Δεν είναι εύκολο να καθίσεις και να γράψεις με καθαρό μυαλό λίγες γραμμές για ένα έργο που θαυμάζεις τόσο πολύ .Ακόμη κι αν έχουν περάσει είκοσι χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του , ακόμη κι αν έχεις ακούσει πάνω από πεντακόσιες φορές τα τραγούδια του , ακόμη κι αν έχεις ψάξει την παραμικρή ανάσα ,τα ξεδιπλώματα και τις κορυφώσεις αυτής της απαράμιλλης φωνής . Σε αγγίζουν ο θυμός της , ο φόβος της , η απόγνωσή της . Νιώθεις το ίδιο χέρι να σε βυθίζει πρώτα στο μελάνι της ανθρώπινης ψυχής κι έπειτα να περνά με το σφουγγάρι και να σε καθαρίζει ,να σου κρατάει τα μάτια ανοιχτά μέσα στην καταιγίδα , για να προλάβεις να δεις όλη την ομορφιά της . Και είναι πραγματικά κρίμα που αυτή η φωνή χάθηκε τόσο πρόωρα , τόσο άδικα , ώστε να μας αφήσει πίσω της ως μοναδική επίσημη ηχογράφηση αυτό το αριστούργημα που λέγεται Grace και που τούτο το καλοκαίρι συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του . Με τις πρώτες συγχορδίες του “Mojo Pin” και τους πρώτους λαρυγγισμούς του Buckley λαμβάνεις το μήνυμα και το ταξίδι αρχίζει . Λικνίζεσαι πάνω στις εναλλαγές των διαθέσεων και νιώθεις ότι τούτη η φωνή έρχεται , για να ταρακουνήσει το είναι σου . Το ομώνυμο “Grace” επιτείνει την αίσθηση της επιθυμίας για συναισθηματική κάθαρση . Ανάβει ολοένα και περισσότερο , σε περικυκλώνει , σε περικυκλώνει , σ’ αφήνει ξέπνοο και στο τέλος ξεσπά κι απελευθερώνει όλη την έντασή του . Κι εκεί που χρειάζεσαι μια λυρική πινελιά , για να κατευνάσεις τις ανατριχίλες που ένιωσες , έρχεται το “Last Goodbye” και καθορίζει με τρομακτική αυτοπεποίθηση την έννοια του pop τραγουδιού . To “Lilac wine” είναι μεθυστικό και εθιστικό . Ζαλίζει με τη μυστηριακή ατμόσφαιρά του και προετοιμάζει το κλίμα για ένα μεγαλειώδες τραγούδι ,όπως το “So real” ,στο οποίο ο Buckley οδηγείται σε απίστευτα ύψη ερμηνευτικής απόδοσης . Το “Hallelujah” του Leonard Cohen μεταμορφώνεται σε μία ευλαβική εξομολόγηση που κορυφώνεται στο τέλος σε μία αληθινή σπαρακτική κραυγή απόγνωσης . Το “Lover , you should’ve come over” είναι τρυφερό και φέρνει στο φως την ερωτική πλευρά του δημιουργού ,ενώ η διασκευή στο “Corpus Christi Carol” μετατρέπεται σε μία κατανυκτική ελεγεία και ανοίγει το δρόμο για το περισσότερο συναισθηματικά , ρυθμικά και ερμηνευτικά εκρηκτικό τραγούδι αυτού του δίσκου ,το “Eternal Life”. To “Dream Brother” κλείνει το “Grace” μέσα σε μία πανσπερμία ψυχεδελικών χρωμάτων . Είκοσι χρόνια λοιπόν μετά την πρώτη του έκδοση το “Grace” παραμένει ζωντανό , παραμένει ευρηματικό και ανυπέρβλητο . Και πάνω απ’ όλα διαιωνίζει το μύθο αυτού του ταλαντούχου νεαρού που χάθηκε με τραγικό τρόπο εκείνη τη νύχτα στα παγωμένα νερά του Μισσισσιππή …….
Κείμενο : Κώστας Τσιαχρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου