Η πατρότητα του ήχου που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε "dream pop" [ονειρική ποπ] μουσική , δεν ανήκει ασφαλώς στο ντουέτο των Victoria Legrand [ανηψιά του διάσημου Γάλλου συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής Michel Legrand ] και Alex Scally από τη Βαλτιμόρη . Ήδη αυτός ο ήχος έχει ταυτιστεί με συγκροτήματα από τη βρετανική μουσική σκηνή της δεκαετίας του 80 και του 90 ,όπως οι Cocteau Twins , οι Lush , οι My Bloody Valentine , οι Slowdive ,οι Pale Saints και αρκετοί άλλοι . Οι ρίζες μάλιστα του συγκεκριμένου είδους ανάγονται , σύμφωνα με τον μουσικοκριτικό John Bergstrom στις ενορχηστρώσεις του περίφημου άλμπουμ "All things must pass" του George Harrison ,που κυκλοφόρησε τη χρονιά του 1970 . O δε όρος "dream pop" χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Alex Ayuli του πρωτοποριακού πειραματικού σχήματος A.R. Kane από το Βέλγιο , για να περιγράψει τον ήχο του συγκροτήματός του . Ηχητικά η "ονειρική ποπ" χαρακτηρίζεται από τα ατμοσφαιρικά μουσικά τοπία , τις θολές κιθάρες που δημιουργούν έναν τοίχο από θόρυβο , τα υπνωτικά (κυρίως γυναικεία) φωνητικά , τα οποία μοιάζουν περισσότερο με ψιθύρους και συνήθως χάνονται ή στροβιλίζονται με αιθέριο τρόπο μέσα στη μελωδία των πλήκτρων , και , φυσικά , τους στίχους που περιστρέφονται γύρω από υπαρξιακά θέματα . Οι Beach House ,επομένως , δεν ανακαλύπτουν τη ζωή σε άλλον πλανήτη . Η μουσική τους αντλεί με δημιουργικό τρόπο τα διδάγματα όλης αυτής της πολύτιμης παρακαταθήκης ,πατώντας ωστόσο στα δικά της πόδια και κρατώντας καλά κρυμμένα τα δικά της μυστικά . Ξεκινώντας τη διαδρομή τους από το άλμπουμ "Devotion" του 2008 και κυκλοφορώντας μέσα στη δεκαετία του 2010 έναν δίσκο ορόσημο όπως το "Teen dream" , διαμόρφωσαν σταδιακά τη δική τους ταυτότητα , με μια μουσική που αξιοποιεί ευφυέστατα την παιδεία της Legrand , απόκοσμα φωνητικά της , την παραμόρφωση στις κιθάρες , τις κινηματογραφικές μελωδίες και τα στοιχειωμένα πλήκτρα . Χτίζοντας ,λοιπόν , το δικό τους μουσικό όνειρο , έφτασαν αισίως φέτος στην τέταρτη δουλειά τους με τίτλο "Depression cherry" ,έναν δίσκο που σηματοδοτεί την επιθυμία επιστροφής τους στο ύφος του "Teen dream" και σε περισσότερο νωχελικές και αισθαντικές αναπτύξεις των τραγουδιών τους . Και η αλήθεια είναι πως το πετυχαίνουν . To προηγούμενο άλμπουμ τους "Bloom" θυσιάζε κατά κάποιον τρόπο την ατμόσφαιρα στο βωμό ενός πιο άμεσου ηχητικού αποτελέσματος . Στο "Depression cherry" η μελωδία καθοδηγεί τα πάντα . Ακόμη και στις πιο ηλεκτρισμένες στιγμές ,όπως στο θαυμάσιο single "Sparks" . H μουσική χάνεται μέσα στην κοσμική ομορφιά , περιφέρεται σαν πυρωμένη αύρα , βυθίζεται στην κατάθλιψη κι αναδύεται σα δροσερό χάδι , συνομιλεί με τ' αγριολούλουδα ,ρίχνει το σπόρο του ανθρώπου στις παγωμένες επιφάνειες των άστρων , υπνοβατεί στο χτες και ξυπνά στο αύριο . Κι έτσι ένας ολάκερος κόσμος του ονείρου γίνεται όσο ποτέ άλλοτε χειροπιαστός .............
Κώστας Τσιαχρής
