Κώστας Τσιαχρής "Το ρυμουλκό"

Στέκομαι   εδώ
στη  μέση  ενός  διλήμματος
σηκώνεται   φουρτούνα
Ξάφνου  πλημμυρίζω  δες
η  πλώρη  χτύπησε  στα   βράχια 
ανοίξανε   τα  ίσαλα
τα  χρόνια   γέρνουν
τα  τραβάει   βυθός
κοντεύει  να  βραδιάσει
Στη  γέφυρα 
ακόμη  πολεμάει
το  σώμα  τους  βοριάδες
Και  τι  θα  γίνω πια
με  τόσα  τρωκτικά 
που  ανέβηκαν 
στην ποίησή  μου;
Αν  έστελνες τουλάχιστον
ένα   βαρκάκι     φως
με  δυο  κουπιά 
να  σχίζουν  τα  νοήματα
Μα  είναι  αργά 
σκοτείνιασε 
και  πώς  να  σώσεις;
Στο   χέρι  σου 
κρατάς  μονάχα 
κεραυνούς

Κώστας Τσιαχρής Η απαγωγή

Στη  μνήμη   Γ.Τ.

Θα   ήμουν μόνο  
εγώ
όταν  έπεσε  ο  διακόπτης
στην  καρδιά  σου
και   σκοτείνιασε   το  αίμα
κι  έψαχνα κερί
για  να  το ανάψω πάλι
που  είδα
ναι   δεν κάνω λάθος  είδα
ένα  μικρό  ελικόπτερο
που  ανέβαινε  απ'το  στήθος  σου
και  μέσα  αιχμάλωτο
των ουρανών
για  πάντα
το   χαμόγελό  σου 

Κώστας Τσιαχρής Ο λαβύρινθος

            

Τώρα  το  νοιώθω 

η   πιο  βαθιά  πρωτοτυπία

είναι  εκείνη η   απλότητα

που   βγαίνει  ελεύθερη 

μετά  από  χρόνια  

καταδίκης   στον λαβύρινθο 

Η  απλότητα  που  αντί  να  γίνει  γεύμα 

τρώει   πρώτη  εκείνη 

τον Μινώταυρο 

κι   αφήνει   τους   ανίδεους

να   τάζουν όλο  τους  το  βιός

για   λίγα   μέτρα  μίτο   

δίχως   σημασία 

Κώστας Τσιαχρής Επαιτεία

Σαν  εκείνον
τον ψευτοτυφλό
αργά το βράδυ 
μπαίνει  μέσα  στα  πορνεία
ζητιανεύει
λίγη   αγάπη  λίγο  σώμα
με  τα μάτια
τάχα  τσακισμένα 
από  τις  μύριες   απορρίψεις
με τα  χείλη
έτοιμα  να  πέσουν
γινωμένες   ασωτίες
Τον   κοιτάζουνε  καχύποπτα
οι  κοπέλες 
σφίγγουνε  τα  κέρματα
καλού  κακού  στις  τσέπες
Βρώμισε  από  πρεζόνια  του  έρωτα
ο   τόπος

Άλλος  ένας  ενοχλητικός
που  παριστάνει  
αλάνθαστα   το  θύμα 

Κώστας Τσιαχρής Από κάτω χάος

Είναι   που  με  βαδίζει  ένας  Γολγοθάς
κι  έρχομαι   κάθε  τόσο
φτύνω  κομμάτια  έρωτα
αντί   για  λέξεις

Ορκίζομαι  να πω  παραμύθια :
Μα  τον αμφίβιο  εαυτό  μου
μισός  πληγή  και  μισός  ιδέα
Η  ζωή  μου τριγυρνάει
με  τρύπιες  κάλτσες
μεταξύ  αγίων και   φαντασμάτων

-Και  μεταξύ  μας
προτιμώ  την κουβεντούλα
με  τα  φαντάσματα
Κοιτάζοντας το  πρόσωπό  μου
στον καθρέφτη
να  βλέπω  μονάχα  λευκό  σεντόνι
Κι  από  κάτω ; 
Χάος 

Κώστας Τσιαχρής "Ο φόβος"

Μόλις  μυριστεί  ανοιχτή πόρτα 
μπαίνει  άοσμος
βγάζει  τα   πόδια  του στο χαλάκι  

να μη μείνουν  ίχνη
και με  ένα  σάλτο  αράζει 
στον  μεγάλο  καναπέ
Έπειτα  φτάνουν 

με   πετσέτες  

μοσχοσάπουνο  

λεκάνες  με  νερό
ανήλικοι   στοχασμοί
που  τους  πλένει τα πόδια
Κύριε  σύ  μου  νίπτεις τους πόδας;
Δεν είδατε ;  Δε  μάθατε;  

Ο  πόλεμος  αρχίζει  με  τα  κανόνια   του  έρωτα 
πρώτα  ανακωχή   με  το   αντίπαλο  αίμα
κι  έπειτα   πυρ   ομαδόν 
στο   ψαχνό   που  ψάχνει 
τον  μεγάλο    γητευτή του 
Ἐὰν μὴ νίψω σε, οὐκ ἔχεις μέρος μετ' ἐμοῦ.

  



  

Κώστας Τσιαχρής Λαθραναγνώστης

Όταν  διαβάζω  ένα   ποίημα-τρομοκράτη
αναπηδούν στο  αίμα  κύτταρα άγνωστης  προέλευσης
ο  μέσα κι ο  απέξω   ίλιγγος    χορεύουν   ταγκό   με  βήματα  τανκ
μια  παρέλαση  χωρίς  πόδια  και χωρίς  χέρια  κλείνει   τους  δρόμους
με  κορμί  ψυχή  λαμπάδα
για  να  καμαρώνουν  οι  γονείς  των σκέψεων
που  δεν πρόλαβα  εγώ   να  κάνω

Για  ποίηματα  σαν  και  του λόγου  τους 
εκδίδουν πάραυτα οι  Μούσες  μου  ένταλμα  συλλήψεως
Γιατί   έχουν   κάτι φωνήεντα να !
που αν πατήσω το  λαρύγγι τους  για  ουρλιαχτό
θα  σηκωθούν  στο  πόδι  όλα  τα σεμνότυφα   κομμάτια σας   

Κώστας Τσιαχρής Μεταμορφώσεις

Η  Αντιγόνη καθώς μαγειρεύει
αισθάνεται μια ορμή 
να  μπαίνει  βίαια κάτω από τη  φούστα της
ανεβαίνοντας με  ταχύτητα φεράρι  
στην κοιλιά  και  στα νεφρά
πετάει  ξαφνιασμένη τις κουτάλες στο πάτωμα 
έναν καθρέφτη επειγόντως
αυτά δεν είναι  χέρια δεν είναι  δέρμα στα  καλά  καθούμενα 
τι  αποδόμηση  και   ξαναχτίσιμο  γυναίκα  πράμα
βλέπει   απ'την τυφλή μεριά της 
και τυφλώνεται  απ'την ορατή
νοικοκυρά  να  σου  πετύχει  
που  ένα  κομματάκι χάος  δε βρίσκεται  στη θέση του
ανακατεμένα φίδια   τα  μαλλιά της Μέδουσα 
ανακαλύπτει λέει το άπειρο 

Α μάλιστα Είμαστε μεταμορφώσεις  του απείρου
Μάλιστα το  άπειρο  κατρακυλάει  από τα μάτια μας
Κάτι  απ'την καταγωγή μας μέσα του 
Κι όλος ο  προορισμός  του στην  παραμικρή μας λέξη

Αθώα μου Αντιγόνη Αυτός ο πόλεμος  μας καίει  το λεμφικό  
και  ξεσπιτώνει   κάτι  ρεμάλια  φόβους
Άπειροι  Αντιγόνη  Άπειροι 
Σε  έναν κόκκο  της  άμμου όλοι 
κι όλοι οι κόκκοι  της άμμου στον καθένα 
(Ας  φύλαγε  τα  χνώτα  του ο Εφέσιος .
Να μη βρομάνε  ως  την παραμικρή μας σκέψη )
Αλλά  για  κοίτα βρε παιδί μου 
Να σε  τρώει τόσο  άπειρο  
και  να φυτρώνουν τα  σπυράκια   στο πεπερασμένο !
Να μη μπορείς ν'απλώσεις Αντιγόνη  χέρι  
εκεί που βγάζει λύσσα  το κακό ! 
Λες και  πετάνε  χίλιοι  Δίες  κεραυνούς  
και  αστράφτει μόνο σε μια  κουφάλα 
στα   σύνορα  κορμιού  και  θανάτου.
Μόνο  εκεί  γιατρεύεται  αυτή  η φαγούρα
 
Θα συνέλθεις Αντιγόνη όταν αγγίξεις  
με ντυμένη  σκέψη  το  γυμνό  μυαλό 

Δημήτρης Π. Κρανιώτης Κορώνα γράμματα

Σαν γράφω,

Κορώνα-γράμματα

Παίζω τον εαυτό μου

Ματώνω τρέχοντας

Με τον νου

Σκοντάφτω

Στην καρδιά μου

Ληστεύω συναισθήματα

Χορεύω μοιρολόγια  

Σαν τιμωρούμαι

Με ποίηση

Με λέξεις αναρρώνω

.........................................................

Διακινδύνευση- τραύμα -ανάρρωση .Ένα  θανάσιμο και   συνάμα  ζείδωρο τρίγωνο , που  σπέρνει  την επιθυμία, σημαδεύει   με  πληγή  και  καταλήγοντας  φέρνει  το  ξανάνιωμα. Έργα  και   Ημέραι  της   γραφής. Της  περιπέτειας  που λέγεται ποιείν ,πεζογραφείν , μουσουργείν και  όπως  αλλιώς  επιθυμείτε να το ονομάσουμε.Κατά τα άλλα, η ευθύνη  ανήκει  πάντοτε  στον τολμηρό που θα  πιάσει  το  μολύβι (ή  το   πληκτρολόγιο , για  να  σκοτώσω λίγο τον ρομαντισμό  μου/ σας) .Αν θρασομανάει  μέσα του  η σιγουριά  ότι  αυτό  που γράφει είναι  μεταγγίσιμο, καλώς κάνει και  ανοίγει  τις  φλέβες του  και  φωνάζει στους   αναιμικούς  "ρουφήχτε" (κομψότερα  "λάβετε  φάγετε"). Μην  παριστάνει  έπειτα τον δυστυχή σακάτη που του άλλαξε   τα φώτα   και  τα σκοτάδια η  απόφασή  του  να  εξορύξει τόσο  αίμα . Η  κορώνα  και  τα  γράμματα  τώρα παίζουν  εκείνον. Ας  το   συλλάβει. Η   τρεχάλα  δεν επιτρέπει  να  φυλάγει  εύκολα τα  τρωτά  του μέρη . Εκτίθεται  στη   σφαίρα  που  βαδίζει  πυρωμένη  καταπάνω  του. Ή  ταν  ή επί  τας. Μέσες λύσεις  θα  ήταν περίγελως, αυτομολία, προχειροδουλειά για να  παρηγοριόμαστε.  Ίσα ίσα το   θέμα  είναι  να σκοντάψεις. Στο νου,  στο συναίσθημα , στο  λάλον  και  στο  άλαλο. Το  θέμα  είναι  να  ληστέψεις  από  όπου  μπορείς.Αν είναι  να φτιάσεις  λόγο  με  πνοή όλα   επιτρέπονται. Τι  πιο  ηδονικό  από  μια ποινή  για  κλοπή   του  ανείπωτου ; Ακόμη  και  εξοστρακισμός στα  ξερονήσια  της   αληθινής  γραφής. Καλύτερα  εξόριστος  εκεί   παρά  κοσμοκαλόγερος   σε  γιαλαντζί  ερημιές. Άλλωστε, ας το έχουμε υπόψη. Στο τέλος   του   μεγάλου   τούτου   ρίσκου πάντοτε  εφευρίσκεται  ,επέρχεται,  επελαύνει , ακολουθεί (ορίστε  εσείς το  ρήμα) η ίαση. Αναρρώνουμε  με λέξεις πάλι. Μια  ανακύκλωση   λοιπόν. Το  ερώτημα  ωστόσο  είναι αν  από το κέντρο  αυτού  του  κύκλου   βλάστησε  καμιά   ακτίνα  της  προκοπής.Αν ναι ,χαλάλι  η  ρίψη του  νομίσματος...

