Διονύσης Μαρίνος "Memento mori I"

Έρχομαι από πολύ μακριά
από το τύμπανο της μασχάλης σου
έρχομαι

κι από τη σπάνια τάξη

του λαιμού

έχω δρόμο μπροστά μου

πόλεις και σπίτια να διανύσω

σύννεφα να μασήσει η φωνή μου

κι άλλων χεριών το μελάνι

να ξεφυλλίσω

μέχρι τα μάτια σου

να φτάσω

θα μ’ έχει χτυπήσει η ζωή

και το νερό της επαύριον

η νύχτα θα με θέλει

η κλεισμένη πατρίδα μου

κι ο χρόνος:

ψίχουλο στο σαγόνι

Γράφει ο Κώστας  Τσιαχρής  για το ποίημα 

Η Οδύσσεια στο ξένο σώμα . Περιπλάνηση από μέλος σε μέλος μέσα στην αφαίρεση του λόγου, σ'ένα τοπίο αρμολογημένο από σκόρπιες εικόνες. Είναι πολύς ο δρόμος ως  την πηγή του ορατού , ως τα μάτια ,που είναι ο τελικός προορισμός .Πιο πριν χρειάζεται να διανυθεί το γήινο [πόλεις ,σπίτια] και το αιθέριο [σύννεφα], να αλλάξει χέρια η εμπειρία , να μιλήσει το μελάνι της , η σκοτεινιά της. Αλλά ο Διονύσης Μαρίνος , πάνω από όλα εδώ , πραγματεύεται με τον ποιητικό τρόπο μια αναθύμηση θανάτου . Πίσω από την όποια κίνηση προς κάτι ζωντανό , παραφυλάει το "νερό της επαύριον" , ένας μεταφυσικός κλήρος που πρέπει να παραδοθεί στον παραλήπτη του. Και ασφαλώς ο χρόνος ,παρόλο που η αρχική εντύπωση της περιπλάνησης υπόσχεται ένα αδιάκοπο ξετύλιγμά του , μία διάσταση που συγγενεύει με το άπειρο , στο τέλος του ποιήματος σμικρύνεται , κατεβαίνει τις κλίμακες του αχανούς και περιορίζεται μέσα στο σχήμα ενός συμβόλου [ψίχουλο] που παραπέμπει σε κάτι μηδαμινό , σχεδόν ενοχλητικά κι απρόσεκτα  παρατημένο πάνω στην επιφάνεια της ζωής.