Πάμπος Κουζάλης Επιστροφή (Μια δοκιμή ανάγνωσης από τον Κώστα Τσιαχρή)

Καθημερινά
επιστρέφω στο πατρικό μου
το μητρικό γάλα μυρίζοντας στα χείλη
Πότε πρωί
πότε μέσ’ στο σκοτάδι
βγάζω από τη μέσα τσέπη
τη γυάλινη σφαίρα με το αιωρούμενο χιόνι
Ελαφρά την περιστρέφω
Ακολουθώ τις νιφάδες
μέσ’ από χαραμάδες του μυαλού
Πέφτω στη στέγη
Γλιστρώ στο καθιστικό
Πιάνομαι απ’ την καφετιά πορσελάνη
του μικρού σκύλου στο τραπεζάκι
Το κεφάλι του αρχίζει να ταλαντεύεται ανεπαίσθητα
Μια δεξιά
προς το δωμάτιο των αθώων ονείρων
και μια βαθιά
στη μυρωδιά απ’ το αγιόκλημα
Κι όταν το χιόνι λευκάνει το υγρό
έγκλειστο σπιτάκι
αιωρούμενος και μόνος
επιστρέφω στο παρόν

.......................................... 

Μια χριστουγεννιάτικη σφαίρα με χιόνι γίνεται το μέσο της καθημερινής νοερής μεταφοράς του αφηγητή στο πατρικό του σπίτι. Όλη η ποιητική σύλληψη με οδήγησε αβίαστα σε εκείνη την κατάσταση της αποκρυστάλλωσης των εικόνων από την οπτική γωνία του παιδικού μυαλού. Διάβασα μέσα στο ποίημα το παιδί και την ίδια ώρα μπήκα μέσα στην όραση αυτού του παιδιού και ακολούθησα το συνειρμικό του ταξίδι . Με την αργή κίνηση των νιφάδων που περιγράφει ο αφηγητής . Και με τη δική του συνείδηση διαρκώς αιωρούμενη. Πέφτοντας αργά πάνω στα αγαπημένα αντικείμενα . Πέφτοντας αργά συγχρόνως και οι στίχοι του .Ένας ένας .Φτιάχνοντας ένα στρώμα ποιητικής ηδονής μέσα μου .Λάμνοντας σε έναν χρόνο που δεν είναι δικός μου αλλά που τόσο δυνατά με τραβάει στα ρέματά του. Με την περιστροφή της σφαίρας .Εκεί που ξεκινάει μια μικρή προσωπική Οδύσσεια.Ένας νόστος καταδικασμένος εξαρχής αλλά επίμονος . Κι ο αιωρούμενος να απολαμβάνει το εφήμερο αλλά για κείνον τόσο χορταστικό άγγιγμα του προορισμού του. Χτίζοντας ένα παραμύθι με ωμή αλήθεια. Τρώγοντας τη μνήμη ως το άρωμα του μητρικού γάλακτος. Προσπαθώντας να κρατηθεί από τα ρευστά σχήματα των ονείρων . Σ' αυτή την αρμονικά αδέξια πτώση του στην παρήγορη αγκάλη του γενέθλιου χώρου. Ανοίγοντας απλώς την αλεξίπτωτη αγάπη για τον κόσμο που τον έστησε στα πόδια του. Έτσι, η γυάλινη σφαίρα γίνεται το παιχνίδι που βάζει την επιθυμία να δουλέψει. Γίνεται σκοινί που ζώνει τον ακροβάτη κι αποτρέπει την ανώμαλη πτώση του στα χάη του ασυνείδητου. Μερώνει τα φτερά που βιάζονται να βουτήξουν στα φαράγγια του χρόνου. Στο "δωμάτιο των αθώων ονείρων" που γράφει κι ο ποιητής. Και πόσο ειρωνικά στο τέλος η υποτιθέμενη επιστροφή στον μαγικό πάτο στη σφαίρας αποδείχνεται επιστροφή στο αρχικό σημείο ! Στο σημείο εκκίνησης του πόνου 

