Κώστας Τσιαχρής Η στέψη του Καρλομάγνου

 

Εικαστικό :  Peter  Greenaway

Τα  Χριστούγεννα του 800 ο Καρλομάγνος

στέφθηκε  αυτοκράτορας στη Ρώμη 

Μέγας και ειρηνοποιός 

από τον Πάπα Λέοντα τον Τρίτο

πνίγοντας σε ένα ποτάμι οργής 

τους  Ανατολικούς 

Τα Χριστούγεννα  του 2021 ο γάτος της πλατείας 

Καρλομάγνος 

Μέγας αλλά υπέρ το δέον καβγατζής 

στέφθηκε αυτοκράτορας  όλων των γάτων 

Πασών των πλατειών της συνοικίας

από τον σεβάσμιο κύριο Τειρεσία 

φανατικό γατόφιλο και Άγιο των αδέσποτων 

Την επομένη των Χριστουγέννων 

ο κύριος Τειρεσίας πνίγηκε μετά τη λειτουργία 

από ένα κομματάκι αντίδωρο

που σκάλωσε στον λάρυγγά του 

Αλλά  κι ο  Καρλομάγνος βρέθηκε πνιγμένος 

από φόλα  που του  έριξαν 

οι ενοχλημένοι από τη βασιλεία  του γείτονες 

μέσα σ'ένα λουκούλλειο γεύμα 

βγάζοντας  το ωραίο δηλητήριο 

της οργής τους 

[Από  την " Αναπαράσταση πνιγμού"] 

Κώστας Τσιαχρής Οδηγίες ανάνηψης από πνιγμούς σε μια κουταλιά νερό

 

Εικαστικό  : Peter  Greenaway 

1.      Μεταφέρτε τον πνιγμένο εαυτό σας  

έξω από την κουταλιά νερό  

σε έδαφος πετρώδες

και ξαπλώστε τον σε πλάγια στάση

2.      Ανασηκώστε τον εγωισμό του ελαφρά

τοποθετώντας από κάτω περιπτώσεις

όπου φάνηκε άξιος θαυμασμού

3.      Αν δεν υπάρχει γύρω σας

στο φιλικό σας περιβάλλον ικανός ναυαγοσώστης

αρκεστείτε στους περίεργους που θα’ ρθουν

οπωσδήποτε για να ρωτήσουν :

πώς , γιατί και πόσο πνίγηκε ο πνιγμένος

4.       Έπειτα ανοίγουμε  ελαφρά το στόμα

να χυθεί το εναπομείναν παρελθόν

και πλησιάζουμε  το αυτί στο στήθος

για επανειλημμένες ακροάσεις

5.      Σε περίπτωση ασθενικού σήματος

στρέφουμε  το θύμα στην κατεύθυνση

της πλησιέστερης κεραίας συναισθημάτων

6.      Αν το τέχνασμα αποτύχει  αρχίζουμε   μαλάξεις

με τα δάχτυλα στο υποσυνείδητο

7.      Λόγω της πιέσεως θα αναβλύσουν Κένταυροι ,

Μινώταυροι και Σκύλες  μην τρομάξετε

8.      Απερίσπαστοι αισθανθείτε την απόλαυση

απ’ τα παρελκόμενα ενός πνιγμού

υπό τρομερές συνθήκες

9.      Αν ο εαυτός σας ανανήψει

αναθέστε σε ανεξάρτητη επιτροπή

σχολαστικούς ελέγχους για την πλωιμότητά του

10.   Αν ωστόσο παρ’ ελπίδα υποκύψει

αφήστε να πλανάται διάχυτα η φήμη

ότι την ώρα του πνιγμού

«ἂσματα παλαιά κομμένα ἐτραγουδοῦσε»* 

όπως η Οφηλία 

* Άμλετ ,  Shakespeare 

( Από  την  " Αναπαράσταση πνιγμού") 

Κώστας Τσιαχρής Μισθός ναυαγοσώστη

                                                                       