Κώστας  Τσιαχρής

Κώστας Τσιαχρής "Ο ορειβάτης"

Όποιος  τραβάει  την  ανηφόρα  για τα  ύψη  ενός  βιβλίου 
ας   χορτάσει   πρώτα  οξυγόνο από  τα  βάθη  της  γραφής  του
  

Κώστας Τσιαχρής "Ο εξωγήινος"

Σε  περιμένουμε   χωρίς   μεγάλες πλέον  προσδοκίες 
έτοιμα   τα  γεννοφάσκια
έτοιμη  η   ρώγα  που  θα   θηλάσει
έτοιμος  ο   πόνος   έτοιμα   τα ουρλιαχτά
Σε  τέτοια  γέννα  δεν υπάρχουν κόλπα  αναπνοής

Περιμένουμε σηκωμένοι ανάλαφρα  στις  μύτες  μιας ερώτησης
σε  μαρτυρούν  στρωμένα βάγια  στις  πλατείες 
ο  ουρανός  συγυρισμένος 
τα  άστρα στην καλή   τροχιά  τους
δυο παιδιά  που  κρέμασαν το  καλώς  όρισες  στα  όνειρά  τους

Ας  ανταλλάξουμε  πολιτισμούς
Θα  σου  χαρίσω  πόλεμο θα  μου χαρίσεις  ένα λεξικό 
που   μεταφράζει   τις   οβίδες  σε  γαλήνη
τα   εννέα  ρίχτερ σε   απαλή τραμπάλα

Περιμένουμε   
ή   ψιχάλα     ή  μετεωρίτης  πέσε 
γιόρτασε  το βάρος  της  ευθύνης  
σκάψε ουρανό  στα μέρη  του  μυαλού   
που    κάνουν  σχήμα  βράχου  πέσε 
κατευθείαν   στο  κέντρο της   οδύνης
δίχως αλεξίπτωτα
μηχανικά   φτερά  ή   μαγγανείες
πέσε   ολόισιος  δριμύς με δέρμα  και με κόκκαλα
Αληθινός  σακάτης   της αλήθειας 
  
Σε   περιμένουμε
Ποιος  μίλησε   για  σταύρωσον   αυτόν;
Ποιος   για   καινά   δαιμόνια;
Ποιος  για  μαγικό  συκώτι;

Σε   περιμένουμε
Το  νέο  μας εργαλείο βασανισμού
είναι  η  αγάπη
 

  

Ε. Μύρων Κερδισμένοι στη μετάφραση

αν μεταφράσεις Ανάποδα
τους ρόζους της παλάμης σου
πέφτει
το κερί
απ’ τ’ αυτί του θεού
ανακατεύοντας
τῶν προσευχῶν
τα έντερα

εδώ χρειάζεσαι λεξικό από Γροθιά
καί χέρι αυτόφωρο
(σα να κυκλοφορείς ασκεπῆς
στο στρατόπεδο της Αγωνίας)

σκέψου να ‘χε
Κότσια το κουράγιο
νά φαλτσᾶρει –
τι συνωστισμό θα ‘χαμε
στο ζεϊμπέκικο
.................................................

Υπάρχουν ποιήματα-νοικοκυραίοι και ποιήματα-βομβιστές. Τα δεύτερα σε ανατινάζουν πριν προλάβεις να βγάλεις κιχ. Σε φτιάχνουν ολόκληρο ένα επιφώνημα από το πρώτο μπαμ. Επιφώνημα όμως που κρατάει τη σκέψη από το χέρι.Όχι το άλλο.Το ανέμελο επιφώνημα που πριν προλάβεις να το χαρείς ξεφουσκώνει κι ούτε που κατάλαβες γιατί δε σ'άφηνε στην ησυχία σου. Αυτό το "ωωω" μαζί το "τι;" τα κάνουν όλα μέσα σου μαντάρα και θέλεις να μιλήσεις με χίλιες γλώσσες :των πραγμάτων, των σωμάτων,των ασωμάτων , των περατών και των απέραντων. Κι η μετάφραση γίνεται , αχ ευλογία, παράφραση. Στραβώνεις το μυαλό για να ισιώσεις το άμυαλο. Και λες σιγανούτσικα να μη σ'ακούσουνε τα θεία και συγχυστούν: Ευχαριστώ φθαρτό που κατεβάζεις τέτοια δώρα. Ετοιμάσου τώρα να ξεχάσεις τη φθορά σου. Αφού  έμπηξες  τέτοιον σπόρο στην ποίηση. Κώστας Τσιαχρής

Κώστας Τσιαχρής Ποιητική βραδιά

Μιλάει   συνέχεια  ο  άνθρωπος  με το μικρόφωνο 

ένας  σωρός  από   χείλια 

μισός   πρόσωπο και  μισός  μουντζούρα
που το ένα  μισό  τραβάει μαχαίρι στο άλλο
ο άνθρωπος με το μικρόφωνο
ίδιος  βεντέτα    χωρίς    το  πτώμα 
λιγοστεύει σε ύφος κι αφθονεί  σε χείλια  
που   καταπίνουν  μάτια, ζάρες ,ζυγωματικά , βρισιές ,απωθημένα
Είναι    μια  πόλη  γεννημένη από αναρχία
κύκλος   από   συνεχόμενες   ευθείες
Κάτω  από  τα  χείλια 
πιο   νεκρός  κι από  νεκρό
Ανοίγει  λόγια  κι  απ'τα λόγια ανοίγουν σαλιγκάρια
πέφτει  το  καβούκι  γντουπ
και  σουλατσάρει    χάος
Ποιος  ειρμός  και  ποια  ειμαρμένη;
που   αν η φλυαρία  είχε  αυτιά
θα  βούλωναν  απ' την οδύνη

Κώστας Τσιαχρής "Μικρογραφία"

               

Ανεξήγητο : όταν αρχίζω ποίημα 

ξάφνου εκτελείται 

Μπαμ στα θυμαράκια ο  ποιητής ...

