Τι κακό κι αυτό με τους πάσης φύσεως ποιητές που κυκλοφορούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και δημοσιεύουν κάθε μέρα κι από ένα ποίημα τους,το οποίο τις περισσότερες φορές γράφουν αυθημερόν. Μου θυμίζει αυτό που έχει πει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος για τον Γιάννη Ρίτσο, ότι του φαίνεται δηλαδή αδιανόητο το γεγονός ότι ο Ρίτσος έγραφε κάθε μέρα κι από ένα ποίημα. Και φυσικά έχει δίκιο.Μπορεί ο Ρίτσος να έγραψε μερικά αριστουργήμστα, αλλά υπάρχουν στο σώμο του έργου του και ποιήματα που θυμίζουν απλές σελίδες ημερολογίου. Δε νομίζω όμως ότι όλη αυτή η συνεχής παραγωγή λόγου συνιστά Ποίηση.Όλα έχουν ένα μέτρο. Ασφαλώς κάποιοι ποιητές αισθάνονται την ανάγκη να μιλήσουν ,να εκφραστούν μέσω της δημιουργίας, να εξωτερικεύσουν τις εσωτερικές τους καύσεις προς το ευρύτερο κοινό. Αξίζει ωστόσο να αναρωτηθούν αν όλος αυτός ο σωρός στίχων έχει κάτι αξιόλογο να προσφέρει.Εκτός αν λειτουργούν με τη λογική ::γράφουμε ,δημοσιεύουμε και ό,τι από αυτή τη φλυαρία έχει βάρος ας σωθεί. Δεν είναι όμως ,κατά τη γνώμη μου, τόσο φθηνή η υπόθεση της ποιήσεως. Δεν μπορούμε να βαφτίζουμε ,όπως έχει πει και ο Ρένος Αποστολίδης, ως ποίηση μία απλή σκέψη,έναν ρυθμό,μία κίνηση του νου ή της ψυχής. Το ποίημα είναι,οφείλει να είναι, προιόν μιας καθολικής σύλληψης των πραγμάτων,απόσταγμα βαθύτερης προσέγγισης του είναι. Βεβαίως, και η εμπειρία παίζει τον πρώτο ρόλο. Και δεν μπορούμε να καταδικάσουμε κάποιον ,επειδή γράφει για τον εαυτό του. Πρωτίστως γράφουμε για τον εαυτό μας. Είναι οικτρή ομολογία δειλίας η άποψη ότι γράφουμε για τους άλλους.Όσο κι αν η τέχνη θέλει να λέγεται πράξη επικοινωνίας.Γράφουμε για να αλαφρύνουμε το είναι μας,για να πέσει στο χαρτί,πάνω στις λέξεις η φουρτούνα που μας ταρακουνά.Επομένως, η ποίησή είναι πιο σοβαρή υπόθεση από όσο νομίζουμε. Εκθέτουμε υπεύθυνα και όχι ανεύθυνα τον εαυτό μας πρώτα από όλα στην κρίση του εαυτού μας.Και εξηγώ : ο ποιητής πρέπει να έχει πρώτος την ικανότητα ή και το θάρρος,πείτε το όπως νομίζετε,να φιλτράρει τον εαυτό του.Να στέκεται με ανοικτίρμονα διάθεση απέναντι στο δημιούργημά του και να αποφαίνεται αν αξίζει να σωθεί και να πάρει τον δρόμο της δημοσίευσης. Ελάχιστοι το πράττουν.Ακόμη και ο γράφων έχει υποχωρήσει από τις αισθητικές του αντιλήψεις και έχει χαριστεί σε πεζά και ποιήματα που θα έπρεπε να πεταχτούν χωρίς καμία λύπηση στον κάλάθο της ανυπαρξίας. Εν πάση περιπτώσει ,κάθε κριτική προς τους άλλους αφορά μερικές φορές πιο πολύ εμάς τους ίδιους. Για να επιστρέψουμε στην αρχική μας τοποθέτηση, η ημερολογιακή καταγραφή σκέψεων και διαθέσεων με το προσωπείο της ποίησης προσβάλλει την ουσία της ίδιας της ποιητικής πράξης. Και κάνει τον υποψιασμένο (για να χρησιμοποιήσουμε και κάποιες τετριμμένες εκφράσεις) αναγνώστη να αναρωτηθεί: προς τι όλη αυτή η λογοδιάρροια.Γιατί να με αφορά το ελάχιστο και όχι το μέγιστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου