Ημιώροφος

 

                                                        Εικαστικό :Paul Klee

Τα κτήρια τρέχουν τρέχουν τρέχουν

Το ένα  πίσω απ' το μπετόν του  άλλου

Για φανάρια μη ρωτάς 

για τροχονόμους  ή για τήρηση του ΚΟΚ 

Όταν κοιτάς στο κόκκινο τα πάντα 

Πρόστιμα δε σε τρομάζουν 

Οι άνθρωποι των ρετιρέ 

κι οι άνθρωποι των υπογείων 

όταν ανοίγουν τις πληγές τους 

έχουν ίδια θέα 

Στον ακάλυπτο 

Όπου φυτρώνει ένας ευκάλυπτος 

Και το ασανσέρ κολλάει πάντοτε 

στον ημιώροφο 

Πατήστε το κουμπί κινδύνου αγαπημένε 

Μη τα περιμένετε όλα τέλεια 

Είναι να αγγίζει κάποιος πιο βαθιά τον τρόπο 

Με τη φόρα του σπαθιού που κόβει 

Έναν γόρδιο δεσμό 

Ναι ,το αμίλητο μαθαίνει κάποτε μιλιά

Αλλά με  φθόγγους των πουλιών 

Σα χάος μιας σκέψης 

που ενηλικιώνεται

Το ένστικτο σας πάει πολύ 

Με τα γαλάζια μάτια σας 

σκοτώνετε το χρόνο 

ανάμεσα σε δεύτερο και τρίτο όροφο 

Και κολλημένος σαν αράχνη 

εγγεγραμμένη στο μητρώο ανέργων 

Τρώτε από το ίδιο σας το δίχτυ 

Πώς να περισσέψει κάτι 

για τα τόσα έντομα 

που φτερουγίζουν ενοχλητικά 

γύρω απ'τα λόγια σας ; 

Κώστας Τσιαχρής

Θεοφάνεια

 

Στην εποχή του φαίνεται 

Ο ποιητής θα κρύβεται 

Ας ψάχνουν κάτω 

από δέκα τόνους σύννεφο 

για να τον  βρουν 

Τις νύχτες 

όταν από το μπουμπουνητό

τρομάζουν κάποιοι 

και πετάγονται 

απότομα 

απ'τον ύπνο 

βλέπουν ξαπλωμένο δίπλα τους 

έναν πελώριο κεραυνό 

που τους χαμογελά 

Αγγίζουν

κι ο ηλεκτρισμός 

δε λέει ν' ανάψει 

το σβησμένο πορτατίφ 

μήπως και δουν καλά καλά 

τι ξεχασμένο θαύμα 

πλάγιαζε για χρόνια 

στο δεξί τους πλάι 

Στη σκοτεινή  μεριά 

του κρεβατιού 

Μόνο σηκώνονται 

Τινάζουν το σεντόνι 

ένα λεπτό 

Και ξαναπέφτουν 

όλο νύστα και μουρμούρα 

Στους μακάριους βυθούς

της μοναξιάς τους 

Μέχρι να τους πιάσει κάποτε 

αν τους πιάσει 

ένα κάτι ...που διψά 

Κώστας Τσιαχρής 

Σχηματάρι

 

Αντίο πορτοκαλί ποδήλατο 

Πάνω στη σέλα σου 

11 χρονών κουβάλησα το Σχηματάρι 

μιας μαρτυρικής μου ηλικίας 

Τη σκληρότητα των άλλων αγοριών  

που δε συγχώρεσαν ένα τιμόνι 

στολισμένο με ανεμώνες 

Η σκουριασμένη αλυσίδα σου 

δε δένει τίποτε από το παιδί 

που υπήρξα με τον άντρα που είμαι 

Απ' τις ακτίνες σου 

κυλάει στο αίμα μου σκοτάδι 

Αντίο 11 χρονών 

που μόλις τώρα βρίσκω  θάρρος 

και σε ξαναγγίζω 

52 χρόνια κράτησα το φρένο 

πατημένο πάνω σου 

Σε κείνη τη σκηνή  μπροστά στους Ταξιάρχες

Με κομμένη φόρα και κομμένη την ανάσα 

αντιμέτωπος με το δεκαπεντάχρονο νταή 

Που ακόμη τώρα μου ζητάει ξανά 

να κατεβώ από το ποδήλατο 

αν είμαι ακόμη άντρας 

Αντίο  ξεφούσκωτη σαμπρέλα

Που όμως κράτησες 

και μ' έφερες με τα πετάλια μου εδώ 

Σ' αυτή την άκρη των πραγμάτων

Ένα βήμα πριν από το τελευταίο μου Όχι 

Τώρα συχνά όταν δοκιμάζω 

με την τρόμπα 

Μήπως  σε  ξαναφουσκώσω 

Πώς τσουλάς από τα χέρια μου 

χωρίς να θέλω 

από μόνη σου 

πίσω σε εκείνη τη μαρτυρική ηλικία ;

Κώστας Τσιαχρής

Αναγνώριση πατρότητας τέκνου

 

Τον χρόνο 

αυτή την τερατώδη λέξη 

με τα πέντε γράμματα 

Εμείς οι μέτριοι ποιητές 

τη σχεδιάζουμε 

με ένα μελάνι που μετά από λίγο 

εξαφανίζει 

το έργο και το πρόσωπό μας 

Όλοι σχεδόν 

σκοτώνουμε τον χρόνο 

στα γραπτά μας 

Και ύστερα από πέντε 

δευτερόλεπτα 

Κρατάμε πάλι στοργικά

στην αγκαλιά το βρέφος του

Γινόμαστε κι οι ίδιοι βρέφη 

στη δική του αγκαλιά 

Πατρότητος αγνώστου 

Περιμένοντας κάποια στιγμή 

ένα μέλλον μακρινό 

να μας αναγνωρίσει 

ως νόμιμα παιδιά του 

Κώστας Τσιαχρής 

Κοινή συναινέσει

 

Μέσα μας είναι στιγμές 

που πιάνονται στα χέρια 

ο θρησκευόμενος κι ο άθρησκος 

Όταν ανάβει στο μυαλό  

μια μεταφυσική φωτιά 

Ένας  απέναντι στον άλλο 

με σπαθιά 

ακούγονται  να λεν 

-Αρνήσου 

Για να μη βαλτώσουμε  ο ένας 

στον παράδεισο του άλλου 

-Δέξου 

Μήπως και γνωρίσουμε κι οι δυο 

την κόλαση του άλλου

Εντούτοις ξέρουμε 

που έτοιμα μέσα στις τσέπες 

τείνουν  τα στυλό για να υπογράψουν

συναινετικά το διαζύγιο

Η απόσταση λοιπόν 

ανάμεσα στον θρησκευόμενο

και άθρησκο 

είναι όση έβαλε

ο   Μικελάντζελο

ανάμεσα στο δάχτυλο

Θεού κι ανθρώπου

Κώστας Τσιαχρής

Ζήτημα μεγέθους

 

Για αυτόν που κλέβει ένα λεμόνι 

από τον κήπο κάποιου 

Οι άλλοι  βλέπουν στον κομμένο μίσχο 

ολόκληρο ένα λεμονόδασος 

Για το μπουμπούκι 

που σε πείσμα του καλοκαιριού

παρέμεινε κλειστό 

γυρνούν το δάχτυλο επάνω στο ληστή 

Λένε τα  χέρια του 

βουτηχτηκαν στο αίμα 

στα κρυμμένα τιμαλφή 

ότι με δόλο έσπειρε παράσιτα 

στο φύλλωμα της λεμονιάς 

Και αυτοδίκαια ετοιμάζουν τις θηλιές 

Και αυτοδίκαια  σφίγγουν το σκοινί 

Και αυτοδίκαια σπρώχνουν απ'τα πόδια το σκαμνάκι 

Ώσπου να χτυπήσει τρεις το εκκρεμές

Να πεταχτεί σαν κούκος 

μέσα από το στόμα η γλώσσα του ληστή 

Απεναντίας για αυτόν που ξεριζώνει  

από τον κήπο κάποιου 

ολόκληρη τη λεμονιά 

Οι άλλοι βλέπουνε 

στον ανοιγμένο λάκκο  μια ρωγμή 

μόλις  εννέα χιλιοστών 

Την ευκαιρία για μεταμόρφωση  

του κήπου σε εθνικό δρυμό 

Αποθεώνουν το ληστή 

Τον χαιρετίζουν με τα δάχτυλα 

σε σχήμα νίκης 

Προσκυνούν  φιλάνε το είδωλό του 

με τις παραφουσκωμενες  τσέπες 

Και αυτοδίκαια ετοιμάζουν τους επαίνους 

Και αυτοδίκαια γράφουν πανηγυρικούς 

Και αυτοδίκαια  βάζουν κάτω από τα πόδια το σκαμνάκι 

Ώσπου να  χυθεί ανάμεσα στο πλήθος 

τρεις φορές το χειροκρότημα

Να βάλουν όλοι μέσα στις καρδιές τους το ληστή 

Εν τέλει  είναι ζήτημα μεγέθους 

για τη δόξα του  ληστή 

Το αν στη θέση ενός κλεμμένου ονείρου 

μπαίνει η λεμονιά ή το λεμόνι 

Κώστας Τσιαχρής 

Αγώνας ξιφασκίας

 Έχεις  μια συστοιχία δοντιών 

που κόβουν λέξεις  στο άλλο στόμα 

όποτε  φιλάς 

Το σάλιο  σου  όλο   θηρίο 

καταπίνει  ό,τι  τολμά  να στήσει 

το καλύβι του  επάνω σου 

Έρωτα ή τρόμο 

Άφηνε τουλάχιστο 

Μετά από κάθε φονική επιδρομή 

ένα μνημείο  πεσόντος ήρωα 

Μια μαργαρίτα ή ένα μπράβο 

για τους σκοτωμένους 

Σε έναν αγώνα ξιφομάχων 

όπως ο δικός μας 

Το ίδιο ξίφος 

μπήγεται   διπλά 

Και στην πληγή 

Και στην αιτία της πληγής 

Κώστας Τσιαχρής 

Σολομώντεια λύση

 

Κάποιοι που διαδηλώνουν, γράφουν ,τραγουδούν για την ειρήνη 

Έχουν στα λόγια ,στα συνθήματα και στη φωνή τους πόλεμο 

Το ένα μισό τους στήνει ναρκοπέδιο στο άλλο 

Ή  τανκ ή  επί τανκ 

Για να πετάξει από τα χέρια τους το περιστέρι 

άλλος  δρόμος  δεν υπάρχει 

Πρέπει  το άσπρο της θωριάς του

να ματώσει 

από τα νύχια ενός αητού 

Το πέταγμά του να κοπεί 

να μοιραστεί στα δύο 

Μεταξύ μιας κόλασης και μιας  Εδέμ 

Κώστας Τσιαχρής

Γηρασμός

 

Μέσα στο  κρύο  σπίτι

Τα έπιπλα πως μοιάζουν αγριεμένα

Έτοιμα να βασανίσουν  όποιον τα ακουμπήσει

Πως πετάνε κάτω τη γυαλάδα τους 

Τι ξύλινα μιλάνε  μεταξύ τους

Όποιο φως να πέσει πάνω τους βουλιάζει

κάτω απ΄το βερνίκι

Οι καναπέδες σα  να γίνονται και πάλι  ζώα

που ζητάνε πίσω το κλεμμένο δέρμα

Οι πολυέλαιοι έχουν όψη σταλακτίτη

Αποτρόπαιη   μασκαράτα

Και στο τραπεζάκι

πόσο επίμονα  χτυπάει το τηλέφωνο

ως αναγγελία  εξάπλωσης

ενός  μυστηριώδους

και  ανίατου    γηρασμού 

Κώστας Τσιαχρής

Αναστήλωση

 

Όταν σηκώνουν τα μάτια τους από τις οθόνες 

Πρώτη φορά βλέπουν ότι 

στο πρόσωπο των άλλων κατοικεί ένας άνθρωπος 

με ρυτίδες και χωρίς κάτασπρα δόντια 

με περισσότερες λέξεις από τις δεκαπέντε 

παντός καιρού 

με ύφος που δεν κάνει πρόβα για ρόλο σε σαπουνόπερα 

Ένας άνθρωπος από πιτυρίδα στο πέτο 

από τσίμπλες στην άκρη του ματιού 

γουργουρητά στο έντερο

Κατοικεί ένα ον που κηρύσσει τον πόλεμο στο φωτοσοπ 

Που φωτογραφίζεται 

με μισόκλειστα μάτια ή με βλέμμα τρελού 

που κηρύσσει τον πόλεμο στην απόγνωση 

Στην αναστήλωση της εικόνας του 

Στα μηνύματα ανά πέντε λεπτά - κοίταξέ με 

Στους σπασμούς απ'τα σύνδρομα στέρησης - άφησέ  με 

Στα απεριόριστα δεδομένα 

και στις απεριόριστες ώρες της μοναξιάς του 

Κώστας Τσιαχρής 

Ένας Νέρωνας

Όπως σωριάζεται η στάχτη 

από τα κούτσουρα στο τζάκι 

ολοένα μοιάζω με ένα Νέρωνα 

που η Ρώμη διάβασε στα μάτια του 

τα σχέδια εμπρησμού της 

και τον καίει 

ως σαμποτέρ 

προτού την κάψει 

γιατί τόλμησε να φανταστεί

(φρικτά αφελής)