2000-2019 Είκοσι σπουδαίες ποιητικές συλλογές για την πρώτη εικοσαετία του 21ου αιώνα

Σε λίγο η πρώτη εικοσαετία του 21ου αιώνα μας αποχαιρετά. Μια διαδρομή. Από την αφετηρία του αιώνα , όταν η Ελλάδα κάλπαζε προς το όνειρο, μέχρι το βίαιο ψαλίδισμα των φτερών της και τη δειλή ανάσα ανακούφισης μετά το πέρασμα της Αποκάλυψης. Όλα μια ανάταση.Κι όλα πάλι μια κατρακύλα στο αβέβαιο. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ανατροπής όσων θεωρούνταν αυτονόητα και αναπαλλοτρίωτα , συνεχίστηκε να παράγεται ποίηση. Τα διαδικτυακά μέσα διευκόλυναν τη μεταφορά της σε ένα διαρκώς συρρικνούμενο κοινό,το οποίο συχνά έσπευδε ,ίσως λόγω και της δικής του πνευματικής στόμωσης, να χειροκροτήσει πολλά μέτρια έως κακά έργα ως απαραίτητα ή έστω υποφερτά. Αντιστοίχως, όλη αυτή η ευκολία δημοσίευσης ποιητικού υλικού δημιούργησε την αυταπάτη σε πολλούς αδαείς ότι ήσαν ποιητές κι ότι τα μέτρια έως αδιάφορα στιχάκια τους αξίζουν τα πέντε λεπτά ανάγνωσης από τους περιπλανώμενους του κυβερνοχώρου. Άλλοι πάλι τόλμησαν να εκδώσουν τα "αριστουργήματά" τους ,παρακινημένοι από την αχόρταγη ματαιοδοξία τους, από την επιθυμία να δουν το όνομά τους τυπωμένο σε εξώφυλλο.Και φυσικά πολλοί εκδότες έσπευσαν να ικανοποιήσουν με το αζημίωτο αυτή τη μεγαλομανία. Εν πάση περιπτώσει. Σημεία των καιρών. Ας μείνουμε σε ό, τι αξίζει.Σε ό,τι έχει και θα συνεχίσει να έχει αίμα. Σε έργα που θα επιστρέφουν διαρκώς στα χέρια και στις αισθήσεις μας. Είκοσι σπουδαία έργα από είκοσι ξεχωριστούς ανθρώπους.Της παλιάς και της νέας φρουράς. Αη Γιώργηδες που σκοτώνουν το φίδι της πνευματικής νωθρότητας των καιρών και υπόσχονται τροφή για τις ισχνές αγελάδες των λογισμών μας. Ας ελπίσουμε πως αυτοί που έχουν μονάχα κενό να μας πουν ,από ντροπή και μόνο μπροστά σε τέτοια πληρότητα λόγου, θα σωπάσουν. Κώστας Τσιαχρής 

1.Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ   Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα 

2.Βύρων Λεοντάρης  Έως.... 

3.Αντώνης Φωστιέρης Τοπία του τίποτα

4.Θωμάς Τσαλαπάτης Άλμπα 5.Γιάννης Στίγκας Ισόπαλο τραύμα 6.Πέτρος Γκολίτσης Σκάζοντας κρέας 7.Αγγελική Ελευθερίου Θα καπνίζω 

8. Άννα Γρίβα Η εποχή που ήμασταν άγριοι 

9.Γιώργος Χριστοδουλίδης Πληγείσες περιοχές 

10.Γιώργος Πρεβεδουράκης  Κλέφτικο 

11.Ευφροσύνη Μαντά Λαζάρου Ναρκοσυλλέκτρια 

12.Κυριάκος Σιφιλτζόγλου Με βλέμμα Ινδιάνου 

13.Χλόη Κουτσουμπέλη Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης 
14.Δήμητρα  Χριστοδούλου  Λιμός 
15.Γιάννης Κουβαράς Ονείρου Οδύσσεια 

16.Χριστόφορος Λιοντάκης Στο τέρμα της πλάνης 

17.Γιάννα Μπούκοβα Ο ελάχιστος κήπος 

18.Αργύρης Χιόνης Στο υπόγειο 19.Μιχάλης Γκανάς Άψινθος 20.Γιώργης Παυλόπουλος Να μην τους ξεχάσω

Πέτρος Γκολίτσης Θεσσαλονίκη 2013 Μ.Χ. (Πόλη κάτω απ'την πόλη)

               

Ήρθε ο Ηράκλειτος στην πόλη μας απόψε 

μίλησε με σωζόμενα ρητά

-κι άλλα που χάθηκαν−

ακούγονταν

τα πλέον σκοτεινά:

«φωτιές-αιώνιες και ψυχές-αναθυμιάσεις»

«είμαστε και δεν είμαστε»

«στις ίδιες πόλεις κατοικούμε

νεκροί και ζωντανοί»

«ο ένας μες στον άλλον αναπνέουμε» 

«νεκροταφεία βρίσκουμε μετράμε τους νεκρούς» 

−σε γλώσσα τρέχουσα σαν νά ’λεγε−

δεν έχει η ανθρώπινη ροή επιστροφή

(εδώ και το ποτάμι)

η αλληλουχία των γενεών

πάνω στη γη, μέσα στην πόλη

1000 και κάτι οι τάφοι

του 4ου αιώνα προ Χριστού

στο Σιντριβάνι

και 411 στα δυτικά, στο ενδιάμεσο

η decumanus

και μ’ ένα άλμα μετά

απ’ τη σφαγή του Ιππόδρομου

στο Άουσβιτς

Θεσσαλονίκη πόλη με ανοιχτά τα σωθικά

δείξε μας δώσε μας

την πόλη κάτω από την πόλη

κράτα την πόλη την πληγή σου ανοιχτή

πόλη μέσα σε πόλη

κάτω απ’ τα πόδια μας τάφοι και δρόμοι

στους αστραγάλους σου νεκρά φτερά

−στεφάνια δόντια όλα χρυσά−

εγχυτρισμοί

ενταφιασμοί

και καύσεις

δεν θα παύσεις

Θεσσαλονίκη πόλη πάνω σ’ άλλη πόλη 

με τους νεκρούς σου να αιωρείσαι εσαεί 

νέα ξανάρχεσαι

λειψή μεταβαλλόμενη

κι εμείς

οι επόμενοι νεκροί γυαλίζουμε τα μάρμαρα

−in situ−

νεκροί και ζωντανοί

 .......................................

Αν η ποίηση δε ρίχνει μια κλωτσιά στο μυαλό να το στείλει στο διάολο κι ακόμη παραπέρα τι να την κάνουμε; Δε χρειαζόμαστε άλλα μαϊμουδίσματα και αεροβασίες και χαϊδολογήματα στο αυτί, στο μάτι , στο μυαλό. Η εποχή της ηλιθιότητας, της προχειρότητας, της ανεύθυνης μακαριότητας πρέπει να παρέλθει. Γράφω δε σημαίνει μπουκώνω με γλυκίσματα τη ματαιοδοξία μου. Γράφω σημαίνει χαλασμός. Χαλάω πρώτα τον εαυτό μου, για να βρω μέσα στα χαλάσματα του τον ρυθμό του κόσμου. Το ενοποιητικό στοιχείο της ύπαρξης, που θα έλεγαν κι οι στωικοί. Μπροστά λοιπόν σε τόσες αστειότητες, μετριότητες, αυταπάτες, δεν μπορείς να μη σταθείς σε έναν ποιητή που αξίζει τον κόπο να ξοδέψεις λίγη ακόμη όραση , με τη βεβαιότητα ότι αυτό το ξόδεμα θα αποζημιωθεί με ράβδους χρυσού .Πήρα λοιπόν να ξαναδιαβάζω τις συλλογές του ποιητή που από την πρώτη του εμφάνιση με έκανε να πέσω μέσα στον λάκκο της γραφής του και αντί να επιζητώ την απελευθέρωση , να εκλιπαρώ για τη σφαγή. Στάθηκα σε αυτό το ποίημα . Τα ποιήματα πρέπει να ποιούν  :συνειρμούς, ανακατα-τάξεις, εσωτερικές διαδρομές, ανασκαφές, εκρήξεις, ταφές αυτών που πρέπει, αναστάσεις αυτών που δεν πρέπει . Η "πόλη κάτω απ'την πόλη" ( εδώ ο παρενθετικός επισκιάζει τον κύριο τίτλο ) στραγγίζει επιδέξια τον ανατρεπτικό στοχασμό του Ηράκλειτου, περιηγείται στην επιδερμίδα και στα σπλάχνα της πόλης, καταμετρά τους ήδη και τους υποψήφιους νεκρούς, υψώνει την ιστορία σαν τρόπαιο νίκης ενάντια στη φθορά και ονοματίζει τη "ροή" ως το μέγα μάθημα της ανθρώπινης ουσίας.

Κώστας Τσιαχρής

Κώστας Τσιαχρής Οδοντοφυία

                   

Όταν έσκασε το πρώτο  δοντάκι

τι  χαρές  οι άλλοι 

ένιωσαν την κόψη  

πέρασαν για επιβεβαίωση  το  δάχτυλο   από πάνω 
δόξα σοι

το  άγριο  τους  τρυπούσε

από  κάτω  νηνεμία 

κούνησαν με νόημα  το κεφάλι 

όρθια  η  προσμονή τους 

αλλά  εγώ ,γιατί  Θεέ μου, εγώ 

ταράχτηκα δεν είδα δόντι κάτι άλλο 

κάτι  που υπόσχονταν  

και δεν υπόσχονταν να γίνει  πρόκα

Ώστε   για  κάρφωμα λοιπόν 

πετάχτηκε  ο μπελάς  αυτός

για  κάρφωμα   και  της  παραμικρής ελπίδας   

Ότι  κάποτε  με τον καιρό 

θα  ξεκινήσει   να μασάει τα λόγια  του 

ό,τι  με  μιλάει 

με  τη  διάλεκτο  θηρίων

Κώστας Τσιαχρής Ο μεγάλος αποταμιευτής

           

                   

Είναι  ένα πρόβλημα  αυτό το μυρμήγκι 

όπως  μπαινοβγαίνει  στην τρύπα  του

και  κουβαλάει πάντοτε το ίδιο σποράκι 

λες και τρομάζει  να  αδειάσει τη δαγκάνα του 

κι ας είναι ο τόπος  γεμάτος  ψίχουλα 

κι άλλα μυρμήγκια  δεν υπάρχουν 

είναι δεμένο  σε  ξένη  τροχιά 

το περιπαίζει  στον κύκλο της μια ξένη μοίρα 

συνέχεια  το μυρμήγκι ένα μονότονο μοτίβο 

μια  μοναξιά  που τη σηκώνουν  μόνο οι  ερημίτες  

ταλαντεύεται  μέσα -έξω

αγωνίζεται να τρελάνει  τη φύση του 

όχι  πια  κουβαλητής

όχι γυρολόγος όπως  ζητάει η  μυρμηγκοφωλιά 

αυτό που κουβαλάει  δεν είναι  καν σποράκι

είναι ένα δίλημμα :

