Ευθυμία Γιώσα ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

 

Στη   δική του  «Νέκυια» [μια εμμονή τον τελευταίο καιρό  με  τα του  θανάτου]  μικρο-ραψωδία  , το  σώμα-αφηγητής   της   Ευθυμίας  Γιώσα  κατεβαίνει  ,χωρίς  την  τύχη της  επιστροφής  του  ομηρικού  Οδυσσέα , στο βασίλειο   του  προσωπικού  του Άδη   και  τυπώνει   το  οπισθόφυλλο  της κάποτε   ύπαρξης, τώρα ανυπαρξίας   του.  Με  μια διάθεση  περίπου απολογητική  αλλά καθόλου  ηττοπαθή . Περισσότερο  παρατηρεί  με  τη  ματιά  ενός  μεταφυσικού  φυσιοδίφη παρά  θρηνεί  την αποσύνθεσή  του. Καταγράφει   τα πρώτα λεπτά , περιγράφει την εμπειρία  του  άχρονου , του άτοπου  και  του άυλου, συγγράφει  τα απομνημονεύματα  των  αισθήσεων που σβήνουν , εγγράφει   στη σκιά  του τη  γραμματική  του χάους ,     διαγράφει στο τέλος   περιγράμματα –καλούπια – μεγέθη.  Προδίδει  ακόμη  και  την αφηγηματική   του βούληση  ,διακηρύσσοντας  με τόλμη    τη  ματαιότητα   μιας  τέτοιας  καταδυτικής  εξομολόγησης

Κώστας  Τσιαχρής 

 

ΤΟ  ΣΩΜΑ  ΚΑΙ Ο  ΘΑΝΑΤΟΣ 

Έπεσα  στο  ελώδες σκοτάδι της συνομοταξίας  του απείρου. Γύρω μου λίγα  λευκά νούφαρα , αλλά δεν μπορώ να τα φτάσω . Στην πραγματικότητα  , δεν μπορώ καν να κουνηθώ , Πολλοί ισχυρίζονται ότι στην κατάσταση που βρίσκομαι  πλέον είναι αδύνατον να αισθανθώ οτιδήποτε   , όμως εγώ κρυώνω. Τα μέλη μου μοιάζουν να έχουν αποσυναρμολογηθεί , όπως εκείνα τα παιχνίδια που κάποτε κρατούσα στα χέρια μου .

Δεν μπορώ να ανοίξω το στόμα . Τα χείλη μου έχουν κολλήσει  το ένα με το άλλο , σαν δύο πέτρες που ούτε ο  Γολιάθ  δεν θα ήταν ικανός  να ξεχωρίσει . Αλλά  και τα μάτια μου  δεν είναι ίδια με πριν . Έχουν κάτι παράξενο  αυτοί οι άλλοτε φωτισμένοι  κρατήρες του ορατού . Η ίριδα  ξεθωριάζει  ώρα  με τη ν ώρα , ώσπου  θα γίνει  ένας  ξεβαμμένος κύκλος   στη μέση  του οφθαλμού.

Στ’ αυτιά μου  , πιστέψτε με , φτάνει μια  μπερδεμένη μελωδία . Ακούω  μια βουή  να έρχεται   με  το Εξπρές  του Παρελθόντος . Το πεντάγραμμο  γεμίζει   με φωνές  , με γέλια  και κλάματα  , με ακαθόριστους   ήχους που έχασαν διά  παντός την ευκαιρία   να  καθοριστούν. Αναγνωρίζω μία δεσπόζουσα  , μείζονα συγχορδία . Πλανώμαι  οικτρά  , δεν είναι δεσπόζουσα . Ούτε στη μείζονα  κλίμακα εντοπίζεται . Πώς θα  γινόταν εξάλλου να διεκδικήσω  τη δεσπόζουσα  και τη μείζονα  , όταν για χρόνια κατέφευγα στην ελάσσονα και  τη υποδεέστερη  λύση ;  Αποσυρόμουν στη σιωπή   από φόβο , παρά τις εξαγγελίες  μου ότι δήθεν  αυτή μου η απόφαση   αποτελεί  δείγμα ωριμότητας και θάρρους. Πάντως , θέλω να σας διαβεβαιώσω : τούτη  εδώ τη στιγμή , η οποία βρίσκεται  για μένα  έξω από  τον χωροχρόνο  των ζωντανών , ακούω καθαρά τα πάντα  και , αν μπορούσα , θα   έκανα μία  τομή  στο προσωπείο   της  σιωπής . Ακούω τα λόγια   και τους λυγμούς σας  , τα μυρμήγκια  που ανηφορίζουν και κατηφορίζουν  στα χωμάτινα  βουναλάκια , τον θρήνο μιας πεταλούδας   για το σπασμένο της φτερό , την ανάσα μιας αρκούδας  που ξυπνά , το σύρσιμο των σκουληκιών.

