Κώστας Τσιαχρής "Το τελευταίο παιχνίδι"

Καθόμαστε σε διπλανά καθίσματα

Στο θέατρο Πρώτη σειρά 

Ορίζει ο καθένας μας το σώμα του το κάθισμά του 

Θα σε λέω Χαμ και θα με λες Κλοβ

Και δεν είναι παιχνίδι αυτό που θα παίξουμε

μήτε απόδραση απ' ό,τι κουβαλάμε 

Θα' ναι όλα στο πλάι μας

Σα χρόνος που θα καταρρεύσει όταν πρέπει 

Αλλά βρισκόμαστε κι οι δυο σε μια στιγμή αναπηρίας

Δε μιλάμε Μόνο γράφουμε το τίποτα 

Είναι σιωπή τα φώτα χαμηλώνουν 

η παράσταση μας παρακολουθεί

Τα λόγια των ηθοποιών δε λέγονται τυχαία 

Πάνω απ' τα καθίσματά μας  

μεταξύ των προβολέων και των άστρων 

περιμένει μια αυλαία

Κανείς δεν ξέρει και δεν έχει σημασία

ανασηκώθηκε μας πέταξε 

χωρίς καμία πρόβα σ' ένα όριο της ζωής 

Δεν έχει τέρμα και δεν έχει αρχή 

Είναι τα πάντα εγκλωβισμένα σε μια μέση

Πώς να γινόταν όμως πώς ; 

Να έπαιρνα μια πέτρα και να σπάσω τον αέρα

που βουβαίνει πάντοτε τα λόγια μας 

και δεν τ΄αφήνει να μιλήσουν ;

Δεν έχει τέρμα και δεν έχει αρχή 

Είναι τα πάντα εγκλωβισμένα σε μια μέση 

Ν.Ν. [ Σε αυτό που είναι το μόνο πράγμα ...]