Κώστας Τσιαχρής "Το φάντασμα"

Μέρες τώρα 
κυνηγάω ένα φάντασμα
που κυνηγάει τις μέρες μου
Στήνω παγίδες με ποιήματα
ανοίγω  τα παράθυρα 
υποκρίνομαι : τρομάζω 
σκεπάζω με λευκό  σεντόνι 
κάθε λέξη
Στρώνω για δύο το κρεβάτι 
περιμένω...
Κι ανέλπιστα 
όταν έσφιξα το χέρι του 
και μου μιλούσε 
πια ο παλμός
Ένιωσα 
που το φάντασμα 
χτυπούσε τώρα 
εγκλωβισμένο οριστικά 
μέσα στο αίμα 
το δικό μου 

Κώστας Τσιαχρής "Θαλασσογραφία"

Πάνω  που πήρα χρώματα απ'το χάος
να  με  ζωγραφίσω 
στάθηκα
Αντιδρούσε το πινέλο
Δεν ήταν κάτι για να μείνει
Άλλαζε  συνέχεια το πορτρέτο
απλωνόταν
έπιανε  το μέρος της  στεριάς
Μα εγώ ήμουν θάλασσα 
Έπεφταν από τις  τσέπες μου ναυάγια 
Κυμάτιζα 
κι ούτε για μια στιγμή δεν έμεινα
να ισορροπήσω
πάνω  στις μπογιές μου