να αφήσει  να φουσκώσει ή  να κλαδέψει  την παράνοιά  του;    

μεροκάματο ή καλύτερα  εξορία ;

Κώστας Τσιαχρής Οι σκιές

Δεσμώτη, κι όμως κρατήθηκες  ζωντανός 
από  την ίδια  την πλάνη σου
Μόνες σκιές ήταν αυτά  που  δεν άντεξες να  αντικρίσεις 
αυτά  που τάχα μου σταύρωσαν   τους  αντίχριστους  πέρα από  το μυαλό
Μόνο παρακάλεσες   τον δεσμοφύλακα  να  πετάξει  κουβάδες αλήθεια στον απέναντι  τοίχο
μόνο σ' ενοχλούσε ένα  παρελθόν που αγάλλιαζε  στην ελαφρότητά  του
χωρίς κανένα  γιατροσόφι   να  απαλύνει  το  σάπισμα
παρακάλεσες  ήλιο  και  σου δόθηκε ένας μισοχαλασμένος  φακός  
άναψες κάτω από  τα  λόγια  σου μπαρούτι κι  έσκασε  ένα  αρρωστιάρικο μπαμ
φύτεψες  την   αλήθεια  γίγαντα και   σου    βγήκε     νάνος
Μην περιμένεις   οίκτο   από  αυτά  που μαστιγώθηκαν  με  τον οίκτο
Μην  περιμένεις  θάνατο  από   έναν ύπνο που  υπόσχεται  ραντεβού σε άλλο σώμα
Ό,τι  αρπάχτηκε   από τα νύχια  του  ωραίου ξαναγυρίζει  στον άνθρωπο πτώμα
Ό,τι  σκαρφάλωσε  στον  ανθό  κατεβαίνει   δηλητήριο   στις ρίζες
Δεσμώτη, διαβάζοντας  το πετραδάκι σωστά   αποστηθίζεις  το σύμπαν
Η  ομηρία  έχει   κάποτε πολύ   ψαχνό
δαγκώνεις   συννεφιά   και  καταπίνεις  αίθριο  ουρανό 
χαϊδεύεις τη  σκιά   και τρίβεται στα πόδια  σου  η  ιδέα
κοίτα   ωμά 
εκεί  που  πιάνει  πυρκαγιά   η πίστη 
αλλά  δροσίζει   η  απιστία
και προς  Θεού  ανέβαινε  με προσοχή  τα  επίπεδα  του  στήθους :στέρνο-καμπύλη-στεφάνι-θηλή
Μόνο  έτσι  βυζαίνεται ο  κόσμος  χωρίς  οδύνη 

Κώστας Τσιαχρής "Η ποίηση δεν είναι ημερολόγιο"

Τι   κακό κι  αυτό  με τους πάσης   φύσεως ποιητές  που  κυκλοφορούν  στα  μέσα  κοινωνικής   δικτύωσης και  δημοσιεύουν  κάθε  μέρα κι από  ένα  ποίημα  τους,το   οποίο   τις  περισσότερες  φορές  γράφουν αυθημερόν. Μου θυμίζει  αυτό που έχει  πει  ο  Ντίνος  Χριστιανόπουλος  για τον  Γιάννη  Ρίτσο, ότι  του φαίνεται δηλαδή  αδιανόητο  το γεγονός  ότι  ο Ρίτσος  έγραφε  κάθε μέρα  κι από ένα ποίημα. Και  φυσικά  έχει δίκιο.Μπορεί ο  Ρίτσος  να  έγραψε  μερικά  αριστουργήμστα, αλλά  υπάρχουν  στο  σώμο του έργου  του  και  ποιήματα  που θυμίζουν απλές  σελίδες ημερολογίου. Δε νομίζω όμως ότι  όλη  αυτή  η   συνεχής  παραγωγή λόγου  συνιστά  Ποίηση.Όλα  έχουν ένα  μέτρο. Ασφαλώς  κάποιοι  ποιητές  αισθάνονται  την ανάγκη να μιλήσουν ,να  εκφραστούν μέσω  της  δημιουργίας, να  εξωτερικεύσουν   τις   εσωτερικές  τους  καύσεις  προς  το  ευρύτερο κοινό. Αξίζει  ωστόσο  να αναρωτηθούν  αν  όλος   αυτός ο σωρός  στίχων  έχει   κάτι  αξιόλογο  να προσφέρει.Εκτός  αν λειτουργούν με τη λογική ::γράφουμε ,δημοσιεύουμε  και ό,τι  από  αυτή  τη φλυαρία  έχει  βάρος ας  σωθεί. Δεν  είναι όμως ,κατά τη γνώμη μου, τόσο  φθηνή  η  υπόθεση  της  ποιήσεως. Δεν μπορούμε  να βαφτίζουμε ,όπως  έχει πει και ο  Ρένος  Αποστολίδης, ως  ποίηση  μία απλή  σκέψη,έναν  ρυθμό,μία  κίνηση του νου ή της  ψυχής. Το  ποίημα  είναι,οφείλει  να είναι,  προιόν  μιας  καθολικής   σύλληψης   των  πραγμάτων,απόσταγμα  βαθύτερης   προσέγγισης  του  είναι. Βεβαίως, και  η εμπειρία  παίζει  τον πρώτο  ρόλο. Και δεν μπορούμε  να  καταδικάσουμε  κάποιον ,επειδή  γράφει για τον εαυτό του. Πρωτίστως  γράφουμε  για  τον εαυτό  μας. Είναι  οικτρή ομολογία  δειλίας  η άποψη  ότι  γράφουμε  για τους άλλους.Όσο  κι  αν η τέχνη  θέλει  να  λέγεται  πράξη  επικοινωνίας.Γράφουμε για  να  αλαφρύνουμε  το  είναι  μας,για  να πέσει   στο  χαρτί,πάνω στις  λέξεις  η  φουρτούνα  που  μας  ταρακουνά.Επομένως, η ποίησή  είναι  πιο σοβαρή  υπόθεση  από όσο  νομίζουμε. Εκθέτουμε   υπεύθυνα   και  όχι  ανεύθυνα  τον   εαυτό  μας  πρώτα  από  όλα  στην κρίση του  εαυτού μας.Και  εξηγώ : ο  ποιητής   πρέπει  να  έχει   πρώτος   την ικανότητα   ή και  το  θάρρος,πείτε το όπως  νομίζετε,να   φιλτράρει   τον εαυτό  του.Να στέκεται   με   ανοικτίρμονα διάθεση απέναντι   στο   δημιούργημά  του  και   να   αποφαίνεται  αν  αξίζει  να σωθεί  και   να πάρει τον δρόμο της  δημοσίευσης. Ελάχιστοι  το  πράττουν.Ακόμη  και  ο γράφων  έχει  υποχωρήσει  από  τις  αισθητικές  του  αντιλήψεις   και έχει  χαριστεί  σε  πεζά  και ποιήματα που  θα  έπρεπε να  πεταχτούν χωρίς  καμία  λύπηση  στον  κάλάθο της  ανυπαρξίας. Εν πάση περιπτώσει ,κάθε   κριτική  προς  τους  άλλους  αφορά  μερικές  φορές πιο  πολύ   εμάς τους ίδιους. Για  να  επιστρέψουμε  στην αρχική  μας τοποθέτηση, η  ημερολογιακή  καταγραφή  σκέψεων και  διαθέσεων με   το   προσωπείο   της  ποίησης προσβάλλει   την ουσία της  ίδιας  της  ποιητικής  πράξης. Και  κάνει  τον υποψιασμένο (για να χρησιμοποιήσουμε  και  κάποιες  τετριμμένες  εκφράσεις) αναγνώστη να  αναρωτηθεί: προς  τι  όλη   αυτή η λογοδιάρροια.Γιατί  να με αφορά  το  ελάχιστο  και  όχι  το  μέγιστο.  

