Ο Μωυσής στην Αλεξάνδρεια
Συχνά η βροχή πέφτοντας
νομίζω πως περιγράφει τα σπλάχνα
μου
όπως
κλεισμένος σε καλάθι
ρέω στα νερά
του Νείλου
Απέξω το μαχαίρι
το
αίμα που λυγίζει
ερωτικά
στο
φόνο
τα σφυρά των αλόγων
χτυπούν μες στο
στερέωμα
μανταλωμένες οι
πόρτες
κι
ο φόβος δείχνει με το δάχτυλο
το
παρακάτω θύμα
Απέξω
η δίψα
τ’ αναστατωμένα χόρτα
οι
ματιές με το δρεπάνι
δροσάτα κόκαλα
που
θα γλύψουν οι αιώνες
σ’
ένα σημείο αναβίωσης
του ανθρώπου
όταν το χνώτο κι η λάσπη
συναντηθούν ξανά
όταν η γλώσσα
θα μαγνητίζει
την
αλήθεια
Κι
από το σώμα
ας μείνει μόνο
το θέλημά του
κι
από τον κεραυνό
ας μείνει το καύμα
και το ξάφνιασμα
στα πετρωμένα πρόσωπα
κι
από τ’ αλλόκοτα
ας μείνω μόνο
εγώ
όπως
κλεισμένος σε καλάθι
ρέω
στα νερά του
Νείλου
και
σφίγγω μες στη
χούφτα μου
ερεθισμένο σπόρι
Θα
ξεπεράσει τον καιρό
θα
ξεγελάσει με το φως
γενιές από φαντάσματα
θ’ απλώσει ρίζα
πάνω στ’ άστρα
και στις κλίμακες
του Χάροντα
Να το
σφυρί να τα
καρφιά
να το ακυρωμένο
θαύμα
στη
γεύση της χολής
πίσω
απ΄ τη λόγχη και τη χλεύη
δεν
είναι χρόνος δεν είναι
για
να φτάσει το δέρμα
να μοιάζει σκόνη να τη
φυσήξω
να
φανερωθεί τ’ απομέσα μισό
να το
συμπληρώσω με ήλιο
δεν
είναι
λάμπος ή
δύναμη ή βάτος
ομιλούσα
νερό
κομμένο στη μέση
να διασχίσω τη φυλή
μου
δεν
είναι πόλη ή
παράθυρο
να βγω μεσάνυχτα
ν’ αποχαιρετήσω
το
σπέρμα του Αλεξανδρινού
και
των εφήβων του
τους
μιναρέδες
και
το Δικέρατο Βασιλιά
Κλεισμένος στο καλάθι
βγάζω
μία μία
τις
αχτίδες απ’ το άδικο
και
τις καρφώνω
στα
καινούργια σκήπτρα
Παίρνω το
νόμο
από τις ερημιές
τον
απιθώνω
στις καρδιές
σας
και
φωνάζω – Άγιος ο ιδρώτας
ο αδιάντροπος
πόθος
και το γυμνό
και το γυμνό
Από τη συλλογή "Μια εποχή στο αίμα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου