Κώστας Τσιαχρής "Λευκόνοικο"

Εδώ το βάθος
κλέβει από  την επιφάνεια
Κυλιούνται σπίτια  στον ασβέστη
Αφανίζονται οι ρωγμές τους
Ανεβαίνει ένα ερώτημα
στους τοίχους
"Muss es sein?"
με το κουαρτέτο
του Μπετόβεν
Κάθεται στη θέση
του καθρέφτη
κι ίσως φταίει το φως
που πέφτει
κι ανακρίνει
Γιατί τα χώματα γυρνούν σελίδες;
Γιατί να κανονίζουν το καφέ
το γαλανό το πράσινο αλλιώς;

Εδώ δεν προλαβαίνει το μελάνι
να καρφώσει λέξεις
Μόνο οι γλώσσες που μετρούν
"Σε πόσα στόματα χωράμε;"
Μόνο τα στόματα που ταλαντεύονται
"Ποια γλώσσα θ' απομείνει;"
Και κάτω απ'το φεγγάρι
το  ρηγόπουλο της Κύπρου
με το κράνος  και τη ζωγραφιά του σέρνει
τον  Έρωτα δεμένο πίσω από τ' αμάξι
Φορτώνει στίχους απ' τον Ερωτόκριτο
Ασημένια γράμματα
που τρίβουν το σκοτάδι
και πετάει σπίθες

Εδώ ας σταθούμε
κι ας σου μάθω  τη φωτιά
μαζί μου να την καις  να την αγγίζεις
Κι  ας  σου βγαίνουν
απ' τα δάχτυλα
καινούργιες μέρες

[Από  τη συλλογή "Αιμοπετάλια"]