Τάσος Πορφύρης "Δάσος"

Τελικά έτσι τα κατάφερα ν' αφήσω μια δουλειά μισο-

Τελειωμένη

και ν' αρχίσω άλλη 

Με σένα  πίσω από κάθε πόρτα 

Το  είδωλό σου σε κάθε καθρέφτη 

Τρελλαίνοντάς  με 

Ξεφλουδίζοντας  τον ύπνο μου

Μασουλώντας  το από μέσα των ονείρων 

Βρες έναν τρόπο να με λυτρώσεις 

Να ξυπνώ και να'μαι το αύριο

Γιατί μετρώ τα χρόνια μου και μένει

Ένας  βροχερός  Οχτώβρης  και μια 

Μεγάλη περιπλάνηση στις ακρογιαλιές  του  κορμιού σου

Πού να  σε  μεταφυτέψω να φθίνεις χρόνο με το χρόνο 

Γιατί εδώ ρίζωσες  και θέριεψες 

Λουλουδίζεις χειμώνα καλοκαίρι 

Καταργώντας  τις εποχές

Σκάνε  οι καρποί  σου τις νύχτες  πολύχρωμα  βεγγαλικά

Γεμίζοντας  ένα γύρω την έκταση 

Θα  γίνεις  δάσος  και θα πνίξεις  το σπίτι

Θα με σταυρώσεις  στα κλωνάρια  του 

Γράφει  ο Κώστας  Τσιαχρής  για το ποίημα :

Ω  δε χρειάζεται να πασχίσει πολύ  η μικρή ρίζα , το ματάκι πάνω στον κορμό , το τρυφερό  αγκάθι ,το  μπουμπούκι  που  οργιάζει , το φύλλο  μέσα στην άγουρη τελειότητά  του , το κλωνάρι καθώς προεκτείνεται  και  κόβει την  ανάσα  του  αγέρα, για να γίνει το  μικρό σπαθί  Δαμόκλειος  Έρωτας , να στέκεται πάνω απ' την ακινησία - να τη φοβερίζει , να γίνει  η  αθώα   πρασινάδα  δάσος . Μόνο έτσι ,πνίγοντας  , περικυκλώνοντας , αγκαλιάζοντας , ορμώντας , θεριεύοντας , ανασηκώνεται  μέσα  στο μυαλό  η απόφαση  για  την οριστική παραίτηση . Παραίτηση από κάθε υποψία  απαλλαγής της έμμονης  ιδέας.