Εικαστικό  : Peter  Greenaway

Σε έναν συναισθηματικό πνιγμό

επιτρέπεται να κρύβει κάποτε κανείς

ένα  σωσίβιο κάτω από την μπλούζα

ή  μια σχεδία μέσα στο μυαλό

για να μπορεί εκ του ασφαλούς

να διακηρύσσει ότι πνίγεται

ενώ οι μπουρμπουλήθρες βγαίνουν

περισσότερο σαν παιχνιδάκι των χειλιών

παρά από το ξεφούσκωμα στο στήθος 

μέσα στο νερό

Έτσι λοιπόν επικαλούμενος

το δίκιο του πνιγμένου  

ή του στραγγαλιστή

θα έχει πιθανότητα 99%

-οποία  τύχη  σε εποχές και σε ακτές

που δεν ενδείκνυται η κολύμβηση –

να διεκδικήσει έναν μόνιμο μισθό ναυαγοσώστη

που χαρίζει το φιλί ζωής

στον τάχα μισοπεθαμένο εαυτό του

ύστερα από την εισρόφηση

επαρκούς ποσότητας μονόπλευρης αγάπης 

[Από την "Αναπαράσταση πνιγμού"]  

Κώστας Τσιαχρής Κυκλοδίωκτος

 

Μια σφαίρα στον κρόταφο

είναι μια ωραία αφορμή

για να αρχίσει κανείς

να διαδηλώνει

υπέρ της απαγόρευσης

του κυνηγιού

κυνηγημένων εαυτών

από τις τύψεις

 

Κι ένα κυνήγι τύψεων

από έναν πυροβολημένο εαυτό

είναι εξίσου ωραία αφορμή

για να εκτιμήσει κάποιος

με σφοδρότητα

την ποίηση

που παράγει μια σφαίρα

στον  κρόταφο 

Πρώτη διαλογή :απαγγελία και οπτικοποίηση του ποιήματος

 

Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου Η λίμνη των κύκλων

 

                                                       Εξομολόγηση ενός  καρτούν

 

Ήμουν ανέκαθεν λάτρης των παραμυθιών

Σπανίως των καρτούν

Χρόνια ολόκληρα περίμενα

Από ασχημόπαπο να γίνω κύκνος

Κοίταζα στους καθρέφτες τα πρωινά

Ψάχνοντας τον ψηλό λευκό λαιμό

Τα πλούσια φτερά

Την περηφάνια της ωραιότητας

Στα παραμύθια έλεγα

Όλα τελειώνουν όμορφα

Εκ προοιμίου happy end

Στα καρτούν

Οι φυσικοί κανόνες δεν υπερισχύουν

Πέφτει το λάθος στον γκρεμό και δεν γκρεμίζεται

Ξανασηκώνεται δριμύτερο

Να κυνηγήσει τη συνήθεια

Φοβάμαι ,αισθάνομαι και ομολογώ

Αφέθηκα να μεγαλώσω σαν καρτούν

Ένα παπί που δεν σκοτώνει την ασχήμια 

Διαβάζοντας πρόσφατα το βιβλίο της Ελένης Αρτεμίου –Φωτιάδου «Η λίμνη των κύκλων» σταμάτησα σε αυτό το ποίημα . Όχι πως τα υπόλοιπα δεν έριξαν το κέρμα τους στο  πεινασμένο  μου μυαλό, αλλά αυτό κάπως περισσότερο  κουδούνισε σαν ηχείο μιας τρομερής αλήθειας που πρόλαβε να την εκφράσει αντί για μένα κάποιος άλλος . Και μάλιστα με έναν τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση για το μετάλλευμα που έλιωσε στο υποσυνείδητο  ή σε εκείνο το κομμάτι της ψυχής , που θα μπορούσα να το ονομάσω «καταφύγιο ομορφιάς», προκειμένου να παραχθεί αυτή η αλληλουχία λέξεων , αυτός ο ποιητικός ειρμός. Στα ποιήματα εξομολόγησης τυχαίνει πολλές φορές να διαβάζει κανείς στίχους και να έχει την αίσθηση ότι εξομολογείται μια πέτρα , ένα χασμουρητό , ένας ύπνος , αλλά όχι ένας άνθρωπος με νεύρα , με παλμό , με υγρά που κοχλάζουν.  Εδώ δεν είναι δύσκολο να αισθανθείς τη μυρωδιά ανθρώπου που καίγεται . Καίγεται και γράφει. Σα μία πυρκαγιά με  χέρια και μελάνι. Το συναντάς και στ’ άλλα ποιήματα του βιβλίου. Αυτό που είναι αφαίρεση του  εσωτερικού κόσμου ενός προσώπου  γίνεται  μέσα απ΄την ανάγνωσή του πρόσθεση και πολλαπλασιασμός εντός σου . Η ποιήτρια γράφει κι η γραφή της ξαναγράφει μέσα απ΄τη δική σου πλέον ταύτιση. Συλλαβίζεις τα συναισθήματά της , ψιθυρίζεις τις ενοχές της , χορεύεις με τις δικές της κινήσεις μπαλέτου , γιατί σε πείθει ότι «ο κόσμος είναι ωραιότερος/όταν αντίστροφα τον περιγράφεις». Η «Εξομολόγηση» λοιπόν «ενὀς καρτούν» μας υπενθυμίζει ότι ακόμη και τα παραμύθια άλλαξαν στην εποχή μας , σκλήρυναν , περιβλήθηκαν με πλαστικό και χρώμα , έτειναν το αλλόκοτο προς την πιο ακραία εκδοχή του , σκότωσαν την ομορφιά  και μετέτρεψαν σε συνήθεια  την ασχήμια . Αυτή την παραδοχή  μεταφέρει στο δικό της λυρικό «είναι» η ποιήτρια , κάνοντας την εξομολόγηση να αγγίζει  ,μέσα από ένα είδος  κωμικής αυτοαναίρεσης,   το βάθος της τραγικότητας . Κάπως έτσι και στο υπόλοιπο βιβλίο , ο  ποιητικός  χορός της μοιάζει να στριφογυρίζει σε  κύκλους που  περικλείουν ένα προσωπικό υπαρξιακό δράμα και  μία  φιλοσοφική διάθεση που άλλοτε επικεντρώνεται στην αναμέτρηση με την καθημερινότητα και άλλοτε γιορτάζει με ευφορικό καρδιοχτύπι  την παραίτηση από τα πράγματα και τη δεσποτεία  του εαυτού [Στην κιβωτό ζωής /μου λείπει ένα ζεύγος /πνεύμονες αγάπης /Ο αρσενικός καιρός /Η θηλυκή εποχή /Το ουδέτερο σύμπαν /Αναστέλλεται η διαιώνιση /του αίματός μου] . Αλλά αυτό που μ’αρέσει περισσότερο σε αυτά τα ποιήματα είναι ότι παρατηρούν την καθημερινότητα όχι με τη νωθρότητα  του παρατηρητή , αλλά με τη σπιρτάδα του βουτηχτή , ο οποίος αψηφά την πίεση του βυθού και φέρνει τα κοράλλια του μόνος του κάτω από τα βλέφαρά του

Κώστας Τσιαχρής 

 

 

Κώστας Τσιαχρής Ο κύριος Τειρεσἰας

 

Εικαστικό  : Peter  Greenaway 

Ο ηλικιωμένος κύριος  με τις γάτες  στο μπαλκόνι

καθημερινά απλώνει τα εσώρουχά του τραγουδώντας

είναι μια συνήθεια που της δίνει διαστάσεις ποιητικές 

αμέριμνος   με μια γλαδιόλα καρφωμένη στα μαλλιά

και δυο μαχαίρια φυλαγμένα στην πετσέτα γύρω από τη μέση του

σαν σε κατάσταση επιφυλακής

Απλώνει μια φανέλα 

κι έξαφνα  ανοίγει τις φτερούγες της και χάνεται στον ουρανό της πόλης

Παραδόξως , κάθε που ακούω έναν θόρυβο στο τζάμι

αντί για πέτρα , για χαλάζι ή για πουλί

βλέπω σαν όραμα της μιας στιγμής

ένα μαραγκιασμένο στήθος

που ζητάει ξανά να ανυψωθεί

κι από ασήμαντο γερόντιο

που  όλη του η χαρά εξαντλείται

σε ένα χτύπημα στα πούλια

μιας παρτίδας  τάβλι

Δόξη  και τιμή

να προαχθεί επιτέλους

στον  επίσημο οιωνοσκόπο της πλατείας  

Κώστας Τσιαχρής Ο ποιητής

 

Εικαστικό : Peter  Greenaway

Σε ονομάζω συνοικισμό των αστέγων

Μέσα απ’τη ρυμοτομία των άστρων

Ξέρεις να μην κατοικείσαι

Να πλαγιάζει πάνω σου όλο το τραγούδι

Όλος ο ιδρώτας του χιονιού 

Οι τραμπάλες σε αφήνουν στον αέρα

Αναποφάσιστο μαχαίρι

Με την κόψη ή με τη θήκη;

Με το σύννεφο ή με το τσιμέντο;

Αιωρείσαι  σαν παράσιτο

στα κύματα του ραδιοφώνου πάνω από την πόλη

Απολείπειν ο εαυτός το αιώνιον

Μπαίνοντας μες στο φθινόπωρο

που περπατάει σκυφτό

με τη μαγκούρα του στα καλντερίμια

Πώς χωράει τόσος ουρανός

σε λίγα κυβικά κρανίου

Τόση μοναξιά σε τόσο

κοσμογυρισμένα μάτια !

