Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2020

Τα 10 βιβλία που μου άρεσαν περισσότερο το 2020

 










     Βιβλία  ….χιλιάδες σελίδες  ποτισμένες με την αγωνία  , με τον ενθουσιασμό ,  την έξαψη ,   την ανάσα  ,  τις αναστολές   και  τις όποιες  αμαρτίες  των δημιουργών τους . Καταθέσεις  πνεύματος  και   βαθύτερου  σπέρματος . Καμωμένα  άλλοτε με κόπο ,  με  τη   δίψα  της εξιλέωσης  , με επώδυνες   ανασκαφές , με  την ελπίδα ότι  πίσω  απ ’το φθαρτό μας  είναι    απομένει  ένα  ίχνος  αιωνιότητας . Κι   άλλοτε  καμωμένα   από   μια ανθρώπινη ανάγκη  για  επίδειξη  ή  και  με μια κουτοπόνηρη  ευκολία  ( απλώς για να δημοσιεύσουμε κάτι ) ή  και με την  προσμονή  της μεγάλης  αναγνώρισης  ή και με τη βεβαιότητα  του μπεστ σέλλερ   .  Φυσιολογικά  και    προβλέψιμα   τα πάθη των  βιβλίων . Κι ως ένα βαθμό  ανεκτά . Βιβλία  που  περνούν από τα χέρια  μας  , λερώνονται με τα δακτυλικά μας αποτυπώματα , διεισδύουν στο προσωπικό μας σύμπαν , μπολιάζονται με  την ερμηνεία μας  και καταγράφονται  στη συνείδησή μας  με τον α΄ ή με τον β΄ τρόπο. 

     Συγγραφείς που  ευχαριστιόμαστε να τους γυμνώνουμε  , να  τους  ανοίγουμε και να τους κλείνουμε  ανάλογα με τα κέφια μας , να τους παιδεύουμε  ή να μας παιδεύουν .  Από τη μια οι  ανάλαφροι , οι  προορισμένοι να μας ταξιδέψουν  πέρα απ’ τη μιζέρια μας με τον φανταχτερό τους λόγο  , τις απίθανες  μυθοπλασίες τους  . Από την άλλη οι δυσκίνητοι , τα  «οκνά  καματερά» , που το γύρισμα της  επόμενης  σελίδας των βιβλίων τους    σε  αφήνει πάντα  με τη βεβαιότητα    ότι  κάτι ξέχασες στην προηγούμενη  .  Γραφή   απλοϊκή  , απλή  ,νευρώδης , χειμαρρώδης ,  σοβαρή , χαριτωμένη , καυστική ,  πραϋντική , χοντροκομμένη , πνευματώδης , τολμηρή , διστακτική .

      Και το πρόσωπο  του αναγνώστη  είτε   με σφιγμένα νεύρα  είτε  με το αποτύπωμα της έκστασης  είτε    ανθισμένο  απ’το  χαμόγελο    είτε ραγισμένο   από τη θλίψη  είτε  χαμένο  σε λαβύρινθο  είτε βαριεστημένο  .  Σωστός  καθρέφτης  της ουσίας  και  του ύφους  της   γραφής . Μαγνητική  βελόνα  που  γυρνάει  στους  πόλους  της   επιδοκιμασίας   ή της αποδοκιμασίας .  Αναγνώστες  που αναμένουν  από το  βιβλίο  το μεγάλο  , κατ΄ εκείνους ,   θαύμα :  ένα σκαλοπάτι προς  τη γνώση  ή   έναν αιρετικό τρόπο σκέψης  ή   μια  γουλιά  ρομαντισμού   ή  μια  γροθιά  στη  χαυνωμένη  τους  ευαισθησία  . 

      Και  τα   βιβλία  φορτωμένα  με τόσες και τόσες προσδοκίες , που κάποτε  βουλιάζουν από το βάρος . Φωνάζουν με  περίτεχνα   εξώφυλλα , για ν’ ακουστούν .  Κρεμούν στα στήθια τους  πομπώδεις  τίτλους  , για να πείσουν .   Λάμπουν κάτω από τους  προβολείς  σε κεντρικά βιβλιοπωλεία , για να  ψαρέψουν αναγνώστες.  Και  τα λίγα   εκείνα  βιβλία  που αψηφούν τις προσδοκίες ,   πορεύονται  μόνα τους .  Σκυθρωπά.    Στα χαμηλότερα ράφια . Σιωπηλά  και ανέγγιχτα . Παραδομένα  στη μακρόβια  παρθενία  τους .

K.  Τσιαχρής 

 .......................................................................................................................................................................

Ιδού   10  βιβλία , από αυτά που μπόρεσα να  διαβάσω ,   που  το καθένα τους άφησε το 2020  ένα μικρό έγκαυμα επάνω  μου .  Πρόκειται ως επί το πλείστον για κυκλοφορίες  της  φετινής χρονιάς .  Ευχαριστώ  θερμά  όσους  συγγραφείς μου έστειλαν τα βιβλία τους , τα οποία πάντοτε διαβάζω με  σεβασμό και ενδιαφέρον .

1. Θωμάς  Τσαλαπάτης      «Ανοχύρωτη Πόλη»  
( Γιατί  περπατώντας  με  τα κείμενά του  στον μικρόκοσμο της Κυψέλης  είχα   την εντύπωση  ότι γεύομαι   όλον τον πλανήτη )  
 2.Αντώνης   Φωστιέρης     «Θάνατος  ο  δεύτερος»
(Γιατί   κοιτάζει  κατάματα τον  θάνατο  και  ανασύρει  τη βαθιά  φιλοσοφική  του αύρα)
 3.Νίκος   Δαββέτας   «Άντρες   χωρίς άντρες»
(Γιατί    φέρνει στο  προσκήνιο  με  έναν  ευρηματικό τρόπο  όλες  τις εκφάνσεις  της αρρενωπότητας )
4.Μαρία  Λαϊνά      «Ό,τι  έγινε»
(Γιατί   παραμένει   μετά  από τόσα  χρόνια  μία σπουδαία  ποιήτρια  , που  ξέρει  πώς να  καίει  τις αισθήσεις και το  νου  μας με τον καίριο  ποιητικό  λόγο   της )
5. Ε. Μύρων   « Γράμμα  στη  Μητέρα»
(Γιατί  η φωνή  του  αντηχεί  τόση αλήθεια  που  ίσως δεν την αντέχει η συμβατική μας  φύση ) 
 6. Γιώργος  Ν. Ευσταθίου  « Οι δεξιόχειρες της μοναξιάς»
(Γιατί  στα ποιήματά  του  η  μοναξιά  και ο έρωτας  δε μένουν απλές λέξεις )
7. Νίκος  Μάντζιος  « Ο  Εξομολόγος  του Θεού»
(Γιατί  το σπονδυλωτό αυτό  μυθιστόρημα  αποκαθηλώνει  την  αυθεντία  του θείου  και    γεφυρώνει  τις  αποστάσεις  ανάμεσα  στον εξομολόγο και  στον αμαρτωλό )
  8.Ανδρέας  Τιμοθέου  «Ιστορίες με δαντέλα»
(Γιατί  τα διηγήματά  του  μοιάζουν με  εύθραυστα  μπουκαλάκια   που σε προκαλούν να τα σπάσεις , για να χυθεί παντού  το μύρο  τους ) 
9.Γιάννα  Μπούκοβα   « Drapetomania»
(Γιατί  το ανακάλυψα  φέτος  και  με συνεπήρε  ο  τρόπος με το  οποίο   το σκληρό  διαπλέκεται με  το  χιουμοριστικό πάνω στο  τώρα και στο έπειτα της ανθρώπινης  τραγικότητας )
10. Χρήστος  Μαρτίνης   «  Ελίοφορ  Φέστους» 
 Γιατί  η γραφή του  έχει  αληθινό  πάθος  και ορμή )

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2020

Κώστας Τσαχρής Κυνομαχία

 



 

Έξω από  το καφενείο

που ήταν άδειο

υπήρχαν  μόνο  δυο σκυλιά

Το ένα  γάβγιζε  εκκωφαντικά

Χτυπιόταν

Χάλαγε τον  κόσμο

Με τα δόντια  του έτοιμα  για φρίκη

Με τα μάτια κόκκινα από  λύσσα

Ίδιος  σατανάς

Το άλλο ήσυχο σε μια γωνιά

Σφιχτό σαν κόμπος

Παγερό  και μετρημένο

Με το γάβγισμα  βαθιά στο  βλέμμα

Με  τη δαγκωνιά  κρυμμένη

κάτω από  τα δόντια

Τα ωραία  λαμπερά του δόντια

ήξεραν

περίμεναν  υπομονετικά

την ώρα που το χάδι

θα προδίδει   αδυναμία

 









 



Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2020

Κώστας Τσιαχρής Ἄβυσσος ἄβυσσον ἐπικαλεῖται

 


Στα  λίγα σώματα 
που πέφτουν απ'τον τελευταίο όροφο
μ' εκείνη τη σαρδόνια  ματιά  θριάμβου
κι άβυσσος  τα ίδια 
κάνουνε  την άβυσσο
να  μοιάζει  ζωγραφιά 
νηπιαγωγείου...





Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2020

Κώστας Τσιαχρής Νενίκηκά σε




Το μολύβι μου σε κάθε μάχη 
σέρνει  πίσω του  δεκάδες αιχμαλώτους
στήνει τρόπαιο τις σβησμένες σκέψεις 
ξεθάβει  με τη μύτη του 
νεκρούς που κρέμονται σα βάρος 
κάτω από την ήττα μου 
λάφυρα  
όπλα   κερδισμένα 
με ποτάμια αίμα 

Τα πρωινά καρφώνω 
έξω από την πόρτα μου
σχεδόν σαν κηδειόσημα 
τις ιαχές του...
Νενίκηκα 
Νενίκηκά σε  μια για πάντα 
Σολομών



Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2020

Κώστας Τσιαχρής "Οι εντολές"

 


1.Να   μιλά  με  ευκολία 
το   βλέμμα  μου  για  πόλεμο
(ας  ξέρουν οι  άλλοι  
ότι    ήδη  αχρηστεύτηκαν   οι νάρκες)
2.Να  αφήνω 
να  περιπλανιέται   πρόσφυγας 
έξω   απ' το  σώμα   μου 
η   συνήθεια  (Κάθε  μέρα   θα  ξυπνάει  με   ένα   μεγάλο  Όχι)
3.Να   ζήσω    αληθινά
για  να   γεράσει
πρώτα  ο  χρόνος
(και   στο  τέλος   η   αποικία   του
στο  σώμα  μου )
4.Να  μην  μπορέσω
( αν και  μαζεύω   χρόνια 
αρμύρα  από  τη  θάλασσα )
ούτε  στο  τόσο
να αντιγράψω  λίγη  από  τη νοστιμιά
που  αφήνει  ο  ιδρώτας  του  λαιμού  σου 
5.Να  μην   αντέχω  αυτή την όραση 
(που  μου  κοιτάζει  πιο  πολλά   σκοτάδια   από  τυφλότητα)
6. Να   ξεμένει    στα  μισά   του  πόνου  από   βενζίνη   το  μνημονικό  μου    
(ψάχνοντας   με  το   μπιτόνι   άδειο
για  διανυκτερεύον   βενζινάδικο)
7.Να  διαβάζομαι  μονάχα  με   γυαλιά   πρεσβυωπίας  
(και  σβησμένα  φώτα)
8.Να   περισσεύω  σε δάχτυλα   εκεί   που  απαγορεύεται   το  άγγιγμα  (αλλά   επιτρέπονται  οι  μώλωπες)
9.Να   συλλαμβάνομαι   απ'τα   αποτυπώματα  (της   ειρωνείας  μου)
10. Να   πέφτω  τέλος  από  τα  μεγάλα  λόγια 
και  να  μη γκρεμοτσακίζομαι
(το  πολύ να  σπάω  κανένα  ασήμαντο   πλευρό 
κοντά   στο   μέρος  όπου  μεγαλώνει  στα   κρυφά   η αλήθεια) 





Πέμπτη 27 Αυγούστου 2020

Κώστας   Τσιαχρής Ασκαρδαμυκτί 


Γι' αυτό     ας    παλέψω 
να  κρατήσω τα  μάτια  ορθάνοιχτα 
σε αυτόν τον ανακριτικό  φακό  που   λέγεται  ζωή
Ίσως  και   σβήσω  έτσι  την  παραμικρή   υποψία
ότι   ναι
η  ευθύνη   για  το  ματωμένο   μούτρο της
μπορεί   και  να  φωλιάζει
στη σφιγμένη   μου  γροθιά 



             

Τρίτη 18 Αυγούστου 2020

Κώστας Τσιαχρής Δεν αποκλείεται

             


Την  επομένη  του  θανάτου  μου
αφού   ξεκουραστώ  σεμνά 
μέσα  στην  αλαλία των  πεύκων
κι  αφού  το  χώμα  πιει   μια  ρουφηξιά 
απ' την ποιητική  μου   φλέβα 
δεν  αποκλείεται  οι  πέτρες
τα  σκουλήκια  ο  παλμός της  γης
τα  ορυκτά  τα  μαρμαρένια  αλώνια
το  Πλειστόκαινο  οι  μπιστικοί   του  Χάρου
οι  ρίζες  αιωνόβιων   δέντρων 
καλλικάντζαροι   το  πουργατόριο     
Η  κόλαση   αυτοπροσώπως  τα  εννέα  Ρίχτερ  το  νερό της  λησμονιάς
να βάλουν όλα  ένα   χεράκι 
να  σηκώσουν  το  μολύβι
κι  απ'τα κόκκαλα 
κι   απ'τα    χρυσαφικά
κι  από  τους   στίχους
κάτω  από   τα  μάρμαρα  
να  μείνει  μόνο  μια   μουντζούρα