 Κ.Τσιαχρής

Κώστας Τσιαχρής Η παράσταση

                

Κοιτάζοντας   εκείνο  το  ασήκωτο  πρωί

το   είδωλό   μου στον καθρέφτη 

άκουσα   πίσω απ'το  κρανίο  ένα   χειροκρότημα  

που     δυνάμωνε  και  δυνάμωνε  

ένα   μηχάνημα  από  άφθαρτες  παλάμες 

πλήθος  θεατές   που  έφτυναν  
τον πασατέμπο  τους  στα  σπλάχνα  μου       

Πλησίασα   εκείνη  τη  χαριτωμένη

ταξιθέτρια   σκέψη  

έβαλα  με τρόπο  φιλοδώρημα  στο   στήθος  της  

της   είπα  οδήγησέ με 

Απάντησε  θ'  αντέξετε ;  η  παράσταση   είναι  φόνος

Πώς   δεν  έφτασε  ακόμη στο  λαιμό σας ο   στραγγαλισμός;

Αλλά  μαντεύω  είναι  εκείνο

σίγουρα  είναι   εκείνο   το   ατάλαντο 

ένστικτό  σας

που ξεχνάει  συνέχεια  τα  λόγια  του 

και  πρέπει  κάτι  πιο  θρασύ

να   παίξει  πειστικά   τον  ρόλο  του   στραγγαλιστή  

                  

Κώστας Τσιαχρής Σαρκοβόρο άνθος

Πόσο  με  εξουθενώνει  αυτό  το  άνθος  

που  δυναμώνει  κομμένο   στο   ποτήρι 

ρουφώντας ζωή απ' ό,τι  στεγνώνει

πεινασμένο   κτήνος   που  ίσα το αντέχω 

ανατολή  του  άλγους     και   της   ναυτίας

που  θα' πρεπε  το  άρωμά του   να  σηκώνει  τραγούδια  

θα' πρεπε   ο  μίσχος   του  να   μη  μοιάζει   μαχαίρι 

θα' πρεπε  η  ρίζα  του  να  τραβάει  λίπασμα  απ' την άνοιξη

Με  πίνει  και   κιτρινίζει  το  μέλλον μου

Με   κόβει   και  πρασινίζω από   θάνατο 

που   πίσσα   σκοτάδι    να  του  πετάξω 

κάνει   φωτοσύνθεση  απ' τον  ίσκιο

Απάνθρωπο   άνθος 

Κάθε  μου τρόπος  να ανασάνω 

είναι  κούφιος -με  αναπνέει

Κάθε  μου  τρόπος να   το  κολυμπήσω

ατυχής- με  πνίγει   στο  νερό  του  

Κώστας Τσιαχρής Αποστήθιση

                      

Όσες ακτινογραφίες  κι αν  βγάλεις 

δεν  θα   μπορέσεις  να     διαβάσεις

αυτό  το  στήθος     

έτσι που ανεβοκατεβαίνω 
τα   πατώματά  του    

είμαι   άπιαστος  σφυγμός

Καλύτερα   λοιπόν να  πιάσεις 

φτυάρι  και   αξίνα  

βγάζοντας   με  υπομονή 

ένα  ένα  τα  πλευρά  

τη συλλογή μου από στρατιωτάκια   που  με  τόση   αγάπη   μάζεψα 

από   συνεχείς   πολέμους  

κι όταν φτάσεις  ως  τους  βρόγχους

άκουσε  τι  βήχας  που  ανεβαίνει 

από   βαθύ τσιγάρο  

λες  και  με  καπνίζει  ο χρόνος 

καίγομαι   αργά   

Στο  τέλος  μένω   

μια  πελώρια  γερασμένη  κάφτρα 

Εκεί   σε  κείνη  τη  στιγμή 

αποστήθισέ  με  

μάθε  με  νεράκι

πριν  να   πέσω 

πριν  λερώσω με  τη στάχτη

το   γραπτό  σου