Σε ονομάζω χορευτή μέσα σε θρήνο

ή  θρηνωδό σε γάμους των αστέγων

Τα όρια του άρτου μας  

είναι τα όρια ταχύτητας που σπάει

η  ελευθερία σου

Με μια παλάμη τρόμου

μας   χειροκροτάς

μέσα στα πιο ωραία μας ανέκδοτα

 

 

Κώστας Τσιαχρής Αδημονία

Εικαστικό : Gabriel Isak 

Αν εκτοξεύαμε τα κόκκαλα όλων των νεκρών της γης 

στο υπερπέρα

Μπορεί ο Άδης να έπαιρνε το σχήμα ενός πλανήτη

Για να μπορούμε έτσι  να ελπίζουμε μια μέρα

Πως η ζωή θα συνεχίζονταν Εκεί    

και σαν το Σταγειρίτη

Θα ψάχναμε το τέλος των πραγμάτων σε άλλο τέλος

Θα έπαιρναν αληθινά οστά οι μεταθανάτιες εμμονές μας 

σε έναν νέο αιώνα

Μπορεί και να χανόμασταν όπως ο Οθέλλος

Από τη ζήλεια για μια ψόφια  Δυσδαιμόνα

Νένα Φιλούση Διπλωματικό σώμα

 

Πάω στους γονείς μου, είναι μεγάλοι
όταν γεράσετε λέω, επειδή φοβάμαι ότι τους φτάνω
πάω στα παιδιά μου, όταν μεγαλώσετε λέω
αφού ολοένα φεύγουν και δεν τα φτάνω
ακούμε μαζί μουσική αλλά έρχονται και φεύγουν
η μέση ηλικία μου τους πάει στο αεροδρόμιο
ενώ στο βάθος κλαίει σαν προσφυγάκι
πάω στο θέατρο, ξεχνώ εκεί το φουστάνι μου
σταθμεύω σε κάθετα τείχη
περνώ από μικρά νεκροταφεία
αλλά μυρίζω ωραία, ξεγελώ τους τροχονόμους
πάω στο φαρμακείο αγοράζω αλοιφές
εξωτερική χρήση γράφουν
για οσφυαλγίες, ρευματοπάθειες
επιμένω κάθε φορά: σίγουρα δεν τρώγονται;
πάω στη δουλειά μου κάθε πρωί νέα
με άλλο όνομα όμως
και φεύγω γριά.

Εν τω μεταξύ πλένομαι, νυχτώνει και τρομάζω
με τρομάζουν τα ποιήματα
δε θέλω να διαβάζω αλλά με κυνηγούν
πάω για ύπνο δεν ήμουν εγώ, δεν ήμουν εγώ σήμερα
φωνάζω
και από αύριο έχει ο θεός.

Από τη συλλογή "Σώματα ασφαλείας" ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΥΜΑ 2019
..............................................................

Να που όταν   οι  καθημερινοί  υπαρξιακοί φόβοι , οι μικροαστικές συνήθειες , οι καλλιτεχνικές αγωνίες περιγράφονται τόσο ζωηρά , σχεδόν εν ριπή στοχασμού , μπορεί ο μέσα κόσμος του ποιητή να χυθεί αβίαστα , σα μια γουλιά  πεντάστερου κονιάκ που το στόμα τη θυμάται για έναν μακρύ μακρύ  καιρό. Ύφος σχεδόν κουβεντιαστό , αλλά  βαρύτερο από φτηνή κουβέντα , μια φιλοσοφική διάθεση που καθόλου δεν  κόπτεται πως θέλει να περιβληθεί με τον στόμφο μιας τέτοιας διάθεσης, ένα γρήγορο παρά δώσε μικρών εικόνων μέσα στον ίδιο στίχο , χιούμορ εκεί που η σοβαρότητα  απειλεί να βάλει ένα μαύρο εξώφυλλο σε μια εν τέλει  ζωή -μαριονέτα. Η ποιήτρια : Νένα Φιλούση

Κώστας Τσιαχρής