Γιάννης Στίγκας "Sputnik 2017"

                  

Θέλω να ξεκινήσω με ένα χασμουρητό

Ας πούμε: ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο προβλέψιμο
από το λιντσάρισμα μιας κοινής αλήθειας.
Εξίσου προβλέψιμη είναι και η εξέλιξη του πολιτισμού.
Σαν να επινικελώνουμε διαρκώς το ίδιο χασάπικο.

 Όπως καταλαβαίνετε, δεν μου καίγεται καρφί για τα διαστημόπλοια.
Ό, τι δεν γδέρνεται κάτω από απ'τα νύχια σου
έχει κάτι το απάνθρωπο.
Α, η αληθινή εξερεύνηση
ξεκινά
από το πιο μαλακό σου σημείο
Τρώει πολλή τρυφερότητα.

Σιγά σιγά
Βρίσκω μέσα μου τις λέξεις
για να επιζήσω κουβεντιαστά
Αυτό δεν είναι σχέδιο πτήσης
είναι το δικό μου
επείγον πολίτευμα.

Ζούμε σε μία εποχή απόλυτης αναρχίας στην απάντηση
και στυγνής δικτατορίας στην ερώρηση.
Χρειαζόμαστε
μια μέση κατάσταση.

Ερώτηση: τι κάνει ένας σκύλος στο διάστημα
Απάντηση: διαγράφει μια ελλειπτική πορεία.
Ούτε η ηρωϊκή απελπισία της ευθείας, ούτε η λύτρωση του κύκλου.
Αυτό το ανάμεσα. Μια μπάσταρδη κίνηση.
Η πραγματική μητέρα του ιλίγγου.

Ίλιγγος
στην πιο βαρειά του μορφή
είναι όταν εσύ
και ο χρόνος
σκυλεύετε
την ίδια σκέψη
ταυτόχρονα.

Ένας ασκημένος αναγνώστης
θα μυρίσει στην παραπάνω φράση διάσπαρτο θάνατο.

Η έκθεση θανάτου της Λάικας* αναφέρει ότι ο θάνατος προήλθε από
ταχυκαρδία λόγω υπερθέμανσης. Αυτό είναι πέρα ως πέρα ψευδές.
Κανείς δεν πεθαίνει από ταχυκαρδία. Δεν υπάρχει λέξη ταχυκαρδία.
Υπάρχει μόνο χτυποκάρδι.

Προβληματίζομαι μέρες ανάμεσα σε χτυποκάρδι και καρδιοχτύπι.
Κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: χτυποκάρδι γράφουμε εδώ στη γη.
Καρδιοχτύπι γράφουμε στο διάστημα.
Λόγω έλλειψης βαρύτητας.

Ό, τι ξεκινά με χασμουρητό τελειώνει με γάβγισμα

Τι κάνει ένας σκύλος στο διάστημα;
- Γαβγίζει τ'αστέρια.

Κάτι που δεν αναλύεται προς κάτι που δεν αναλύεται.
Η τέλεια απόκριση. Ανάμεσα σε δύο μοναξιές. Με δίχως αντίλαλο.