πως  με ένα σπίρτο 

θα γινόταν παρανάλωμα 

η αιώνια πόλη 

Τώρα κάθεται μισοκαμμένος 

Βλέπει αποκαΐδια 

τις ωραίες  φιλοδοξίες 

Ένα φάντασμα φωτιάς 

αγκομαχώντας 

ψήνει τον καφέ του σ' ένα μπρίκι

Σαν  ιδέα 

που πήρε να κοχλάζει 

πάνω στη στιγμή που θα ριχνόταν 

το καϊμάκι στο φλιτζάνι 

Κώστας Τσιαχρής 

Κακοποίηση

 

Ο μώλωπας 

στο δεξιό της μάγουλο άνοιξε 

Άπλωσε τη μελάνη του 

αρπακτικά 

Σκέπασε όλο της το πρόσωπο 

Σκέπασε όλη τη ζωή μας 

Έγινε μια σκοτεινιά 

που μας τρομάζει 

Και δεν περπατάμε πια 

όταν πέφτει σούρουπο 

στα μάτια της 

Γιατί δεν έχουμε αλλά σκάγια 

να πυροβολήσουμε τον λύκο

πίσω από τα λόγια μας 

Γιατί τα λόγια μας 

δεν έχουν μάθει να πυροβολούν 

τους φόβους τους 

Και μόνο περιμένουμε 

σα λούτρινα κουκλάκια

Σε ένα γυάλινο κουτί 

Σε λουνα παρκ 

Μήπως και μας σηκώσει 

από θαύμα για βραβείο 

η δαγκάνα 

Κώστας Τσιαχρής

Παιχνίδια κατασκοπείας

 

                                                             Εικαστικό:Ken Joslin 

Κατασκοπεύομαι 

απ' το μάτι μου 

όπως καθρεφτίζεται 

στα μάτια σου

Με ένα μηχανισμό 

που με τυφλώνει 

και δε βλέπω 

εσένα που μπορείς 

και βλέπεις 

τη ζωή μου σαν εικόνα 

σε ανοιχτό βιβλίο 

Αλλά κι εσύ 

κατασκοπεύεσαι 

απ' τα αυτιά σου 

όπως αντηχούν 

μέσα στο αυτί μου

Με έναν ψίθυρο

που σπάει τα τύμπανα 

και δεν ακούς

εμένα που μπορώ 

κι ακούω 

τη ζωή σου 

σαν ηχείο 

στη διαπασών 

Αν με ρωτήσεις 

Ποιος φοβάται ποιον 

Θα έστρεφα το δάχτυλο 

στο πανιασμενο πρόσωπο 

πίσω απ'την κλειδαρότρυπα 

που μας κατασκοπεύει 

στο κατασκοπευτικό μας έργο 

με την τέχνη μιας ΕΥΠ 

Κώστας Τσιαχρής 

Αντοχή φέροντος οργανισμού

 

Εικαστικό  : Adolph   Gotlib    

   Σε ποιο    σημείο   της  ζωής   μου 

  θα χτυπήσει   ο  εγκέλαδος  

δεν ξέρω

κι ούτε 

από τις ρωγμές

αν  τρέξει   ασκήμια ή ομορφιά

Χτυπήσει ή δε χτυπήσει

Εγώ καλού κακού θα βάλω

Στρατιές από μηχανικούς

να  ψάχνουν

ώρες

στα υποστυλώματα

στις πλάκες

στα δοκάρια

την αντοχή

(ή μήπως την κατάρρευση ; ) 

του φέροντος οργανισμού μου 

Κώστας  Τσιαχρής  

Κώστας Τσιαχρής Αναζήτηση ζωτικού χώρου

 

                                                           Εικαστικό :Adolph Gotlib

Με πνίγω 

με τα ίδια σου τα χέρια 

Αν μ' ελευθερώσω 

θα σε χάσεις 

Και θα ψάχνω 

αναγνωρίζοντας 

σε κάθε ομοίωμα θηλιάς

το σφίξιμό σου 

Κώστας Τσιαχρής Στιγμιότυπο

 

Τα πάντα έμειναν ακίνητα 

σε στάση πυροβολισμού 

Το πρόσωπο η σκέψη  το ρολόι 

Εγώ στο   παγωμένο στιγμιότυπο 

προμήνυα αποκαλύψεις

Έπεφτα σαν φόρεμα 

από κάθε μου εαυτό 

Χωρίς να αλλάζω θέση 

Ολόγυμνος σε προβολή   γυμνού 

Σε έναν βαλσαμωμένο κινηματογράφο

Αποκάλυπτα 

Ότι τα  ίχνη από το αίμα 

έσταξαν επάνω  στη γραφή μου 

Ότι έχασκαν ακόμη 

η παραβιασμένη πόρτα 

και το στόμα ενός τρελού 

Ότι ως ψυχή 

είχα καθαρούς λογαριασμούς 

με το σκοτάδι 

Κι έτσι μέσα στην ακίνητη εικόνα 

Το σενάριο προχωρούσε 

Κάθε που με σκότωνα

Η σφαίρα επέστρεφε 

στην αρχική της θέση 

Στο πιστόλι 

Κώστας Τσιαχρής Πύρρειος νίκη

 

                                                           Εικαστικό Adolph Gotlib

Μετά τη μάχη 

Καταματωμένος 

αλλά νικητής 

ανέβασε

στον Τοίχο του 

τα λάφυρα 

για να φανούν

πιο λαμπερά 

Αναφορές στον Τύπο 

Μεταφράσεις 

Τόσα Likes 

Και τόσες κριτικές 

Ο τάδε έγραψε στο τάδε 

Για το τάδε 

Λαμπροτάτη νίκη !

Και χορτάτος  

πέφτοντας 

στο μαξιλάρι 

για τον επινίκιο  ύπνο 

Λέει

σαν προσευχή :

Αλήθεια τώρα 

Μεταξύ μας 

Όντως έτσι ; 

Τι με αυτά ; 

Και πόσο ακόμη ; 

Τρέμοντας 

τον κρότο 

από το κεραμίδι 

μην πλακώσει 

το όνειρο 

Που μόλις τώρα  πάει

δειλά 

να σηκωθεί 

στις μύτες 

των ποδιών του 

Κώστας Τσιαχρής Πρώτη κατοικία

 

   Εικαστικό  Adolph Gotlib 

Ως γράφων 

θα επιτρέπω 

στα γραφόμενα

δεκαετίες  τρεις 

μετά την έξωση τους 

απ' το αίμα  μου 

Να παζαρεύουν 

Με άλλο ύφος 

Άλλες σημασίες 

Εν ανάγκη 

άλλους όρους δανεισμού

την πρώτη κατοικία 

Αυτή 

που έχασαν 

στο χαρτοπαίγνιο

με τον θάνατο 

Ή 

έβγαλαν μισοτιμής 

στον πλειστηριασμό 

των υποθηκευμένων 

εαυτών μου 

Κώστας Τσιαχρής Τα σιγανά ποτάμια να φοβάσαι

 

Να φοβάμαι λέει 

τα σιγανά ποτάμια 

Ποια ποτάμια; 

Που όλα στέγνωσαν 

Ο Κηφισός ο Ιλισός 

και μέσα στη ρηχότητα 

δεν πνίγεσαι 

Το πολύ 

με την αναμονή 

ενός απίθανου πνιγμού 

να ξεμπροστιάσεις 

το ανυπόστατο 

και γραφικό 

μιας παροιμίας 

Κώστας Τσιαχρής Η μνήμη Μπάτμαν

 

Με σώζει η μνήμη 

ή δε με σώζει ;

Σωστικό θηλαστικό 

Τις καθημερινές

φορά γραβάτα 

Έχει αγαπημένη 

Ξεκουράζεται στα σπα 

Διδάσκει αρχαία 

Κι όταν χτυπά

ο κώδωνας κινδύνου

γίνεται 

ολοζώντανη Αποκριά 

Σα να σκεπάζει 

όλο το βιος της 

μαύρη μπέρτα 

Πιάνει 

Ανακατεύει 

τη ζωή μου τράπουλα 

ζητώντας 

να σκοτώσει 

απεγνωσμένη

για τους τύπους 

έναν Τζόκερ 

Κώστας Τσιαχρής Ετών 52

 

Στο πρωτοσέλιδο

Θα μπει ο πηχιαίος τίτλος 

"Τον καθάρισαν 52 εαυτοί" 

Φωτογραφία του πτώματος

και συνεντεύξεις των 52 άλλων 

που ήταν μάρτυρες στο φόνο

Τα 52 κεράκια που δεν έσβησαν 

και τα 52 φφφφφ που ακούστηκαν 

προτού πεθάνει 

Ετών 52 

Πάνω στο άνθος της ανίας 

Ένα βήμα πριν σκοτώσει ο ίδιος 

με 52 σκάγια 

τα 52 εξώγαμα  παιδιά 

των εαυτών του 

τις 52 ρυτίδες 

που χαράκωσαν 

χωρίς καμία άδεια εκσκαφής 

το πρόσωπό  του 

Κώστας Τσιαχρής Επιταγή του ιδεώδους

 

Κάπου σ' ένα  δώμα 

μικροσκοπικό 

Σε μια ταράτσα 

εφτά επί πέντε 

Πίσω από την Πατησίων 

Ένας άντρας 

εκπαιδεύει 

για το πρώτο πέταγμα 

μια πάπια 

Είναι αδύνατο της λέει 

καλή μου 

τέτοια πούπουλα 

αντί φτερών 

να γίνουν κληρονόμοι 

στα προνόμια των πτηνών 

Αδύνατο 

μια τέτοια ανατομία 

να γλιτώσει 

Πέφτοντας 

στα μαλακά 

του νόμου  της βαρύτητας

Αλλά καλή μου  σκέψου 

Τέτοιες πτώσεις 

βγάζουν  ασπροπρόσωπη

τη δίψα όλων 

για ένα  άλμα 

στο κενό 

της πιο κενής τους 

προσδοκίας 

για ζωή γεμάτη 

Κώστας Τσιαχρής Ματαίωση

 

Στο ναυπηγείο

Μέσα στη νύχτα 

Ένας φακός αναβοσβήνει 

τρέμοντας 

Καμώνεται πως είναι 

ένας  πελώριος   φάρος 

Ένα φως που σώζει 

τα σκαριά των καραβιών

που ακόμη σκέφτονται 

αμφιβάλλουν 

σκέφτονται ξανά 

Πώς θα ριχτούν ;

με ποια καρδιά ;

Για πρώτη τους 

παρθενική φορά 

πάνω  στη σβούρα 

των κυμάτων 

Στις απόκρημνες ζωές 

των καπετάνιων 

και των  ναυτικών 

Που αφήσαν τα νερά 

για τα καλά 

να μπουν 

να πλημμυρίσουν

ως τα αμπάρια

τα  υπερπόντια όνειρά τους 

Κώστας Τσιαχρής Μικρότοποι

 

Ας μιλήσουμε 

μικρή μου 

για  μικρότοπους

Δούλεψες   σκληρά 

μέσα στο σώμα μου 

ν' αφήσεις  μια τελεία

Ένα  Μικρολίμανο

Μια Μικρομάνη 

Κάποιες  Μικροθήβες 

Φύλαγες  και φύλαγα 

για πάντα αυτούς τους τόπους 

σα χαμένους συγγενείς μας 

Ύστερα  από τους πολέμους 

που ξεκίνησε η φωνή σου 

εναντίον της φωνής μου 

Για θυμήσου...

Ήταν  ωραία φυλαγμένοι 

Σε ένα ύψος που δε μ' άφηνε 

η ζωή μου να κοιτάξω 

Ώσπου πέρασαν 

επάνω τους 

η μέση ηλικία 

και τα λάθη 

Και τους έκοψαν 

το μπόι 

Κι έτσι 

απόμειναν στο σώμα μου 

σαν την ελάχιστη σταλαγματιά  

της δύναμης 

που βγάζουν οι στρατιώτες

Όταν πρέπει να σηκώσουν 

τους νεκρούς τους 

ύστερα από ήττα 

Απόμειναν χυμένο αίμα 

Απ'όπου ζωγραφίζεται 

ένα μέλλον 

με αρρυθμίες στην καρδιά  του 

Τόποι 

με μικρές φτερούγες 

σε γιγάντιες πτήσεις 

Τώρα  καίνε 

στο όνομα τους 

με τον αναπτήρα 

το συνθετικό 

-μικρο 

Χώνουν  

όπως όπως 

τρομαγμένοι 

κάτω απ'το κομμένο όνομα 

τις στάχτες 

του μικρού τους μεγαλείου 

Ανακρέων "Ὦ παῖ παρθένιον βλέπων"

 

Ὦ παῖ παρθένιον βλέπων

δίζημαί σε, σὺ δ' οὐ κλύεις,

οὐκ εἰδὼς, ὅτι τῆς ἐμῆς

ψυχῆς ἡνιοχεύεις

...............................................................................

Αγόρι μου 

αμόλευτο 

Σε ψάχνω 

με το βλέμμα μου 

Μα δε μου δίνεις σημασία 

Δε νιώθεις 

που βαστάς 

τα χαλινάρια 

της καρδιάς μου 

➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰

δίζημαι :ψάχνω, αναζητώ ,προσπαθώ να βρω 

Ανακρέων "ὦναξ, ὧι δαμάλης Ἔρως"

 

ὦναξ, ὧι δαμάλης Ἔρως

καὶ Νύμφαι κυανώπιδες

πορφυρῆ τ᾽ Ἀφροδίτη

συμπαίζουσιν, ἐπιστρέφεαι

δ᾽ ὑψηλὰς ὀρέων κορυφάς·

γουνοῦμαί σε, σὺ δ᾽ εὐμενὴς

ἔλθ᾽ ἡμίν, κεχαρισμένης

δ᾽ εὐχωλῆς ἐπακούειν·

Κλεοβούλωι δ᾽ ἀγαθὸς γένεο

σύμβουλος, τὸν ἐμόν γ᾽ ἔρω-

τ᾽, ὦ Δεόνυσε, δέχεσθαι

........................................................................................

Αφέντη μου 

που πλάι σου  

ο έρωτας ο  γόης

παίζει 

η ροδοκόκκινη Αφροδίτη 

οι μαυρομάτες Νύμφες 

Και στα βουνά 

και στις ψηλές κορφές τους 

τριγυρίζεις 

Σου προσπέφτω 

Σύμμαχος μου γίνε 

Τα παρακάλια μου

που σου ζητάνε χάρη 

άκου

Ορμήνεψε καλά 

τον Κλεόβουλο 

τον  έρωτά μου 

να αγκαλιάσει 

Βάκχε

Απόδοση: Κώστας Τσιαχρής 

➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰

δᾰμάλης : αυτός που δαμάζει ,που γοητεύει 

κυᾰνῶπις :με μαύρα μάτια,  που έχει σκοτεινή όψη

πορφυροῦς : σκοτεινός, σκούρος , βαθυκόκκινος

ἐπιστρέφομαι : περιφέρομαι ,τριγυρν

εὐχωλή (Επικός  τύπος του εὐχή): προσευχή, τάμα, υπόσχεση

Αλκαίος " μαρμαίρει δὲ μέγας δόμος "

 

μαρμαίρει δὲ μέγας δόμος

χάλκωι, παῖσα δ᾽ †ἄρηι κεκόσμηται στέγα

λάμπραισιν κυνίαισι, κὰτ

τᾶν λεῦκοι κατέπερθεν ἴππιοι λόφοι

νεύοισιν, κεφάλαισιν ἄν-

δρων ἀγάλματα· χάλκιαι δὲ πασσάλοις

κρύπτοισιν περικείμεναι

λάμπραι κνάμιδες, ἄρκος ἰσχύρω βέλεος,

θόρρακές τε νέω λίνω

κόϊλαί τε κὰτ ἄσπιδες βεβλήμεναι·

πὰρ δὲ Χαλκίδικαι σπάθαι,

πὰρ δὲ ζώματα πόλλα καὶ κυπάσσιδες.

τῶν οὐκ ἔστι λάθεσθ᾽ ἐπεὶ

δὴ πρώτιστ᾽ ὐπὰ τὦργον ἔσταμεν τόδε.

.................................................................................

Αστράφτει ο μπρούτζος  

στη μεγάλη σάλα 

Κι η  στέγη ολάκερη 

είναι στολισμένη 

για τον Άρη 

Με περικεφαλαίες λαμπρές 

από όπου κρέμονται 

ως τα κάτω 

άσπρες  

αλογίσιες χαίτες

πλούμισμα για τα κεφάλια ανδρών 

Και γύρω σε κρυφούς πασσάλους  

κρέμονται 

γυαλιστερές από χαλκό  περικνημίδες 

που τη φούρια   κόβουν 

στα ολέθρια  βέλη 

Πανοπλίες πλεγμένες  από νέο λινάρι 

και βαθουλωτές ασπίδες 

πεταμένες χάμω 

Παραδίπλα τα  Χαλκιδικά  σπαθιά 

και τα  ζωνάρια 

και σωρός   κοντοί χιτώνες 

Να σβηστούν απ'το μυαλό μας 

όλα  αυτά 

δε γίνεται 

Απ'όλα πιο πολύ 

σε τούτο καθήκον 

είμαστε ταγμένοι 

Απόδοση:Κώστας Τσιαχρής 

➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰

μαρμαίρω: αστράφτω ,σπινθηριζω ,λάμπω 

κατέπερθεν:από ψηλά 

κυνία : περικεφαλαία 

λόφος:αυχένας ,χαίτη ,σβέρκος 

νεύω:γνέφω , σκύβω , γέρνω 

ἄγαλμα :κόσμημα ,στολίδι 

ἄρκος:όπλο ,προστασία 

κνάμις :περικνημίδα 

κυπασσίς:μικρός χιτώνας 

Αλκαίος "ἦλθες ἐκ περάτων γᾶς "

 

ἦλθες ἐκ περάτων γᾶς ἐλεφαντίναν
λάβαν τὼ ξίφεος χρυσοδέταν ἔχων·
συμμάχεις δ’ ἐτέλεσσας Βαβυλονίοισ’
ἄεθλον μέγαν, εὐρύσαο δ᾽ ἐκ πόνων,
κτένναις ἄνδρα μαχαίταν βασιληίων
παλάσταν ἀπυλείποντα μόναν ἴαν
παχέων ἀπὺ πέμπων.

...................................................................................
Ήρθες από τα πέριορα  της γης
Κρατώντας ξίφος 
μ' ελεφάντινη
χρυσόδετη λαβή
Στους Βαβυλώνιους πλάι πολέμησες
Τιτάνιο έργο
Έδιωξες  από πάνω τους φουρτούνες
Φονεύοντας πολεμιστή
από γένος βασιλιάδων
που λίγο
μια παλάμη αρκούσε μόνο
και θα ακούμπαγε τις πέντε πήχες

Απόδοση :  Κώστας Τσιαχρής

➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰

λάβα: λαβή
παλάστα: παλάμη
ἴα: μία
πᾶχυς : πήχυς
πέμπε : πέντε

Σιμωνίδης ο Κείος "ἓν δὲ τὸ κάλλιστον Χῖος ἔειπεν ἀνήρ"

 

ἓν δὲ τὸ κάλλιστον Χῖος ἔειπεν ἀνήρ·

«οἵη περ φύλλων γενεή, τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν»·

παῦροί μιν θνητῶν οὔασι δεξάμενοι

στέρνοις ἐγκατέθεντο· πάρεστι γὰρ ἐλπὶς ἑκάστωι

ἀνδρῶν, ἥ τε νέων στήθεσιν ἐμφύεται.

θνητῶν δ᾽ ὄφρά τις ἄνθος ἔχηι πολυήρατον ἥβης,

κοῦφον ἔχων θυμὸν πόλλ᾽ ἀτέλεστα νοεῖ·

οὔτε γὰρ ἐλπίδ᾽ ἔχει γηρασέμεν οὔτε θανεῖσθαι,

οὐδ᾽, ὑγιὴς ὅταν ἦι, φροντίδ᾽ ἔχει καμάτου.

νήπιοι, οἷς ταύτηι κεῖται νόος, οὐδὲ ἴσασιν

ὡς χρόνος ἔσθ᾽ ἥβης καὶ βιότου ὀλίγος

θνητοῖς. ἀλλὰ σὺ ταῦτα μαθὼν βιότου ποτὶ τέρμα

ψυχῆι τῶν ἀγαθῶν τλῆθι χαριζόμενος. 

................................................................................................

Ο Όμηρος μια άριστη κουβέντα είπε :

Έτσι είμαστε οι άνθρωποι 

Σαν τη γενιά των φύλλων 

Λίγοι από τους θνητούς ακούγοντας

βάζουν αυτόν τον λόγο  

στην καρδιά τους 

Γιατί είναι δίπλα στον καθένα 

σύντροφος η ελπίδα 

και μες στο στήθος άγουρων αντρών 

βγάζει βλαστάρι 

Όσο ένας άνθρωπος κρατάει  

τον πολυπόθητο ανθό της νιότης 

όντας αλαφροΐσκιωτος

άπιαστα πράματα πολλά 

στο νου του βάζει 

Φόβο δεν έχει του θανάτου 

Φόβο για τα γηρατειά 

Κι όσο έχει ακόμη την υγειά του 

κούραση δεν τον αγγίζει 

Έτσι θαρρεί ο άμυαλος 

και δε λογιάζει 

που ο καιρός της νιότης 

και του βίου 

για τους θνητούς 

είναι μια στάλα 

Όμως εσύ που νιώθεις 

πότε φτάνει της ζωής το τέρμα 

κράτησε γερά 

ευχαριστώντας την καρδιά σου 

με ό,τι αξίζει 

Απόδοση : Κώστας Τσιαχρής 

➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰

Χῖος ἀνήρ: εννοεί τον Όμηρο 

το οὖας (ποιητ. αντί οὖς ) : αυτί

ὄφρα : έως ,ενώ 

πολυήρατος : πολύ αγαπητός, αξιαγάπητος

ἀτέλεστος: ανεκπλήρωτος,ακατόρθωτος 

τλαω: ανέχομαι, υπομένω δυστυχίες, καρτερώ·

Σιμωνίδης ο Κείος "τίς κεν αἰνήσειε νόωι πίσυνος"

 

τίς κεν αἰνήσειε νόωι πίσυνος Λίνδου ναέταν Κλεόβουλον,

ἀεναοῖς ποταμοῖσ᾽ ἄνθεσι τ᾽ εἰαρινοῖς

ἀελίου τε φλογὶ χρυσέας τε σελάνας

καὶ θαλασσαίαισι δίναισ᾽ ἀντία θέντα μένος στάλας;

ἅπαντα γάρ ἐστι θεῶν ἥσσω· λίθον δὲ

καὶ βρότεοι παλάμαι θραύοντι· μωροῦ

φωτὸς ἅδε βούλα.

...........................................................................................................

Ποιος μυαλωμένος θα παινούσε 

τον Κλεόβουλο

τον τύραννο   της Λίνδου 

που ' βαλε 

απέναντι  στους ποταμούς 

που πάντοτε  κυλάνε ,

στα ανοιξιάτικα άνθη ,

στη φωτιά του ήλιου 

και της χρυσαφιας σελήνης , 

και στη φουσκοθαλασσιά

τη δύναμη μιας στήλης  ; 

Όλα πιο αχαμνά από τους θεούς 

Κι ας σπάζουν 

οι παλάμες των θνητών την πέτρα 

Τέτοιος ο στοχασμός

των ελαφρόμυαλων ανθρώπων 

Απόδοση : Κώστας Τσιαχρής 

➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰

πίσυνος : αυτός που βασίζεται ή στηρίζεται, εύπιστος σε κάποιον άλλο, ο έχων  πλήρη εμπιστοσύνη σε κάποιον 

ναέτης : κάτοικος 

ἀέναος:  αυτός που ρέει διαρκώς

στάλα: στήλη , ογκόλιθος 

μένος: δύναμη,σθένος 

ἅδε: αυτή 

φώς :  άνδρας

βούλα /βουλή: απόφαση , επιθυμία ,θέληση , σχέδιο , επιδίωξη 

Σιμωνίδης ο Κείος "ὡς ὁπόταν χειμέριον κατὰ μῆνα"

 

ὡς ὁπόταν

χειμέριον κατὰ μῆνα πινύσκηι

Ζεὺς ἤματα τέσσερα καὶ δέκα,

λαθάνεμον δέ μιν ὥραν

καλέουσιν ἐπιχθόνιοι

ἱερὰν παιδοτρόφον ποικίλας

ἀλκυόνος.

.....................................................................

Όπως όταν 

τους χειμέριους μήνες 

δυο βδομάδες 

γαληνεύει ο Δίας 

κι ονομάζουν οι θνητοί 

αυτή την άγια ώρα 

που αναθρέφει   

τα παιδιά της 

η πιτσιλωτή αλκυόνα 

ανεμογαλήνη

Απόδοση:  Κώστας Τσιαχρής 

➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰

πινύσκω: κάνω κάποιον συνετό, νουθετώ, παραινώ, επιδιορθώνω

ἦμαρ, -ατος : ημέρα

λαθάνεμος: κατά τον οποίο κοπάζει ο άνεμος 

ποικίλος : πολύχρωμος, πιτσιλωτός, διάστικτος, παρδαλός, κατάστικτος

Ανακρέων "πῶλε Θρηικίη"

 

πῶλε Θρηικίη, τί δή με

λοξὸν ὄμμασι βλέπουσα

νηλέως φεύγεις, δοκεῖς δέ

μ᾽ οὐδὲν εἰδέναι σοφόν;

ἴσθι τοι, καλῶς μὲν ἄν τοι

τὸν χαλινὸν ἐμβάλοιμι,

ἡνίας δ᾽ ἔχων στρέφοιμί

σ᾽ ἀμφὶ τέρματα δρόμου·

νῦν δὲ λειμῶνάς τε βόσκεαι

κοῦφά τε σκιρτῶσα παίζεις,

δεξιὸν γὰρ ἱπποπείρην

οὐκ ἔχεις ἐπεμβάτην.

..................................................................

Θρακιώτικο πουλάρι 

Τι με κοιτάς με μια  λοξή ματιά 

κι άσπλαχνα φεύγεις ; 

Θαρρείς δεν ξέρω τίποτε σωστό ; 

Μάθε το

Εύκολα θα σου πέρναγα το χαλινάρι

Με τα λουριά  στα χέρια

θα σε πήγαινα 

ως το τέρμα της τρεχάλας

Τώρα βοσκάς σε δροσερά λιβάδια 

Ανάλαφρα χοροπηδώντας παίζεις 

Δεν έχεις άξιο ακόμη 

να σε καβαλήσει 

Των αλόγων γητευτή 

Απόδοση: Κώστας Τσιαχρής 

➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰

πῶλος :πουλάρι ,νεαρό άλογο 

νηλέως:άσπλαχνα ,αλύπητα 

λειμών :λιβάδι 

κοῦφά:ανάλαφρα 

δεξιός : έτοιμος ,πρόθυμος ,έξυπνος 

ἱπποπείρης:ο έμπειρος στα άλογα 

Ανακρέων "μεγάλωι δηὖτέ μ᾽ Ἔρως ἔκοψεν "

 

μεγάλωι δηὖτέ μ᾽ Ἔρως ἔκοψεν ὥστε χαλκεὺς
πελέκει, χειμερίηι δ᾽ ἔλουσεν ἐν χαράδρηι.

.....................................................................................

Με σφυροκόπησε   ξανά
με ένα τρανό πελέκι
σα χαλκιάς
ο έρωτας
Μέσα σε κρύα ρεματιά 
με λούζει

Απόδοση: Κώστας Τσιαχρής

➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰

κόπτω:χτυπώ ,πλήττω ,κατατροπώνω
Χαράδρη : νερό που κατεβαίνει από βουνό , χείμαρρος, ρεματιά 

Ανακρέων "πολιοὶ μὲν ἡμὶν ἤδη κρόταφοι "

 

πολιοὶ μὲν ἡμὶν ἤδη

κρόταφοι κάρη τε λευκόν,

χαρίεσσα δ᾽ οὐκέτ᾽ ἥβη

πάρα, γηραλέοι δ᾽ ὀδόντες,

γλυκεροῦ δ᾽ οὐκέτι πολλὸς

βιότου χρόνος λέλειπται·

διὰ ταῦτ᾽ ἀνασταλύζω

θαμὰ Τάρταρον δεδοικώς·

Ἀίδεω γάρ ἐστι δεινὸς

μυχός, ἀργαλῆ δ᾽ ἐς αὐτὸν

κάτοδος· καὶ γὰρ ἑτοῖμον

καταβάντι μὴ ἀναβῆναι

............................................................................

Είναι οι κρόταφοί μου κιόλας χιονισμένοι 

Και το κεφάλι μου ντυμένο στα λευκά 

Πολύ μακριά η νιότη μου η χαριτωμένη 

Και λαίμαργα στα δόντια μου τα γηρατειά

Χρόνος πολύς απ'τη γλυκιά ζωή δε μένει 

Κάθε λεπτό κι αναστενάζω δυνατά 

Τον Τάρταρο κοιτάει η ψυχή μου τρομαγμένη 

του Άδη την απαίσια αγκαλιά 

Κι είναι το κατρακύλισμα στον Χάρο τρομερό 

Αλήθεια όποιος στα σπλάχνα του κατέβει 

Να ξανανέβει στην κορφή δεν είναι μπορετό 

Απόδοση: Κώστας Τσιαχρής 

➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰

πολιός :γκρίζος , σταχτόχρωμος ,ψαρός 

τό κάρη :κεφάλι 

μυχός: το εσωτατο μέρος ,ο κόλπος

ἀργαλέος: οδυνηρός,τραχύς ,δύσκολος 

ἑτοῖμος: σίγουρος, βέβαιος , ασφαλής

Ανακρέων " πρίν μέν ἒχων βερβέριον"

 

πρὶν μὲν ἔχων βερβέριον, καλύμματ᾽ ἐσφηκωμένα,

καὶ ξυλίνους ἀστραγάλους ἐν ὠσὶ καὶ ψιλὸν περὶ

πλευρῆισι ‹δέρριον› βοός,

νήπλυτον εἴλυμα κακῆς ἀσπίδος, ἀρτοπώλισιν

κἀθελοπόρνοισιν ὁμιλέων ὁ πονηρὸς Ἀρτέμων,

κίβδηλον εὑρίσκων βίον,

πολλὰ μὲν ἐν δουρὶ τιθεὶς αὐχένα, πολλὰ δ᾽ ἐν τροχῶι,

πολλὰ δὲ νῶτον σκυτίνηι μάστιγι θωμιχθείς, κόμην

πώγωνά τ᾽ ἐκτετιλμένος·

νῦν δ᾽ ἐπιβαίνει σατινέων χρύσεα φορέων καθέρματα

παῖς ‹ὁ› Κύκης καὶ σκιαδίσκην ἐλεφαντίνην φορεῖ

γυναιξὶν αὔτως ‹ἐμφερής›

………………………………………………………………………………………………

Ένα παλιόρουχο φορούσε πριν

Σφιχτοδεμένα  πέπλα

Και σκουλαρίκια ξύλινα στα αυτιά

Έζωνε  τα πλευρά του

Με  λεπτό βοϊδοτομάρι

Βρομερό

Που το’ βαζαν για σκέπασμα

σε χαλασμένη ασπίδα

Το σίχαμα ο  Αρτέμων

Παρέα του οι  πόρνες

κι οι  φουρνάρισσες

Περνούσε  τη  ζωή του  στις κομπίνες

Πόσες φορές

δεν έβαλε το σβέρκο του

στην κόψη απ’το μαχαίρι ;

Πόσες φορές 

στη ρόδα του θανάτου;

Και πόσες πάλι

δεν του έγδαραν τη ράχη

με καμτσίκι !

Ή πόσες  δεν του μάδησαν

τα γένια , τα μαλλιά του ;

Απάνω σε αμάξι τώρα κάθεται

ο γιός της Κύκης

ταινίες από μάλαμα φοράει

και καπελάκι για τον ίσκιο

φιλντισένιο

ολόφτυστος γυναίκα

Απόδοση  :Κώστας  Τσιαχρής  

 



 

βερβέριον = παλιό  ένδυμα 

σφηκόω =δένω  σφιχτά , περισφίγγω

κάλυμμα =πέπλος

δέρριον =δερμάτινο κάλυμμα ή ένδυμα

εἳλυμα =κάλυμμα , σκέπασμα

νήπλυτος =άπλυτος , βρόμικος

νῶτον =πλάτη , ράχη

σκύτινος =δερμάτινος

θωμίζω = μαστίζω , δέρνω

πώγων = γένι

ἐκτίλλω =μαδώ   , αποσπώ

σατίνη  =άμαξα , άρμα

κάθερμα =ταινία , δεσμός

σκιαδίσκη =είδος καπέλου για τον ήλιο

ἐμφερής=  όμοιος

Ανακρέων "καὶ κ[όμη]ς, ἥ τοι κατ᾽ ἁβρὸν"

 

καὶ κ[όμη]ς, ἥ τοι κατ᾽ ἁβρὸν

ἐσκία[ζ]εν αὐχένα·

νῦν δ̣ὲ̣ δ̣ὴ σὺ μὲν στολοκρός,

ἡ δ᾽ ἐς αὐχμηρὰς πεσοῦσα

χεῖρας ἀθρόη μέλαιναν

ἐς κόνιν κατερρύη

τλήμον[ο]ς̣ τομῆι σιδήρου

περιπεσο[ῦ]σ᾽· ἐ̣γ̣ὼ δ᾽ ἄσηισι

τείρομαι· τί γάρ τις ἔρξηι

μηδ᾽ ὑπὲρ Θ̣ρήικης τυχών;

οἰκτρὰ δὴ φρονεῖν ἀκού[ω

τὴν ἀρίγνωτον γυναῖ[κα

πολλάκις δ̣ὲ̣ δ̣ὴ τόδ᾽ εἰπ[εῖν

δαίμον᾽ αἰτιωμέ[ν]η̣ν·

ὡ]ς ἂν εὖ πάθοιμι, μῆτερ,

εἴ] μ᾽ ἀμείλιχον φέρουσα

π]όντον ἐσβάλοις θυίοντα

π]ορφ[υρ]έοισι κύμασι

....................................................................................

