασπένς 

Κι ο δολοφόνος με το θύμα 

σκάζοντας στα γέλια 

Πήγαν στο απέναντι μπαράκι 

για τεκιλες 

Κώστας Τσιαχρής 

Μεσογείων 54

 

Στον αριθμό 54 της λεωφόρου Μεσογείων 

Ξαναζωντάνεψε το ερωτικό μου παρελθόν 

σ' ένα ωραίο χαμόγελο 

που πέρασε και διασταυρώθηκε 

για μια στιγμή με το δικό μου 

Και τώρα περιμένω στο φανάρι  υπομονετικά 

Ένας άνθρωπος με πνιγηρό παρόν 

να τρέξει απ'την απέναντι πλευρά 

ένας  έρωτας 

να με ξεθάψει 

Φανάρι κόκκινο φανάρι πράσινο 

Αναβοσβηνουν όλα εκείνα 

που με γέρασαν

χωρίς ποτέ μου να τα ζήσω 

Και πώς σβουρίζουν έτσι αλύπητα 

τα μηχανάκια που περνούν; 

54 απόπειρες αυτοκτονίας εν κινήσει 

Μονάχα η ελπίδα μου απομένει 

Να σε λίγο  όπου να' ναι θα φανεί

Πεζός ή φτερωτός 

ο έρωτας απ'την απέναντι πλευρά

Και θα κραυγάσει 

μες στο πανδαιμόνιο από φωνές 

και από κόρνες  :

Νεογέννητος

Με το σπαθί σου 

Πάλι νεογέννητος 

Κώστας Τσιαχρής 

Ετών 53

 

Εγώ κι άλλοι 53

53 και άλλοι εγώ 

Κάποιος   απ' όλους 

κι όλοι από κάποιον 

τρέφονται και ζουν 

μαζί με μένα 

που δε ζω ποτέ μαζί τους 

Λένε περπατούν  κοντά μου 

Αλλά  δε μένει 

ούτε ένας ίσκιος 

πίσω από το βάδισμα τους 

στη σκιά μου 

Είμαστε 53 μέσα σε έναν 

Κι ένας που δουλεύει για 53 

Μπροστά από το κεράκι αριθμός 53 

δίνουμε μεγάλες υποσχέσεις 

Στα 53 θα κόψω τα τηγανητά 

Θα αλλάξω τη βαφή μαλλιών 

Για να ταιριάζει 

στην αισθητική σας 

για τους πενηνταρηδες 

Θα βάλω γκρίζα μούσια

γκρίζα οπτική στις συννεφιές μου 

Θα γεράσω σα να ζω 53 ζωές 

και για 53 φορές 

θα στερηθώ το σεξ 

Μπας και  μονάσει στο μυαλό μου

μια για πάντα 

Ο πειρασμός  μιας παραπάνω 

ψευτοεφηβείας

Κώστας Τσιαχρής 

Προσεχώς κατεδαφιστέο

 

Όσοι κατοίκησαν αυτό το σώμα 

Τις αναπνοές του 

Το ασημένιο λέπι του ιδρώτα 

Ξαφνικά τινάγματα στον ύπνο 

από κολλώδη όνειρα 

Τις μυστικές του συμφωνίες 

Με τον διάβολο ή με τον Θεό 

Αυτοί που βάστηξαν στο χέρι 

τα κλειδιά του 

Που έπαιξαν το φάντασμα 

και τρόμαξαν  οι ίδιοι 

απ' το κυνηγητό του  

Που έβαψαν το  φράχτη αόρατο 

Σκοντάφτοντας επάνω 

στην ανυπαρξία τους

Κι όσοι   έκλεισαν τα τετραγωνικά του 

στην παλάμη τους 

κι αισθάνθηκαν ευήλιοι κι ευάεροι 

κατοχυρώνοντας  στην πυλωτή μια θέση 

να παρκάρουν τη ζωή τους 

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Αυτό το σώμα προσεχώς

Κατεδαφίζεται 

Και πριν προφτάσουν

οι πλανόδιοι παλιατζήδες 

και ρημάξουν τα σιδερικά  του 

Ας φροντίσουν οι παλιοί του εραστές 

Να επισκεφθούν 

για τελευταία φορά 

απαθανατίζοντας την πρόσοψή του 

Κώστας Τσιαχρής 

Homo digitalis

Μπορώ να υπερηφανευτώ 

Πως άλλο δε μου λείπει πια  

ένα μικρό μπουμπούκι αμυγδαλιάς 

στο τέλος του χειμώνα 

Μια μαλακιά γραμμή 

στο βάθος του ορίζοντα το σούρουπο 

Δε μου χρειάζονται 

ένα άγγιγμα στον ώμο 

Ένα κεφάλι 

ακουμπισμένο στοργικά 

στο στήθος 

Και δε μου λείπει να σου λείπω 

αργά τα βράδια 

Πατώντας στην οθόνη μου ένα κλικ 

Μπορώ και ρέω παντού 

Κι είμαι τα πάντα 

Κώστας Τσιαχρής 

Ανασφάλεια

 

 Έτσι όπως ανεβαίνουν πια 

τα μάτια μου 

στην όραση  φιλήσυχου πολίτη 

Και βλέπω μόνο τάξη και ασφάλεια στο κορμί μου 

Φοβάμαι μη κι ένας ρουφιάνος πόθος με προδώσει 

Και σκίσει μπρος στα μάτια 

του αστυφύλακα  της βάρδιας 

Το πιστοποιητικό των σαρκικών μου φρονημάτων 

Μην καταλήξω πάλι εξόριστος

να σπάω πέτρες 

υπογράφοντας δηλώσεις 

μουρμουρώντας δεκαλόγους 

σε νησιά του μαρτυρίου 

Κώστας Τσιαχρής 

Πράξη ανθρώπινου μεγαλείου

 

Αν  δώσουμε 

Όταν μπορέσει κάποτε με το καλό 

και φτάσει η ευφυΐα μας 

να ζωντανέψει ακατοίκητους πλανήτες 

Μοναχά στους μύκητες στις αμοιβάδες στα βακτήρια

το προνόμιο να  κατασκευάζουν 

αποικίες στους  μελλοντικούς αιώνες 

Ίσως γεννηθεί από την αρχή 

πρωτόγονα ολοκάθαρη 

η έννοια της ζωής  

Όσο για μας 

τα απομεινάρια των ανθρώπων δίχως ανθρωπιά 

ας βάλουμε τα σκήπτρα 

και το στέμμα μας 

στο πλάνο της  οριστικής καταστροφής 

που τόσο τέλεια 

Χρόνο με το χρόνο 

Μέρα με τη μέρα 

αποθηκεύουμε 

στις γλάστρες του σπιτιού μας 

Κάνοντας το σπόρο του Αδάμ 

μέσα στα χέρια μας 

Να μοιάζει με χειροβομβίδα

Έτοιμη να εκραγεί 

Κάτω  απ' το φύλλο της συκής 

που ακόμη την κρατάει 

ασφαλισμένη 

Κώστας Τσιαχρής 

Το καρφάκι

 

Για αυτό απ'την οργή 

Μου απομένει μόνο 

Αυτό το τρυφερό λιγνό καρφάκι 

Που αν το μπήξω

μέσα στην ανάμνηση 

μιας  παιδικής σκηνής 

Ποιος ξέρει τι στριγγλιές

απόκοσμες θα βγουν 

Και θα χαλάσουν 

τα χαρούμενα γενέθλια

της γεροντοκόρης μου

ζωής 

Που ακόμη περιμένει 

τον ωραίο  της καπετάνιο 

Την υπόσχεση του 

Για ταξίδι μέλητος 

Στην ποίηση 

Των αυριανών μας φόβων 

Κώστας Τσιαχρής 

Ομοιοστατικός μηχανισμός

 

