Κάποιες φορές ο πρόγονος στο αίμα μου
ζητάει συγχωροχάρτι απ΄ τον απόγονο
και κάποιες άλλες ο απόγονος
ανοίγει λάκκο
για να θάψει πιο βαθιά τον πρόγονο
Σπανίως ,
σφίγγουν ο ένας τον σφυγμό του άλλου
ανακαλύπτοντας στο σχήμα
της αντίπαλης καρδιάς
μια πεταλούδα
Εκεί εγώ σα μεσολαβητής
ανάμεσα σε δυο γκρεμούς
μαζεύω αγριολούλουδα
απ’τον ίλιγγό μου
Παίζω τον χαμένο συγγενή
που βρέθηκε μετά από αναζητήσεις
του Ερυθρού Σταυρού
με σκοτωμένο παρελθόν και μέλλον
να παραθερίζει
στο νησί των Λωτοφάγων
Ο κύριος Τειρεσίας έχει μια διαίσθηση αλγεβρική
πάνω σε θέματα φιλοσοφίας θανάτου
Με τον χάρακα
Μετράει ζυγίζει υπολογίζει
Φτιάχνει επικήδειους λόγους
για τους υποψήφιους μακαρίτες
φίλους του της ίδιας ηλικίας
στο καφενείο της Μενίππου 29
Σκέφτεται αλγεβρικά :
Η αθανασία , αγαπητοί μου , είναι πρόσθεση
χιλιάδων δευτερόλεπτων θανάτου ;
Αφαίρεση της μιας φτερούγας
απ’ την πλάτη του αρχάγγελου του Γύζη ;
Πολλαπλασιάζει την αθανασία του Κούντερα
με την αθανασία του Γκάτσου ;
Ψάχνει στην αιώνια μνήμη
το
πηλίκο της διαίρεσης αγάπης / μίσους ;
Όταν έρθει κάποτε η Δευτέρα Απουσία
της μεταθάνατον ζωής τους
ύστερα από τόσες μαθηματικές προβλέψεις
θα’ναι βέβαιος ο κύριος Τειρεσίας :
Η αθανασία πέφτει από τη σκέψη
με το βάρος μήλου που σαπίζει
είναι Όλυμπος που ορειβατεί
ψηλότερα προς τη μορφή ανθρώπου
Κάθε
βράδυ πριν από τον ύπνο
σφουγγαρίζει μέσα στο μυαλό μου
ο ρόλος του άσωτου πατέρα
Μήπως
πέσει και γλιστρήσει
σπάζοντας τα πόδια του
ο ρόλος
του άσωτου υιού
Ύστερα πάω , νίβομαι
και πέφτω ήσυχος για ύπνο
Τόσο ήσυχος που το ξημέρωμα
σχεδόν τα χάνω
βλέποντας στο πρόσωπό μου
στον καθρέφτη
πάλι τις πατημασιές
από τις λερωμένες μπότες
του άσωτου εαυτού
και του πατέρα και του υιού
.gif)
Δεν έχουμε απολύτως τίποτε να παζαρἐψουμε οι δυο μας
Το όμοιο σκοτώνει αυτό που παριστἀνει το όμοιο *
Του είπε ο θάνατος του Καρυωτάκη
Είστε πολύ θνητός για τέτοιο τέλος
Ούτε που μπήγει το κεντρί του κάποιο ένστικτο αυτοσυντριβής
μέσα στους στίχους σας
Πώς θα γυρίσει καταπάνω σας η μοίρα ;
Πώς θα σας πνίξουν χέρια που δεν ξέρουν να αγκαλιάζουν ;
Ακόμη και η λύπη σας δεν έχει κάτι αισθητικό
όπως παράδειγμα ένα φέρσιμο ουρανού με καταιγίδα
Απ’ την αισθητική σας στάζει χώμα
Αδίκως τείνετε τα δάχτυλα ή το βλέμμα σας στο χάος
Απέχετε πολλά καθίσματα απ’ το θέαμα του χάους
Κι αυτό που παρακολουθείτε εκστατικά
Δεν είναι άλλο από μια πρόβα του ιδεώδους χάους
Σε μια σκηνοθεσία της αυλαίας εναντίον του έργου
Από την " Αναπαράσταση πνιγμού"
Πίνοντας και ξαναπίνοντας και
βάφοντας με ρώγες σταφυλιών
το μέτωπό του
περιμένει ολομεσής στην Πατησίων
ο κύριος Τειρεσίας
το πρώτο τρόλεϊ της ημέρας
με την αινιγματική αφίσα
"Οι Βάκχες στο Εθνικό"
Και όλο σκέφτεται και σκέφτεται
Τι μονιασμένα που ήτανε τα λόγια μου *
μέσα στη μέθη της σιωπής
Ώσπου ήρθε πάλι η μιλιά
και τα'κανε κομμάτια
Περιμένει ο κύριος Τειρεσίας
ότι κάποιος κρασωμένος οδηγός
μετά από ολονυχτιο γλέντι
σε σκυλαδικο της Εθνικής
θα πέσει καταπάνω
θα πατήσει ολόσωμα
τα γηρασμένα γηρατειά του
με κραυγή Μαινάδας
Κι απ' το ξέσκισμα
θα πεταχτούν στο δρόμο
πάνω στη συνταξιούχα πόλη
λαμπερά σφαχτάρια νιότης
"Όλα τα πράγματα ήταν μαζί
Ώσπου ήρθε ο νους και τα χώρισε "
Αναξαγόρας
........................................................................................................................
Στην πρώτη σκηνή στις "Βάκχες " του Ευριπίδη οι γέροντες Τειρεσίας και Κάδμος προχωρούν στον δρόμο στολισμένοι ,για να υποδεχτούν τον Θεό Διόνυσο .Υποστηρίζουν μάλιστα ότι σα θνητοί δεν μπορούν να αγνοήσουν τον Θεό . Αυτή η σκηνή υπήρξε το γενέθλιο υλικό του ποιήματος , με την αντανάκλαση του μηνύματος της στη σημερινή πραγματικότητα της χώρας μου . Το δε "Εθνικό " και η "Εθνική " με τα σκυλαδικα της είναι το δίπολο "αληθινή " και "χυδαία" τέχνη ανάμεσα στο οποίο ταλαντεύεται αισθητικά ο νεότερος Έλληνας .Και ο κύριος Τειρεσίας είναι η ενσάρκωση του γερασμένου πνεύματος μιας Ελλάδας που έχοντας καταδιώξει τη Διονυσιακή της καταγωγή , έχοντας γίνει αισθητικά "συνταξιούχα" , αναζητεί εναγώνια (αλλά ίσως ανεκπλήρωτα ) την επιστροφή στη μέθη και στην εφηβεία της ηθικής.
K.T.
H ανάγκη να σηκώνω ψηλά
στους ώμους μου κάθε φορά
έναν σωσία του ποιητή
με έκανε να βγάζω
την ατλαντική μεγαλοσύνη
κατευθείαν απ’ το βάσανο του βάρους
των ανθρώπων
Ασταμάτητα
να σέρνεται ο λόγος μου
σαν την ουρά κομήτη
στο στερέωμα των αυτιών τους
Κι ευτυχώς
που η ποίηση μου φτιάχνει
μια απάνθρωπη φωλιά
να με ακουμπάει το βάρος
και να ξεκουράζονται
πετώντας για άλλους ώμους
οι μεγάλες αποφάσεις
Ευτυχώς
που μάχομαι από θέαμα
να γίνω πάλι θεατής
των ιδεών μου
Με το που φρέναραν απότομα
οι λεπτοδείκτες
έπεσες με το κεφάλι θρυψαλα
πάνω στο κρύσταλλο του ρολογιού μου
Είσαι λοιπόν σπασμένος χρόνος
Κι αποτυχημένος ταύρος
Σε αρπάζω από τα κέρατα
Προτού σε λυπηθεί
ή με λυπηθεί το κόκκινο
Προτού σε ελευθερώσει
και με ελευθερώσει πάλι η μανία
Κι όταν μαζί ανεβούμε
όλα τα σκαλιά της ομιλίας
Θα μπορέσω πάλι
να σε ονομάσω
να με ονομάσεις
Ταύρο , προφητεία ή ένστικτο
που έχασε τη μάχη των βημάτων
σε ένα αιματηρό ταγκό
με βιρτουόζο ταυρομάχο
Ερήμωσες μυαλό
Μια καλλιτεχνική ριπή
δε σε χτυπά
Εδώ και μήνες
Χώματα παρατημένα
και χωρίς νερό
Σπίτια φαντάσματα
που περιμένουν
τους καινούριους ένοικους
με το κλειδί στο χέρι
Ερημία
Ας έρθει κάτι να εγκατασταθεί
εδώ που κινδυνεύουν περισσότερο
τα σύνορα της ανθρωπιάς μου
απ' τις επιθέσεις βάρβαρων
συνηθειών
κι ενστίκτων
Και κάπως πιθανότατα
από αίσθημα ευθύνης
να καρφώσει
όλος λεβεντιά
κάποιος ακρίτας στίχος
σα σημαία την ύπαρξη του
πάνω στη βραχονησίδα
ενός καινούριου ονείρου
Εικαστικό : Isak Gabriel
Καθάρισε τα χέρια σου καλό μου
Ικέτευε η αιτία το αποτέλεσμα
όπως έπαιζε χαριτωμένα
πάνω από το πτώμα
Τώρα να δω που θα σε κλείσουν στο αναμορφωτήριο
Που θα σου ρίχνουν είκοσι ραβδιές
ανά είκοσι λεπτά
Που θα ζητούν να ομολογήσεις
φάτσα φόρα την αιτία
Ποιος θα σε μάθει γράμματα
Ποιος θα σε ταχταρίζει
Ή θα σου κόβει τα νυχάκια σου τα δολοφονικά
Όσο για αυτό που έπνιξες
Νίπτω τας χείρας μου
Στο είπα απ’την αρχή
Ας έκοβες τους συμβουλάτορες μαχαίρι
Ας έφτυνες στο χώμα τη φωνή του χρέους
Ας άφηνες το οιδιπόδειο στο ασυνείδητό σου
να λαγοκοιμάται ἐν μακαρίᾳ γαλήνῃ
Η δική μου εκδοχή πολέμου
Δε θα νικηθεί ποτέ από τη δική σου
Ας έχει η προπαγάνδα σου
στραμμένα τα κανόνια της
στην προπαγάνδα μου
Όποιος ανάψει το φυτίλι τελευταίος
θα βρεθεί κομματιασμένος
απ' τις λέξεις του άλλου
Όποιος προλάβει να στηθεί
σαν δούρειος ίππος
έξω απο το μέλλον του άλλου
θα σηκώσει απ' τα χαλάσματα της
μια βομβαρδισμένη Τροία
Η δική σου εκδοχή πολέμου
δε θα νικηθεί ποτέ από τη δική μου
Αν οι βόμβες σου για σένα
είναι περιστέρια
που ήρθαν να θρηνήσουν τη φωλιά
που εγώ τους γκρέμισα
Αν οι βόμβες μου για μένα
είναι καραμέλες
που μοιράζονται χαρμόσυνα
στο καρναβάλι της αγάπης σου
ας συνθηκολογήσουν τότε τα ερείπια μας
για να φύγουν απ' τη ζώνη του θανάτου
όσο γίνεται περισσότερο ασφαλή
τα άμαχα κομμάτια της ζωής μας