Λευτέρης Πούλιος Η Ἀμφισβήτηση εἶναι εὐάλωτη

 

Μανιασμένη βροχὴ

πάνω ἀπ’ τὰ θαμμένα δάχτυλά μου.

Εἶδα τὸ ἀνθρώπινο πλάσμα

κάτω ἀπὸ ’να δέντρο

ἔξω ἀπ’ τὴ σπηλιὰ

Μ’ ἄγριες κουρελιασμένες προβιὲς

Καὶ βιβλικὴ γενειάδα –

ἡ Ἀμφισβήτηση εἶναι τσουκνίδα

εἶναι εὐάλωτη –

Κακοσιτισμένο

Νὰ ἀγναντεύει τὸ μαχητικὸ ἀφρὸ

τῆς ἀκροθάλασσας

Καθετὶ εἶναι γεμάτο

καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ἡ ἐλευθερία.

Εἶδα τὸ ἀνθρώπινο πλάσμα

Στὸ ναὸ τῆς φαντασίας μὲ ἰκετήρια κλαδιὰ

Τρέμοντας μὲ σκέψεις φτωχοῦ θεοῦ

Τὸ εἶδα

στὴ στοιχειωμένη πολυκατοικία

Ὁδηγημένο στὴν ἀφθονία μὲ αὐτοκίνητο οὐίσκι ἔντυπο

ἢ στὸ ἄντρο τῆς μιζέριας

Μὲ ὁλόλαμπρη γύμνια χλωμὰ στήθια

Ὀρυχτὰ στολίδια νεκρὸ βρακὶ

Ἡ μεγαλειότητά του περιμένοντας φώτιση

κάτω ἀπὸ ληστρικὰ νύχια

Ἔξαλλο βασανιστήριο

Φτυστὰ στὸν καιρό.

Κακόμοιρο πετσὶ θαμμένο

μέσα σὲ τόση νύχτα

Ἡ Ἀμφισβήτηση εἶναι εὐάλωτη

Μέσα στὸν ἀέρα τοῦ κόσμου.

................................................................................................................................................................

Μερικοί στίχοι δε γράφονται απλώς. Τρίβονται πάνω στο μυαλό με την τραχύτητα της πέτρας που πολεμάει την άλλη πέτρα και βγαίνει αυτή η πρωτόλεια σπίθα , η από φυσικού της απείθαρχη και απρόβλεπτη , που δεν ξέρεις και δεν τολμάς να εικάσεις που θ'απλωθεί , πώς θα θεριέψει και πώς θα σβήσει , και την αφήνεις να γυροφέρνει , να βάζει δικούς της κανόνες στη σκέψη , μετά να τους ανατρέπει , και μόλις έρχεται μια στιγμή που λες "σε γράπωσα, να εδώ σε μαθαίνω", σου μεταμορφώνεται σε άλλο είδος :ας πούμε σε εκδοχή ηφαιστείου , σε κάτι που φέρνει κοσμογονίες ή έναν πρώιμο τοκετό. Και σκάνε μέσα απ'τα σπόρια τους οι λέξεις , όμοιες με σκάγια , ωραίο συντριβάνι θανάτου , που μέσα στη δίψα σου για απολύτρωση τις πίνεις , τις νίβεις στο πρόσωπο , τις ποτίζεις στο στόμα , ως το σημείο που νιώθεις την αφυδάτωσή τους και την πλάνη της υγρασίας . Τότε γίνεται το μεγάλο παρεδώσε : σου δίνουν ἀδειες μπουκάλες τους δίνεις οξυγόνο , σου δίνουν άδεια μπιτόνια βενζίνη τους δίνεις ράλι θανάτου , για να μη συναντηθούν ποτέ οι αγκαλιές σας , για να μείνει στα αζήτητα το πτώμα της επαφής σας ......

Κώστας Τσιαχρής