Καύσωνας

 

Ένα τηγάνι που μας ψήνει η πόλη 

Σαράντα δύο η ανάσα υπό σκιά 

Οι τελευταίοι που μείναμε σφαδαζουμε όλοι 

Κάτω απ'τη χούντα του ήλιου που διψά 

Για φρέσκο δέρμα φρέσκια τυραννία

Εσταυρωμένοι στο καυτό τσιμέντο 

Αν έμοιαζε η καρδιά μας Γροιλανδία

θα' ταν για μας μεγάλο κομπλιμέντο 

Όμως τα ρούχα κολλημένα κι ο ιδρώτας 

Μας ξενυχτάνε στη βεράντα μέχρι βάθους 

Και μόνο κάποτε ο θόρυβος μιας μπότας 

Θυμίζει σ' όλους τα δαγκώματα του πάθους 

Ίσως αν δρόσιζε από μέσα μας για λίγο 

Ίσως να παίρναν θάρρος τα μελτέμια 

Ίσως και να σταμάταγε τον τρύγο 

αυτή η μοναξιά που έσφιξε τα γκέμια 

Και λαχανιάζοντας σαν άλογα μας τρέχει 

Με τη φορά και τη μανία βέλους 

Κανένας και καμία άλλο δεν αντέχει 

Θέ μου λιποθυμούμε επιτέλους ! 

Κώστας Τσιαχρής