Μόνος μου τηλεφώνησα στον διαρρήκτη 

Ήταν η μόνη επιλογή 

Έβαλα κάτω απ' το χαλάκι  το αντικλείδι 

Και για ώρες και ώρες ανυπομονούσα 

για  το στριφογύρισμα στην κλειδαριά 

Κοιτούσα ολόγυρα καχύποπτα 

μήπως οι γείτονες 

χαλάσουν την τελετουργία 

ή  μήπως κάποιος αντιδραστικός σπασμός 

σε εκείνου το μυαλό ή το δικό μου 

ξαναβγάλει απ' τη σκακιέρα 

τις κινήσεις του τρελού 

Υπέδειξα με βέλη τα σωστά σημεία 

Στα δεξιά τα ασημένια κηροπήγια της γιαγιάς 

Στα αριστερά οι λίρες 

πίσω  από τη φόδρα της καρέκλας 

Στην παλιά κασέλα η καρδιά μου 

Φυλαγμένη επιμελώς για ώρα ανάγκης 

Φερ' ειπείν για εποχές εκτεταμένης λειψυδρίας

Όταν τα σύννεφα αντί να κλάψουν 

Χώνουν πιο βαθιά μέσα στη λήθη το θυμό τους 

Κι απομένουν γραφικά στολίδια

σε κορνίζες τοίχου 

Μόνος μου τηλεφώνησα στον διαρρήκτη 

Μονάχα μια κλοπή μπορεί να με ελαφρύνει 

Αν από  λάθος 

ξεκινήσει και χτυπά ο συναγερμός 

Ο κωδικός είναι  γραμμένος 

ήδη στη ματιά μου 

στη φωνή μου 

στην ανάσα 

Κώστας Τσιαχρής 

Ελαφρά τη καρδία

 

Πέταξε η αγάπη 

Έφυγε απ' το σώμα 

που στεκόταν υποψήφιο 

για απαγχονισμό 

με δήμιο άλλο σώμα 

Λύθηκε ο κόμπος 

Χάλασε το ικρίωμα 

Ωστόσο  η τύψη

ώρες ώρες 

με ένα ασπρόμαυρο γιλέκο 

σαν το χελιδόνι 

ξαναφέρνει με το ράμφος της 

την πεθαμένη αγάπη 

Στήνει πάλι την αγχόνη 

τέλη του Φλεβάρη 

Κλωναράκι - κλωναράκι τρόμου 

Να μας πνίξει 

με τα ίδια της τα χέρια 

που αρνηθήκαμε 

με ανάλαφρη καρδιά 

τους ρόλους της ζωής μας: 

Θύματος και θύτη 

Κώστας Τσιαχρής 

Χειμερία νάρκη

Η ωραιότατη αρκούδα μας 

Η νεολαία

Αν κάποτε 

μέσα στο καταχείμωνο 

ηχήσει 

η σειρήνα ενός συναγερμού 

μετά από κάμποσα χασμουρητά 

σηκώνεται στα δύο πόδια 

Ρίχνει   την καμπούρα της 

στο χώμα 

Βγαίνει στις πορείες

Στα συλλαλητήρια 

Σα να μην ήταν

έπειτα από μήνες χειμερίας νάρκης 

άμαθα τα πόδια της από χορό 

Σηκώνει λάβαρα 

και λαβωμένα χελιδόνια 

από τα στήθη των συντρόφων 

Ζωγραφίζει σε πανό ουρανούς

που θα γεννήσουν 

κάποτε παράδεισους με μέλι 

για τις μέλλουσες αρκούδες 

των αιώνων 

Όσοι την κοιτάζουν απορούν 

Πώς γίνεται 

Να εξαφανίστηκαν

Όπως ορκίζεται  

απ 'τα πόδια της οι αλυσίδες 

και σε κάθε βήμα 

να αντηχεί επίμονα

το τρίξιμο τους; 

Κώστας Τσιαχρής 

Η εξημέρωση

Συχνά  ένα  σκυλόψαρο 

μετά από μήνες εξημέρωσης 

το βάζεις  στη μπανιέρα σου 

σε μινιατούρα 

για να παίζεις 

τα απογεύματα

μετά από τη δουλειά

Να το ζουλάς 

Κι όλος χαρά 

μέσα στις πλατσαπλούτσες

να ιστορείς στους φίλους 

την επιτυχία σου 

Και δεν προσέχεις 

Κάθε που σηκώνεσαι 

από το νερό 

Πως βγαίνεις 

με κουτσουρεμένο πόδι 

Ούτε που σε νοιάζει 

ο κατακόκκινος αφρός 

Ούτε που νιώθεις ότι 

Τα σκυλόψαρα 

Και ήμερα ακόμη

Κι από πλαστικό ακόμη 

Και με δόντια ζωγραφιές ακόμη 

Ξέρουν να μυρίζονται 

τους αφελείς κολυμβητές 

Κώστας Τσιαχρής 

Αντιβαρύτητα

 

Έναν παράξενο κανόνα 

αντιβαρύτητας 

ακολουθεί ο έρωτας 

Όπως αφήνεται 

απ'τα λόγια των πολλών 

Δεν πέφτει κάτω 

Δεν ταΐζει  

πεινασμένα στόματα 

στο χώμα 

Λύνεται απ'το βάρος 

Γίνεται ανάλαφρο έντομο

και πάει να κολλήσει 

όσο πιο ψηλά 

Στους στύλους

με το ηλεκτρικό 

Που λάμπουν 

και τυφλώνουν 

Είτε μέρα 

Είτε νύχτα

τους επίδοξους εναερίτες 

Κώστας Τσιαχρής 

Το καρμπόν

 

Τι κι αν πατάνε 

Οι ποιητές 

Για να ξεπατικώσουν 

στο αποκάτω φύλλο 

τα φερσίματα 

τους έρωτες 

και τα σκοτάδια άλλων 

Πατιέται μόνο 

κι αντιγράφεται 

το ίδιο το καρμπόν 

Σαν ίσκιοι

Μέσα σε λιοπύρι 

Που από φόβο 

μη μαυρίσουν

Παν  να κάτσουν 

κάτω από άλλους ίσκιους

Κώστας Τσιαχρής 

Ο ποιητής -ποντίκι

 

Ενσύρματος ή ασύρματος 

Δεν έχει σημασία 

Στο εξής θα σας μιλώ 

με τη μηχανική μου φύση 

Αρκεί να σέρνεται η φωνή μου 

με τη μπίλια της 

στην επιφάνεια των αυτιών σας 

Είτε ακούτε 

είτε σας κουφαίνει

το  πελώριο κλικ 

από τα βάθη της μιλιάς μου 

Άλλωστε 

Δεν είμαι τίποτε άλλο 

από μια συσκευή εισόδου 

στη ζωή σας 

Κι η ροδέλα κύλισης 

τσουλάει με τόσο πόνο 

Όταν πάει ο κέρσορας

στο στήθος σας 

Πετιέται ένα κακέκτυπο καρδιάς 

και πάντα κάνω πίσω 

Κώστας Τσιαχρής 

S.O.S.

 

Όσοι ρίχνουνε κροτίδες 

στη ζωή των άλλων 

Ας προσέξουν 

S.O.S.

Πριν πεταχτεί 

Mη σκάσει 

το βεγγαλικό 

στα χέρια τους 

Και πλημμυρίσει αίμα 

η καριέρα τρομοκράτη 

Θάβοντας 

τον υποψήφιο  τρόμο 

μέσα στον αληθινό 

Κώστας Τσιαχρής 

Το εγκώμιο του πλήθους

 

Σε κανένα πλήθος 

Δεν υπάρχει γνήσια κίνηση 

Μονάχα μια καταγωγή 

από DNA αγάλματος

Μονάχα μια μετέωρη υπόσχεση 

βημάτων προς τα μπρος 

Τα πλήθη 

Γυροφέρνουν 

σαν πλανήτες 

την εικόνα τους

ή τη φωνή του ρήτορα 

Κοιτούν μπροστά 

και η ματιά τους 

έχει μείνει μίλια πίσω 

Ακούνε μόνο 

τον αντίλαλο της ακοής τους 

που ζητοκραυγάζει 

Κάτω από τα πέλματά τους

ένα ποδοπατημένο 

χορταράκι 

ετοιμάζεται να εκδικηθεί 

Να γίνει αναρριχητική μουτζούρα 

μέσα στην καλλιγραφία

της δύναμής τους 

Κώστας Τσιαχρής 

Λιποταξία

 

