Η μόνη κληρονομιά

 

Ένα ισχνό χαμόγελο 

είναι κρυμμένο κάτω από το κράνος μου 

Και τρέμει 

Τις οβίδες που σφυρίζουν στον αέρα 

και συντρίβουν τις ζωές 

που κέρδιζα  παιδί 

στα Μήλα  ή στο Κυνηγητό 

Κι άλλες ζωές δεν έχω πια να δώσω 

Σε κανέναν 

Ό,τι πήρες, πήρες 

Κράτα το χαμόγελο σαν ξαστεριά 

ή σα γαλήνη 

Όταν παύουν τα ντουφέκια 

να πυροβολούν αλύπητα 

το μέλλον 

και το  παρελθόν μας 

Κ. Τσιαχρής 

Πανομοιοτυπίες

 

Το γέλιο είναι ο δίδυμος αδερφός του φόβου 

Το μαθαίνεις ύστερα από μια μεγάλη νίκη 

Όταν μέσα στην απόλυτη χαρά γελώντας 

σε τρομάζει ξαφνικά ο ήχος 

που γεμίζει το κρανίο σου 

σαν εκκωφαντική τριβή με έναν πελώριο ήλιο 

που έλιωσε τον πάγο ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι 

Κι έπειτα θυμάσαι πάλι αυτά τα πράγματα που σε λαβώνουν

σταματάει η αναπνοή σου  απότομα 

κι ο χρόνος κολυμπά ανάστροφα 

απ' τα γηρατειά ως τη γέννηση σου  

ξανακάνοντας τα  ίδια λάθη 

με το ίδιο σώμα 

με ολόιδια βήματα 

Που αφήνουν όπου περπατάς 

το ίδιο χνάρι με την ίδια  πάντα λέξη 

ΦΟΒΟΣ 

Κ. Τσιαχρής 

1+1=0

 

Ανάμεσα στο Είμαι και στο Είσαι 

Στέκονται βουνά 

πελώριες λίμνες 

και κρατήρες ηφαιστείων 

Μέσα μετακίνησης δεν εφευρέθηκαν ακόμη 

Μόνος τρόπος γνωριμίας:

Να διανύσεις με τα πόδια 

και τα πέλματα γυμνά

την έρημο με την πυρακτωμένη άμμο

Με τους σκελετούς χιλιάδων 

φαγωμένων απ'τα όρνια περιπατητών 

Ώστε  μετά από μήνες 

(αν μπορέσεις) 

Τελικά εξαντλημένος 

Με τη γλώσσα πεταμένη έξω από τη δίψα

Να βρεθείς 

σε έναν παράδεισο από βρύσες

με το αμίλητο νερό 

Κώστας Τσιαχρής 

Το τελευταίο σκαλί

Με  ύφος νικητή σε αμφίρροπη παρτίδα  πόκερ  

Και τον αέρα να φυσά λυτρωτικά το πρόσωπο του 

Στεκόταν πια στην κορυφή της σκάλας ο Ευμένης 

Έβλεπε από κάτω πλήθος θλιβερό 

που ιδρωνε να σκαρφαλώσει στο επόμενο σκαλί 

και σηκωμένα χέρια 

που  έτειναν να κρεμαστούν 

από την πρώτη ολοφώτεινη  ιδέα               

Εκείνος όμως ένιωθε στην πλάτη το ύψος 

Κλωτσούσαν στα πλευρά του τα φτερά με δύναμη 

Λαμποκοπούσε από το γέλιο μέχρι τη σκιά του 

Και φυσικά 

μέσα σε τέτοιο παραλήρημα θριάμβου 

Δεν ψιλιάστηκε Χαμπάρι δεν το πήρε Ούτε που μυρίστηκε 

Πως πάνω από το τελευταίο σκαλί 

Ήδη γεννιόταν 

Έμπαινε στα σπάργανα 

θεόρατη καινούργια σκάλα 

Κώστας Τσιαχρής 

Έξωση

 

Και ξαφνικά στη μέση μιας μεγάλης σιγουριάς 

Ενώ έβαζες στη θέση τους το τάδε και το δείνα 

Σου στέλνουν το μοιραίο μήνυμα 

Σε ειδοποιούν την τάδε του μηνός 

Να εγκαταλείψεις μια ιδέα 

Που ολάκερο ένα παρελθόν 

της έδινες να πίνει από τη φλέβα σου 

Που πίσω σου κοιτάζοντας 

σε ακολουθούσε πάντοτε πιστό σκυλί 

Από κουτάβι εκπαιδευμένη να φυλάει 

την πόρτα που έμπαζε στην ενδοχώρα 

στα κεκοιμημένα μυστικά σου 

Ψύχραιμος λοιπόν 

Με το κουράγιο σφηνωμένο ανάμεσα στα δόντια 

Γίνεσαι ξανά ένας μπόγος 

που κινείται ανάμεσα στο όλα και στο τίποτε 

Μία μακρόσυρτη γραμμή από ίχνη παπουτσιών 

Και περιμένεις πεινασμένος 

Άδεια χέρια άδειο βλέμμα 

Στη σειρά σου 

Στο συσσίτιο ιδεών 

Κώστας Τσιαχρής