Δευτέρα 3 Αυγούστου 2020

Κώστας Τσιαχρής Ὦ ξεῖν´, ἀγγέλλειν


Ξένε, τι  είναι   αυτό  που  σε   χτυπάει
στην  πλάτη  κάθε  λίγο
με  το   χέρι   ενός   περαστικού
ζητώντας   σου
από     σκόρπια   μάζα 
να   θυμίσεις   εαυτό    και   πάλι   ;
Τι  παλεύεις   με  τους   λεπτοδείχτες 
να στεριώσεις    τη ροή  του   χρόνου ;
Δες   οι  ώρες  πέφτουν   απ'τις    τσέπες   σου  
το   παρελθόν   σαπίζει   με   τα   μήλα   στο    τραπέζι 
μουντζουρώνουν  οι  εποχές 
η  μία  το πρόσωπο  της  άλλης 
οι  φωτογραφίες  σου έχουν   μαύρα δόντια
Που  και πότε να στεριώσει ο   χρόνος
όταν  το ταξίδι   γίνεται  επιβάτης
όταν   οι   βαλίτσες   γίνονται   άδεια   χέρια 
όταν μου μιλάς με   αποσιωπητικά
όταν ζεις   χωρίς   να   βλέπεσαι
απ'το   ίδιο   σου  το  βλέμμα  ;


Μην  ελπίζεις
σχόλασαν  τα   χρόνια
έχτισες την πολιτεία    σου  
σε   μπαζωμένο   πνεύμα    
Τώρα τρίζουν  ξένε  
κάτω από  τα  χτίσματα
οι  τεκτονικές  του   πλάκες
Πες   πως   είμαστε  από κούνια  
ηττημένοι  


                          

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2020

Πάμπος Κουζάλης   Επιστροφή (Μια δοκιμή ανάγνωσης από τον Κώστα Τσιαχρή) 


Καθημερινά
επιστρέφω στο πατρικό μου
το μητρικό γάλα μυρίζοντας στα χείλη
Πότε πρωί
πότε μέσ’ στο σκοτάδι
βγάζω από τη μέσα τσέπη
τη γυάλινη σφαίρα με το αιωρούμενο χιόνι
Ελαφρά την περιστρέφω
Ακολουθώ τις νιφάδες
μέσ’ από χαραμάδες του μυαλού
Πέφτω στη στέγη
Γλιστρώ στο καθιστικό
Πιάνομαι απ’ την καφετιά πορσελάνη
του μικρού σκύλου στο τραπεζάκι
Το κεφάλι του αρχίζει να ταλαντεύεται ανεπαίσθητα
Μια δεξιά
προς το δωμάτιο των αθώων ονείρων
και μια βαθιά
στη μυρωδιά απ’ το αγιόκλημα
Κι όταν το χιόνι λευκάνει το υγρό
έγκλειστο σπιτάκι
αιωρούμενος και μόνος
επιστρέφω στο παρόν


.......................................... 

Μια χριστουγεννιάτικη σφαίρα με χιόνι γίνεται το μέσο της καθημερινής νοερής μεταφοράς του αφηγητή στο πατρικό του σπίτι. Όλη η ποιητική σύλληψη με οδήγησε αβίαστα σε εκείνη την κατάσταση της αποκρυστάλλωσης των εικόνων από την οπτική γωνία του παιδικού μυαλού. Διάβασα μέσα στο ποίημα το παιδί και την ίδια ώρα μπήκα μέσα στην όραση αυτού του παιδιού και ακολούθησα το συνειρμικό του ταξίδι . Με την αργή κίνηση των νιφάδων που περιγράφει ο αφηγητής . Και με τη δική του συνείδηση διαρκώς αιωρούμενη. Πέφτοντας αργά πάνω στα αγαπημένα αντικείμενα . Πέφτοντας αργά συγχρόνως και οι στίχοι του .Ένας ένας .Φτιάχνοντας ένα στρώμα ποιητικής ηδονής μέσα μου .Λάμνοντας σε έναν χρόνο που δεν είναι δικός μου αλλά που τόσο δυνατά με τραβάει στα ρέματά του. Με την περιστροφή της σφαίρας .Εκεί που ξεκινάει μια μικρή προσωπική Οδύσσεια.Ένας νόστος καταδικασμένος εξαρχής αλλά επίμονος . Κι ο αιωρούμενος να απολαμβάνει το εφήμερο αλλά για κείνον τόσο χορταστικό άγγιγμα του προορισμού του. Χτίζοντας ένα παραμύθι με ωμή αλήθεια. Τρώγοντας τη μνήμη ως το άρωμα του μητρικού γάλακτος. Προσπαθώντας να κρατηθεί από τα ρευστά σχήματα των ονείρων . Σ' αυτή την αρμονικά αδέξια πτώση του στην παρήγορη αγκάλη του γενέθλιου χώρου. Ανοίγοντας απλώς την αλεξίπτωτη αγάπη για τον κόσμο που τον έστησε στα πόδια του. Έτσι, η γυάλινη σφαίρα γίνεται το παιχνίδι που βάζει την επιθυμία να δουλέψει. Γίνεται σκοινί που ζώνει τον ακροβάτη κι αποτρέπει την ανώμαλη πτώση του στα χάη του ασυνείδητου. Μερώνει τα φτερά που βιάζονται να βουτήξουν στα φαράγγια του χρόνου. Στο "δωμάτιο των αθώων ονείρων" που γράφει κι ο ποιητής. Και πόσο ειρωνικά στο τέλος η υποτιθέμενη επιστροφή στον μαγικό πάτο στη σφαίρας αποδείχνεται επιστροφή στο αρχικό σημείο ! Στο σημείο εκκίνησης του πόνου 

 Κ.Τσιαχρής




Κυριακή 19 Ιουλίου 2020

Κώστας Τσιαχρής Η παράσταση

                

Κοιτάζοντας   εκείνο  το  ασήκωτο  πρωί
το   είδωλό   μου στον καθρέφτη 
άκουσα   πίσω απ'το  κρανίο  ένα   χειροκρότημα  
που     δυνάμωνε  και  δυνάμωνε  
ένα   μηχάνημα  από  άφθαρτες  παλάμες 
πλήθος  θεατές   που  έφτυναν  
τον πασατέμπο  τους  στα  σπλάχνα  μου       
Πλησίασα   εκείνη  τη  χαριτωμένη
ταξιθέτρια   σκέψη  
έβαλα  με τρόπο  φιλοδώρημα  στο   στήθος  της  
της   είπα  οδήγησέ με 
Απάντησε  θ'  αντέξετε ;  η  παράσταση   είναι  φόνος
Πώς   δεν  έφτασε  ακόμη στο  λαιμό σας ο   στραγγαλισμός;
Αλλά  μαντεύω  είναι  εκείνο
σίγουρα  είναι   εκείνο   το   ατάλαντο 
ένστικτό  σας
που ξεχνάει  συνέχεια  τα  λόγια  του 
και  πρέπει  κάτι  πιο  θρασύ
να   παίξει  πειστικά   τον  ρόλο  του   στραγγαλιστή  







                  









Κυριακή 12 Ιουλίου 2020

Κώστας   Τσιαχρής Σαρκοβόρο  άνθος 


Πόσο  με  εξουθενώνει  αυτό  το  άνθος  
που  δυναμώνει  κομμένο   στο   ποτήρι 
ρουφώντας ζωή απ' ό,τι  στεγνώνει
πεινασμένο   κτήνος   που  ίσα το αντέχω 
ανατολή  του  άλγους     και   της   ναυτίας
που  θα' πρεπε  το  άρωμά του   να  σηκώνει  τραγούδια  
θα' πρεπε   ο  μίσχος   του  να   μη  μοιάζει   μαχαίρι 
θα' πρεπε  η  ρίζα  του  να  τραβάει  λίπασμα  απ' την άνοιξη
Με  πίνει  και   κιτρινίζει  το  μέλλον μου
Με   κόβει   και  πρασινίζω από   θάνατο 
που   πίσσα   σκοτάδι    να  του  πετάξω 
κάνει   φωτοσύνθεση  απ' τον  ίσκιο
Απάνθρωπο   άνθος 
Κάθε  μου τρόπος  να ανασάνω 
είναι  κούφιος -με  αναπνέει
Κάθε  μου  τρόπος να   το  κολυμπήσω
ατυχής- με  πνίγει   στο  νερό  του  









Σάββατο 4 Ιουλίου 2020

Κώστας Τσιαχρής Αποστήθιση

                      

Όσες ακτινογραφίες  κι αν  βγάλεις 
δεν  θα   μπορέσεις  να     διαβάσεις
αυτό  το  στήθος     
έτσι που ανεβοκατεβαίνω 
τα   πατώματά  του    
είμαι   άπιαστος  σφυγμός
Καλύτερα   λοιπόν να  πιάσεις 
φτυάρι  και   αξίνα  
βγάζοντας   με  υπομονή 
ένα  ένα  τα  πλευρά  
τη συλλογή μου από στρατιωτάκια   που  με  τόση   αγάπη   μάζεψα 
από   συνεχείς   πολέμους  
κι όταν φτάσεις  ως  τους  βρόγχους
άκουσε  τι  βήχας  που  ανεβαίνει 
από   βαθύ τσιγάρο  
λες  και  με  καπνίζει  ο χρόνος 
καίγομαι   αργά   
Στο  τέλος  μένω   
μια  πελώρια  γερασμένη  κάφτρα 



Εκεί   σε  κείνη  τη  στιγμή 

αποστήθισέ  με  
μάθε  με  νεράκι
πριν  να   πέσω 
πριν  λερώσω με  τη στάχτη
το   γραπτό  σου  





              



Τρίτη 30 Ιουνίου 2020

Κώστας Τσιαχρής Φιλοκτήτης 2020 μ.Χ.



Κουράστηκα   να ρίχνω  άλλα  βέλη
δεν ωφελεί  περισσότερο  κυνήγι
κάθε  πτώμα   είναι   ένας  χαμένος τρόπος  να  νικήσω
ένα  σημάδι  ότι βγήκε από το κέλυφος η  μοναξιά  μου
Κι έτσι  ευάλωτη χωρίς  φτιασίδια
τρώγεται  απ' τα  ψέματά  της
και  μικραίνει
και  μικραίνω  πιο  πολύ
με  το ξεγύμνωμά  της
Και   αφήνω  τα   σκυλιά   να  με  μυρίζουν ως τις τύψεις
Και  σφυρίζω   δυνατά  για να  μ'ακούσει ο  χαλασμός   μου
ότι   όλα  θα  γίνουν   κατά το  θέλημά  του
ότι   με  τα   βέλη  δεν κερδίζεται η   αγάπη
ότι   πιο   βαθιά  κι  από τον στόχο
κρύβεται  η  ευθύνη
να   μαδάς το  λουλούδι  ως το  άρωμά του
και  να   γδέρνει  η  βολή  μονάχα  το  δέρμα
ως  υπενθύμιση
ότι  μέσα  στην  υποταγή
κοιμάται  πάντα  κάτι  μυτερό
που  αν  ξυπνήσει, αλίμονο
σε  κείνους που απατώνται
λέγοντας  και ξαναλέγοντας
για   παρηγόρια
ότι  στράβωσαν   οι  μύτες  απ'τα  βέλη  





Δευτέρα 29 Ιουνίου 2020

Κώστας   Τσιαχρής Έπρεπε...






Έπρεπε  να σπάσει  θρύψαλα  η  σιγουριά
να  γεμίσουν  οι  παλάμες  χαρακιές
από  ένα  ξάφνιασμα
που  έφερε  ξοπίσω του   σκυλόψαρα 
Σε  θάλασσες
όπου  κολύμπησα  παιδί   
αλλά  αναπάντεχα
ρυτίδιασαν τα  χρόνια    μου 
και   βγήκα  στην ακτή  υπερήλικας

Έπρεπε  να  σκοντάψει  ο ουρανός
να  σηκωθεί  ξανά
με  ματωμένους  αγκώνες
με σκισμένα  γόνατα
να  κουτσαίνουν  τα άστρα
ράμματα  παντού   από  μπλε
πρησμένα  σύννεφα

Έπρεπε να  τρακάρει το πάθος με  μια κολόνα  
σε   δρόμο   γλιστερό
που   μου   πήρε  τα πόδια 
που  μου  άφησε  μόνο χνάρια
από  πατημασιές   χωλών  ερώτων   
λαμαρίνες  χωμένες  στη σάρκα   
κι  έναν  αερόσακο 
που  άνοιξε  τα  πέταλα
λευκό  λουλούδι 
ύστερα απ'τη  συντριβή 

Έπρεπε  να βγάλουν τρίχωμα  τα λόγια μου
χτυπώντας   ταμπούρλα  μέσα στο  δάσος
σπαράζοντας   ωμούς   ανθρώπους 
κυνηγώντας  ζέβρες
το  άσπρο και το μαύρο  της γραφής

Έπρεπε  να  κόψει   πρόστιμο
στο  κατοστάρι μου  ο   φόβος
να   χτυπήσουν οι σειρήνες  απαλά
μέσα  στο  πανδαιμόνιο

Για   να   ακούσω  εν  τέλει  τη  σοφία 
στη  νωχέλεια  της  χελώνας 




Σάββατο 20 Ιουνίου 2020

Κώστας   Τσιαχρής  Εν κατανύξει


Όπως  περνώ
ανάμεσα   από   νηστικά κεριά
στο  μαύρισμα των  τοίχων 
ξανανάβουν  οπτασίες  από   φλόγες
τόσο   κατανυκτικά
που   μεταφέρεται    τροφή 
απ'  το  πάτωμα 
ως  τον   τρούλο
Εκεί    ένας   παντοκράτορας
βαρύς   από  στολίδια
ξεκολλάει  την    ασημένια   φλούδα του 
με   πόνο
Λαμπαδιάζουν από   πίσω
και  οι πέντε αισθήσεις
Ακοή   ως  τον ψίθυρο
Όραση   σε  κοίταγμα  τυφλού
Αφή   που  αφήνει  μούδιασμα    στο πνεύμα
Γεύση  με  κομμένη  γλώσσα
Όφρηση   αρωμάτων
από    μύχιο     σύμπαν     







Τετάρτη 10 Ιουνίου 2020

Κώστας  Τσιαχρής Μετενσάρκωση 




Τώρα  που  έριξα ήλιο 
ως   την τελευταία  γωνιά 
και  οι  σκόνες   ταράχτηκαν σφόδρα 
κι  οι   αράχνες  απόρησαν σιωπηλά 
παραδώσου φάντασμα 
ύψωσε  το  σεντόνι  σου 
για  σημαία  ανακωχής
όλα  χάθηκαν μη  βρυχάσαι
ό,τι   φάνταζε  τρομερό 
υποτάχτηκε  στο    χαμόγελο 
μην περιμένεις  κρυψώνες 
σ' αυτό   το  στήθος 
Έσπειρα  το  λευκό  σου , 
φάντασμα , στο  δέρμα μου 
και  μοιάζω πιο πολύ  από σένα 
φρίκη 
δεν μπορείς  να μου μοιάσεις
είμαι  πιο πιστό  αντίγραφο  
της  ομίχλης
πιο   αγνός  αντίλαλος  κεραυνού  
πιο  φτυστή   γεωγραφία   θανάτου 
















Σάββατο 6 Ιουνίου 2020

Κώστας  Τσιαχρής  Το  ενέχυρο 




Ο   εξαποδώ   πίνει    καφέ 
σε καφενείο  στη Σόλωνος
μασκαρεμένος   επιδέξια 
σε  ποιητή   
Έχει  κέρατα  κρυμμένα  
κάτω  απ' το   καπέλο  
μια  ουρά   κουλουριασμένη 
μέσα   σε  βιβλίο  
Μοιράζει   έμπνευση   
που  υπόσχεται 
να  ξαναγίνουν  κοριτσάκια 
οι γερασμένες πένες 
Σφίγγουν    με  χαμόγελο 
τα χέρια 
οι  συμβαλλόμενοι
ετοιμάζουν   τις   υπογραφές 

Θα  υπογράψετε  με  αίμα ; 
Ασφαλώς   

Τα  νιάτα ,αγαπητέ ,  
κοστίζουν  
Δε   θα  βάζαμε  
όπως όπως 
για  ενέχυρο 
την  πεμπτουσία  
της  γραφής  μας   














Σάββατο 30 Μαΐου 2020

Κώστας   Τσιαχρής Ο   πυρομανής


Ήταν  βάσιμη  η  καταγγελία 
Τίποτε   
Δεν έκανε  απολύτως  τίποτε  
για  να  κοπάσει   η  πυρκαγιά
Αντιθέτως 
τριγυρνούσε   με ύφος  φλόγας 
πλάι   σε πρόσωπα  ξερά 
Κι   όταν  πάλι 
χάνονταν τα  κάρβουνα  στη  στάχτη  
έμπηγε  από  κάτω φυσερό 
την  πιο  αινιγματική
σιωπή   του   
Ξαναφούντωνε  ο   αγέρας
έκαιγε   τον Βόρειο
και  τον Νότιο  πόλο 
της  αντίστασής  τους 
έκαιγε   τους  πλέον  
πυρπολημένους


ι

Τετάρτη 27 Μαΐου 2020

Κώστας   Τσιαχρής  Η   εκτέλεση 



Πήρα   θέση  μόνος  μου
Φόρεσα  το  πιο  λευκό πουκάμισο
με την έτοιμη τρύπα
στο  ύψος  της  καρδιάς
Απρόσμενα μπήκαν  μέσα  χελιδόνια
Μια  αγωνία 
που  νοικοκύρευε τις  τελευταίες στιγμές
χάλασε  με  τη σκούπα  τη φωλιά  τους
έφυγαν κυνηγημένα
μ'ένα   κλαράκι  θυμό  στο  ράμφος
Ακούστηκε  το  σύνθημα  :
Σημαδέψατε  στο  βλέμμα ...
Σ' εκείνον τον αγέρωχο φόβο
που  φέρνει  αφλογιστία   στα  ντουφέκια
Έμεινα  με το  πρόσωπο  ανοιχτό
για  λίγα    δευτερόλεπτα
Φαινόταν   τώρα  καθαρότερα
η  φωτιά  πίσω  απ'το  δέρμα
δάκρυα  χαμογελαστά
ένα   τραχύ  επιφώνημα
σταματημένο   στο  λαρύγγι 
Οπλίσατε  λοιπόν !

Δεν ακούστηκε  κρότος
μόνο  κάλυκες   πεταμένοι
μόνο  κάτι  σα χλευασμός
Τι  να  σκοτώσουμε  από  δαύτον;
Είναι  ήδη  πεθαμένος
Ρίψατε  ομαδόν
στα   χελιδόνια   


Σάββατο 23 Μαΐου 2020

Κώστας   Τσιαχρής Εν πλω  



Εδώ στην  ακροθαλασσιά
μήνες ανεβασμένος  σε  μια βάρκα
λιώνω  από  ακινησία
Και  τι   ματαίωση 
να κρατούν   δεμένο  το ταξίδι
λίγα   μέτρα   καραβόσκοινο
Τόση  ναυτία 
κι ας είναι  η θάλασσα λάδι

Πάνω   στη  βάρκα
οι  σανίδες ψιθυρίζουν  προσευχές : 
Να   δώσει  ο  μεγαλοδύναμος
να  τσακιστεί  στα βράχια
Να  μπερδέψουν τις   ελπίδες  του
με  αφρόψαρα οι  γλάροι
Να  τον   πνίξουν   επιτέλους  
τα  ρηχά   του   λόγια 
Τόση   ναυτία 
κι  ας είναι  η θάλασσα λάδι

Φυσάω προς τον  άνεμο για  να  φυσήξει
 
Αν όμως  κάτι  πιο  ελαφρύ από  ελπίδα
εξατμίζε  το  βάρος 
γιόρταζε  τη  συντριβή  του
κι   έμενα   μονάχα ιδέα;


Στα  πρόθυρα  του  ταξιδιού
γερνάω  από  έρωτα  για  λίγη  αρμύρα
γερνάει   το κρανίο  μου
αλλά  ασπρίζουν  μόνο  οι αναμνήσεις
τρυφερή   η   θάλασσα εγώ   ατσάλι
σκέτη  ακινησία

Φυσάω προς  τον άνεμο  για να φυσήξει 




Παρασκευή 22 Μαΐου 2020

Κώστας   Τσιαχρής   Σύνες τῆς κραυγῆς μου *

                        

Ό,τι   στεκόταν χαμηλότερα 
αφήνει  τώρα  διάπλατα 
την  απειλή  του 
πάνω στο  λάθος   μιας  αδυναμίας  
άγνωστο  γεράκι  
κατεβαίνει  με  τα  νύχια    του 
σχεδόν  χειρουργικά 
σε   στόχο  που  τον εγκατέλειψαν
οι  μαχητές  του  
σε  ανοχύρωτη πληγή  
σε  ερημία   δίχως   τέλος   
κι   είναι  τόσο  κρύο  το  δωμάτιο 
που  κοκκαλώνει
το  ρολόι 
κι   ακούγεται μακρόσυρτα
ένα   νταν
σα θρήνος  μέσα σε  χαμόγελο 

Από  τη μια  γωνιά ως την άλλη
καταδικασμένος 
σπάω  πέτρα  
με  σφυρί  στα  χέρια 
θρυμματίζω  τοίχους 
κι   απ' τα   θρύμματα  
κατρακυλούν  στο  πάτωμα  
-τι   σκευωρία -
μόνο    οι   σοβάδες     

  
* Ψαλμοί  5.2


Κυριακή 17 Μαΐου 2020

Κώστας Τσιαχρής Το μάννα



Ας   είμαι   νηστικός
δεν  έχω   ανάγκη
να σηκώσω τα  μάτια
να  λυγίσω  τα  γόνατα
Ποια   συντριβή;
Ποιο   πένθος
μέσα  σε  τέτοια
φωτοσύνθεση;
αντί  ο  λιμός
να  με  αφανίζει
συγυρίζει   ταπεινά
το  πνεύμα  μου
  
Πέφτει τροφή
απ' την  ίδια  την πείνα