Τι άλλο να ζητήσει κανείς

Θα ήταν ίσως τετριμμένο να πω ότι ο Γιάννης Στίγκας γράφει άναρχη ποίηση.Υπό την έννοια ότι αψηφά τους καθωσπρεπισμούς (ναι υπάρχουν και αυτοί στην ποίηση) και γράφει όπως γουστάρει εκείνος και δε δίνει λογαριασμό σε κανέναν.Και πολύ καλά κάνει. Έχω βαρεθεί να διαβάζω άνευρα ποιήματα που ακολουθούν τη φόρμα: Εγώ- ασυνάρτητες εικόνες- φθηνά υπονοούμενα- πάλι Εγώ- άσκοπη αφαίρεση και πάλι αφαίρεση. Εδώ τα πράγματα είναι πιο σοβαρά από όσο η πρώτη ανάγνωση δείχνει. Ο φιλοσοφικός στοχασμός δεν αναλώνεται σε ψευδουπαρξιακά ερωτήματα.Αντιθέτως,χώνει την πένα του στο μεδούλι της ύπαρξης και παίζει μαζί της όπως ένα αγοράκι με τα αυτοκινητάκια του.Ανεπιτήδευτα και μερικές φορές άγαρμπα αλλά αληθινά. Γνωρίζοντας τον τρόπο με τον οποίο ξηλώνονται τα παραμύθια από τη βάση τους και νοηματοδοτούνται σε άλλο επίπεδο. Μεταφυσικό, μεταγνωστικό, μεταηθικό. Πέρα και πίσω και κάτω και πάνω από τον άνθρωπο. Έτσι, τα ποιήματα γίνονται ερωτήσεις και οι ερωτήσεις ποιούν.Έτσι, ο χρόνος εξαπλώνεται και τραβά στο μέλλον τα πάντα. Κι εκεί ανάμεσα στις ημέρες που ξεφυλλίζονται σα σελίδες περιοδικού ο Στίγκας στέκεται Όλος και Κανείς. Όπως αρμόζει σε έναν καλό ποιητή. Αρχίζει το τροπάριό του από ένα χασμουρητό και καθώς χασμουριέται,πάνω στη βαρεμάρα του μας αραδιάζει μερικούς στίχους-σφαίρες που δε λυπούνται το ψαχνό αλλά του δίνουν του άτιμου και καταλαβαίνει .Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Και  στο   ερώτημα :τι  γυρεύει  ένας σκύλος  στο  διάστημα, εγώ  απαντώ : για να  θυμίσει  ότι  η  απαρχή  κάθε  ενσυνείδητου τρόπου είναι   μια   υλακή. Αρκεί  να ξέρει  κανείς  να της  αλλάζει  τα φώτα.

 Κώστας Τσιαχρής 

ΥΓ. Κρίμα που δεν μπόρεσα να βρω τη ζωντανή απαγγελία του ποιήματος από τον ίδιο τον ποιητή και η οποία μου ανάστησε όποια ανατριχίλα είχε απομείνει μέσα μου

Κώστας Τσιαχρής "Έπεα πτερόεντα"

Οι  άνθρωποι  μιλάνε
μιλάνε πολύ
σχεδόν  μονολογούν 
Μόλις  σηκώσει  η γλώσσα τους πανί
ορμάνε κατευθείαν στο πέλαγος
χωρίς  τιμόνι  και  χωρίς σκοινί
Ο μόνος  καπετάνιος  είναι    η  σιγουριά  τους
ότι  ξέρουν τα  κόλπα  των ανέμων
ότι   τα  σκυλόψαρα  θα  κάνουν τα  στραβά μάτια
ότι  στην κρίσιμη στιγμή θα  πεταχτεί  ένας  Ιησούς
και θα προστάξει : κοιμήσου φουρτούνα 
μιλάνε
στίβουν  τη  λέξη πιο δυνατά και από λεμόνι
τρέχει  ποτάμι  ο  ιδρώτας 
Είναι οι  σκέψεις  τους   που  ολημερίς σκάβουν
Αφήνουν το στόμα να μιλάει
και  το μυαλό  να βολοδέρνει  στα όνειρα
Μέχρι να τους σκουντήξει ένα  αδιάκριτο γιατί
Όταν  γεμάτοι  έκπληξη  αντικρίζουν  τις  κουβέντες τους 
Όταν  οι  κουβέντες  τους
δίχως  κανείς  μα κανείς πρώτα  να τις δικάσει 
καταπίνουν από μόνες τους το κώνειο

Ε.Μύρων "Λαθρεμπόριο ωρών"

Ανάμεσα   στα δεκάδες  αδιάφορα  ποιήματα, που  άλλα χαριεντίζονται  με  λεκτικές  υπερβολές και άλλα  προκαλούν ελαφρό  μειδίαμα με την  απλοϊκότητά  τους, να  κι ένα  ποίημα που  δε  χαρίζεται στις λέξεις, αλλά  κυριολεκτικά  τις  γκρεμίζει από  τα  βάθρα τους και τις  ξαναστήνει σε ένα  καινούριο  δυναμικό  περιβάλλον.

Κ.Τσιαχρής

Τὸ κρανίο μου κρανίου τόπος

           ὅλα χορεύουν

μὲ τὸ ξυράφι τῆς ἀπώλειας

καὶ μιὰ βροχὴ πυρετὸς 

μὲ ἀγκαλιάζει.

Ὁ τρόμος πάντα 

                        ἀδιάβροχος

τόσο ποὺ μουδιάζουν

τὰ σύννεφα.

Ἄν μὲ γυρίσεις ἀνάποδα

    θὰ πέσουν 

           τᾶ πνευμόνια μου

                        σὰν δίφραγκα..

Στὸ μανίκι δὲν κρὐβω

ἄσσους

            θὰ βρεῖς μόνο

ἐνθύμια θύελλας.

Ὁ μεγάλος χασάπης 

κόβει

         τὶς μέρες

                        μερίδες

μὲ βλοσυρὸ μπαλτά, 

καὶ, διάολε, 

πῶς νὰ τοῦ παζαρέψω

λίγο

ἡλιοβασίλεμα παραπάνω;..

Γράφω

           πάνω

στὸ κρύο κενό,

δαμαστὴς λίγου δωματίου. 

Σκεπάζω αἰνίγματα

μὲ τὸ ἀνεξίτηλο 

αἷμα μου -

               ὁ γιατρὸς

δὲ βρίσκει φλέβα..