Πόσο επιθυμώ να μιλήσω . Οι  φωνητικές  μου χορδές  όμως πάγωσαν  σας τους σταλακτίτες   και τους σταλαγμίτες  των σπηλαίων. Αυτό που άλλοτε   ευχόμουν να   είχε  συμβεί   σε   στιγμές  ψυχικής   έντασης , ν’ αντιστεκόταν η φωνή στο  θυμικό  που την προκαλούσε  , τώρα με πληγώνει  σαν προσβολή. Μα  τι σημασία  έχουν από  εδώ και στο εξής  οι  λέξεις  που χρησιμοποιώ ; «Προσβολή»  , «ταπείνωση» , «αδικία». Απορώ που βρίσκω  τη διάθεση  αυτή την ώρα  για τέτοιου είδους αστεία  , αφού όλα   όσα κάποτε μου προκαλούσαν  ποικίλα συμπτώματα   δυσφορίας  , έχουν γίνει καπνός  μαζί με μένα .

Διανύω ήδη , όντας ολότελα ακίνητο,  τα πρώτα χιλιόμετρα στο Τίποτα. Προχωράω  όλο και πιο βαθιά  στο έρεβος του Αγνώστου   ψάχνοντας  μιαν απάντηση   στα τόσα ερωτήματα   που με βασάνιζαν τότε . Προς το παρόν η ραχοκοκαλιά  μου θρυμματίζεται   μ’ υπομονή  και σύνεση από το βάρος  των αιώνων  που στοιβάζονται επιμελώς  πάνω μου. Σπρώχνονται  ποιος θα καθίσει πρώτος  , σαν να’ ναι  μικρά παιδιά  που περιμένουν ανυπόμονα  στη σειρά  για παγωτό ή γλειφιτζούρι. Η αλήθεια  είναι  ότι περίμενα   έναν  μεγαλύτερο βαθμό   σοβαρότητας  και σεβασμού  από την αιωνιότητα . Αλλά  για εκείνη  δεν είμαι παρά ένα καινούριο θήραμα , ένα τρόπαιο    που θα παίξει μαζί του στην αρχή κι ύστερα  θα  το βαρεθεί    και θα το παρατήσει  στη   γωνιά  μαζί με τ’ άλλα , λιωμένα στο καμίνι του δογματισμού  της , τρόπαια . Βαδίζω  , όντας ολότελα στάσιμο, στο διαστημικό  μονοπάτι του νέφους που με κυκλώνει. Τυλίγεται  γύρω μου σαν πύρινος  κισσός  και φλέγομαι  με μια φλόγα  αόρατη. Ψηλαφίζει   τον λαιμό μου , κατεβαίνει στο στέρνο , ψαχουλεύει   τη σταματημένη  μου καρδιά  κι εξαφανίζεται. Εξάλλου, γιατί ν’αναλάβει αυτή το άχαρο έργο   της εξαφάνισής  μου   απ’τη στιγμή  που άλλοι , περισσότερο ικανοί , είναι  σχεδόν έτοιμοι να ξεκινήσουν το ανακυκλωτικό τους έργο , όπως κάνουν εδώ και  χιλιετίες  με τόσα  και τόσα σώματα ;

Όλοι εσείς  οι ισοβίτες  της ύλης  που πέφτετε  θριαμβευτές  στο φθαρτό πεδίο  της εγκόσμιας   μάχης , βετεράνοι   της αντοχής  και λιποτάκτες  της επιθυμίας   , συνταχθείτε σιμά μου. Παραταχθείτε  δίπλα στα άκαμπτα  μέλη μου και κρατήστε  μου συντροφιά . Ας κάνουμε  μαζί μια βουβή  διαμαρτυρία  ενάντια στο μικρότερο  μόριο , το μικρότερο άτομο  του άπιαστου Είναι μας  , για το οποίο μοχθήσαμε τον καιρό της  ύπαρξης  δίχως αποτέλεσμα . Ελάτε  να διεκδικήσουμε   τον ζόφο   που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία  του  καθενός  μας. Εγώ , για παράδειγμα , απαιτώ  ένα βελούδινο σκοτάδι , επιφυλακτικό  και  με  κατανόηση , να μιμηθεί το φως που αγαπώ. Άλλα  σώματα  ζητούν  σκοτάδια  σκληρά  και ανελέητα  να τ’ αρπάξουν  στον  βυθό τους εν είδει ασύλου .

Η ακαμψία   μου προοδευτικά μεγαλώνει. Θα’ λεγε  κανείς ότι είμαι μια ανθρωπόμορφη , εγγαστρίμυθη  πέτρα , όμως κάθε άλλο  παρά με  άσπαστη πέτρα μοιάζω. Φέρνω περισσότερο  σε μια φέτα  ψωμιού που μπαινοβγαίνουν από τις σχισμές της ψίχας  της  προνοητικά  υμενόπτερα , καθιστώντας την το επιούσιο γεύμα τους .

Μέχρι εδώ ήταν , αποχωρώ από αυτή τη μάταιη,  μεταθανάτια   πρόζα μου. Μη δώσετε καμία σημασία σε όσα είπα . Ήταν μονάχα ένας  σωρός από φευγαλέες λέξεις που  όμως θα’θελα πολύ να ριζωθούν στην κινούμενη άμμο κάποιας  βεβαιότητας .