Λιποτακτούμε από τη γλώσσα 

των ανθρώπων 

Πάει να πει ότι μιλάμε  

Με το λάλημα του πετεινού 

σε ανήλιαγα σημεία 

μες στο σώμα 

Που το φως δε φτάνει 

Κι αν τα φτάσει 

κόβουν τις αχτίδες του 

δυο θηριώδη σύννεφα 

τα στήθη κάθε μάνας 

που μας βύζαξε 

και δεν ανέχεται 

το σπλάχνο της για μια ζωή 

να κουβαλά τη στάμπα 

λιποτάκτη 

Κώστας Τσιαχρής 

Οι προσκυνητές

 

Σαν κύκνοι με σκυμμένο το λαιμό 

Οι επιβάτες στο μετρό 

Διαβάζουνε τα κινητά τους 

Πρόσωπα δεν έχουν 

Έχουν  ράμφη

Κι όλο σκύβουν κατανυκτικά 

προς τις οθόνες 

Με την έκσταση  προσκυνητή 

που υπόσχεται αιώνια πίστη 

Κάποτε ένα βήμα πριν 

ανοίξουν τις φτερούγες τους 

για να χαθούν οριστικά 

ανάμεσα στα πίξελ 

ένα  σκούντημα  του διπλανού 

Ένας βήχας 

Η ρομποτική φωνή 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ

Διακόπτουν την προσκύνηση 

Κι οι τρομαγμένοι κύκνοι 

ανασηκώνουν το κεφάλι 

και τα  ζαλισμένα μάτια 

προς το άθεο φως 

Κώστας Τσιαχρής 

Βάφτιση

 

Εικαστικό: Gustav Klimt 

Δεν το σκέφτηκε καλά ο Ηράκλειτος

Το θέμα είναι να μπαίνεις στα ποτάμια 

και να βγαίνεις  ίδιος 

Ούτε με βρεγμένα πόδια 

Ούτε με το τρέμουλο 

που πιάνει όσους σκέφτονται 

τις παγωμένες όχθες 

Αλλά πάντα με την όψη ενός φτερού 

απείραχτου μες στη νεροποντή 

Μιας Οφηλίας 

που ανταλλάσσει τον πνιγμό της 

μ' ένα μήνα διακοπές 

στους καταρράχτες του Νιαγάρα  

Αλλά  όπως κι αν το δούμε 

όταν  πέφτεις  στο ποτάμι 

Φέρνουν πάλι τα βαφτιστικά σου 

Το σταυρό  το λάδι 

Προσπαθούν να σε βαφτίσουν κάτι ξένο 

Βάζουν μέσα σου τα χέρια τους 

και ψάχνουν 

Μέχρι να τραβήξουν 

από την ουρά σαν ψάρι 

έξω απ' τη ζωή σου 

το  ονοματεπώνυμό σου 

Κώστας Τσιαχρής 

Ανάταση χειρών

 

Τις γνήσιες  ήττες 

τις μαθαίνουμε 

αφού σηκώσουμε 

ψηλά το κύπελλο 

κραδαίνοντας το

ώρες στον αέρα 

προς απόλαυση 

του πλήθους 

και ταπείνωση 

του εχθρού 

Μετά την αποθέωση 

τα χέρια μας 

σα να τα παίζει 

κάποιος ξένος 

παραμένουν σηκωμένα 

Όμοια με ληστών 

που παραδίδονται

μετά από μέρες 

ανελέητου κυνηγιού 

Η κούραση 

Η ατέλειωτη ανάταση 

τους δίνουν  πάτημα 

ν' αγανακτήσουν 

Νοσταλγώντας 

τις στιγμές 

που μέσα τους 

ζητούσε καταφύγιο 

το σκυφτό κεφάλι 

του ηττημένου 

Κώστας Τσιαχρής