Κώστας Τσιαχρής "Δεδικαίωται"

Δικαιώθηκαν  όσοι έμειναν με την ερώτηση "τι απομένει από τον έρωτα" στεγνή πάνω στο  σάλιο
Δικαιώθηκαν οι κόποι  της μέρας το βραδινό σκοτείνιασμα κάτω απ'τα μάτια
το  μάρμαρο που  μετάνιωσε για τις τόσες φορές που  έμεινε υπάκουο  στα χέρια   του γλύπτη
Δικαιώθηκαν  όσοι κοίταξαν  από ψηλά τον εαυτό τους και  τίποτε  σα ναυτία δεν τάραξε  την πλήξη τους
Όσοι μέτρησαν τριάντα  προδοσίες και στο τέλος απ' το  λαιμό  τους κρεμάστηκε σα θρίαμβος το  αργύριο
Δικαιώθηκαν όσοι  παραβίασαν το κόκκινο και  πέρασαν στην αιωνιότητα μαζεύοντας κλήσεις που έκοψε το ίδιο τους το  σώμα

Ό,τι  ζήλεψε  τον ουρανό και  φόρεσε καταμεσήμερο αστέρια για να μοιάζει πιο πολύ ουρανός Δικαιώθηκε
Το  έξω φως  που για να βγει απ'το μέσα πέρασε μια μαθητεία στον ίσκιο Δικαιώθηκε

Δικαιώθηκαν  αν κάποιοι δάγκωσαν τον μύθο και γεύτηκαν την αλήθεια  
Αν όπως οι μωρές παρθένες βαρέθηκαν να κρατούν αναμμένο το λυχνάρι τους κάτω απ'τη φούστα  και σκόρπισαν  χαχανίζοντας  στα γειτονικά μπαρ
Δικαιώθηκαν  αν έκλεισαν το παράθυρο για να  τρυπώσει πιο βαθιά στους πνεύμονες  ο  καπνός από τον φλεγόμενο  πειρασμό  τους
Αν πρόδωσαν το  έτερον ήμισυ για να βρουν έστω μισό  έτερον μια μικρή κατάφαση δίπλα στις άπειρες αρνήσεις
το γέλιο που σταμάτησε μεταξύ  ονείρου  και Βασιλίσσης Καρδίας

Όσοι γέρασαν    από έρωτα και  ξανάνιωσαν  από μοναξιά Δικαιώθηκαν
Όσοι  απέρριψαν εν καιρώ  χαλασμών μια  πρόφαση για ξημέρωμα Δικαιώθηκαν

Μονάχα  μια  δικαίωση  εκκρεμεί ...του Πόντιου Πιλάτου

Κώστας Τσιαχρής "Κρυπτεία"

Τόση  και τόση ζωή ξοδεύτηκε ανάμεσα σε θάμνους
και  σε  φυλλώματα  περιμένοντας τον εχθρό
και τόσο τα λόγια μου ήσαν πάντοτε ένας κόπος
μια  στιγμή αποκάλυψης  των όπλων
που  θα  προτιμούσα  πλήρως να  εκτεθώ
χωρίς προσχήματα και λύσεις  της  ανάγκης
Ορατός από όλες τις γωνίες
με τα κόκκαλα στη  φόρα και τις  αμαρτίες   ωμές


Ίσως  με τέτοια μέσα να κολακευτεί  ο εχθρός
όταν   θα  τρίβομαι  σα γάτος πάνω στα σπαθιά του
κι ίσως  απ'την  πλήρη  αμηχανία
θα θελήσει εκείνος τώρα  να  κρυφτεί 
σε  κάποια  απ'τις  πολλές  χαράδρες του μυαλού 

Κώστας Τσιαχρής "Αυτοκαταστροφή"

Πώς  παίρνει και με χαρακώνει
μια απόκοσμη ευχαρίστηση
σχεδόν σα να γυρίζω
το σπαθί στα σωθικά μου
όταν στο αποκορύφωμα του τρόμου
πιάνω το ψαλίδι
κομματιάζω δίχως   σκέψη
τους ανθρώπους  που αγαπάω
τους χωρίζω σε μερίδες
τόσο για την εγκατάλειψη
τόσο για την παιδωμή
για την ανάταση την πυρκαγιά
την πάλη με τις πτώσεις
τους μοιράζω σε  φωλίτσες
κι ας χύνουν από πάνω
τα βεγγαλικά τους τύψεις 

Όσοι  αγαπώ είναι χαλάσματα
της  θέλησής μου ν'αγαπήσω
ή ν'αγαπηθώ