Και τα μαλλιά  σου 

έριχναν τον ίσκιο τους 

στον απαλό λαιμό σου 

Μα τώρα  είσαι φαλακρός 

Σε τιποτένια  χέρια πέσαν 

Τα' κοψε  

πικρό μαχαίρι 

Κείτονται σωρός 

στη μαύρη σκόνη 

Κι εγώ απ' τον πόνο λιώνω 

Που ποιος κάτι καλό 

,αν τίποτα δεν πέτυχε από πριν  , 

θα κάνει για τη Θράκη ; 

Κι ακούω που βάζει 

η κοσμολάλητη γυναίκα 

έγνοιες στο μυαλό της 

Τη μοίρα της δικάζοντας 

πολλές φορές 

Τέτοιες ευχές να κάνει : 

Ευτυχισμένη θα'μουνα  ,μητέρα 

αν με έφερνες  

και μ' έριχνες 

μες στο σκληρό 

το μανιασμένο πέλαγο

με τα μαβιά του κύματα 

Απόδοση : Κώστας Τσιαχρής 

➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰

στολοκρός: φαλακρός 

αὐχμηρός: ξερός ,στεγνός , ελεεινός

ἄση: οδύνη, άλγος, πόνος 

τείρομαι: βασανίζομαι ,δεινοπαθώ, υποφέρω 

ἀρίγνωτος: περιβόητος, φημισμένος

ἀμείλιχος: αδυσώπητος , τραχύς , αυστηρός,δριμύς

θυίω:μαίνομαι 

Σόλων "οὐκ ἔφυ Σόλων"

 

«οὐκ ἔφυ Σόλων βαθύφρων οὐδὲ βουλήεις ἀνήρ·

ἐσθλὰ γὰρ θεοῦ διδόντος αὐτὸς οὐκ ἐδέξατο·

περιβαλὼν δ᾽ ἄγρην ἀγασθεὶς οὐκ ἐπέσπασεν μέγα

δίκτυον, θυμοῦ θ᾽ ἁμαρτῆι καὶ φρενῶν ἀποσφαλείς».

ἤθελον γάρ κεν κρατήσας, πλοῦτον ἄφθονον λαβὼν

καὶ τυραννεύσας Ἀθηνέων μοῦνον ἡμέρην μίαν,

ἀσκὸς ὕστερον δεδάρθαι κἀπιτετρίφθαι γένος.

...............................................................................

"Δεν ήταν βαθυστόχαστος ο Σόλων 

ούτε μυαλωμένος 

Τόσα καλά του μοίρασε ο θεός 

κι αυτός να μην καταδεχτεί κανένα ;

Έστησε γύρω απ' το θεριό κλοιό 

κι όμως δεν τράβηξε το μέγα δίχτυ 

Αστόχησε 

και δείλιασαν ο νους και η καρδιά του "

Θα'θελαν βέβαια 

κάποτε μια μέρα

αφέντης να γενώ 

περίσσια πλούτη

ν' αποκτήσω 

τύραννος να βασιλέψω 

Κι ύστερα να με γδάρουν ζωντανό

και να χαθεί η γενιά μου 

Απόδοση: Κώστας Τσιαχρής 

➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰

 

βαθύφρων: αυτός που σκέφτεται βαθιά 

βουλήεις: συνετός 

ἄγρη: το θήραμα ,το κυνήγι , η λεία 

ἐπισπῶ: τραβώ,ελκύω, συρω 

ἀσκὸς  δεδάρθαι:να γδαρθεί κανείς ζωντανός 

ἐπιτρίβομαι: αφανίζομαι , καταστρέφομαι

Κώστας Τσιαχρής Κατοικίδιος πόνος

 

Κλειδώνοντας 

σε μια καταπακτή 

η γάτα κατοικίδιο 

τη γάτα αγριόγατα 

δε θα ζητάς της είπε στο εξής 

με νύχια 

δαγκωνιές 

αστείους βρυχηθμούς

να βγάζεις  έξω 

στο άγνωστο 

τον αγριογατίσιο εαυτό σου 

Η πείνα σου θα περιμένει  

υπομονετικά  τα ψιτ 

κι οι  τρίχες σου 

δε θα  σηκώνονται 

στα χάδια 

μια παλάμη ορθές 

Στην εποχή 

που σου πατάνε 

την ουρά για να ουρλιάξεις 

παραπάνω 

φόβισέ τους 

με την παγερή σιωπή 

του κατοικίδιου 

πόνου 

ΣΟΛΩΝ "οἱ δ᾽ ἐφ᾽ ἁρπαγῆισιν ἦλθον"

οἱ δ᾽ ἐφ᾽ ἁρπαγῆισιν ἦλθον· ἐλπίδ᾽ εἶχον ἀφνεήν,

κἀδόκ[ε]ον ἕκαστος αὐτῶν ὄλβον εὑρήσειν πολύν,

καί με κωτίλλοντα λείως τραχὺν ἐκφανεῖν νόον.

χαῦνα μὲν τότ᾽ ἐφράσαντο, νῦν δέ μοι χολούμενοι

λοξὸν ὀφθαλμοῖς ὁρῶσι πάντες ὥστε δήϊον.

οὐ χρεών· ἃ μὲν γὰρ εἶπα, σὺν θεοῖσιν ἤνυσα,

ἄ[λλ]α δ᾽ οὐ μάτην ἔερδον, οὐδέ μοι τυραννίδος

ἁ̣ν̣δάν̣ει βίηι τι[. .].ε[ι]ν, οὐδὲ πιεί[ρ]ης χθονὸς

πατρίδος κακοῖσιν ἐσθλοὺς ἰσομοιρίην ἔχειν

.........................................................................................

Απόδοση :Κώστας Τσιαχρής 

Αυτοί για να αρπάξουν ήρθαν .Είχαν ελπίδα παχυλή 

Και νόμιζε ο καθένας τους ότι θα βρει μεγάλα πλούτη 

κι ότι εγώ που μέλι έσταζε το στόμα μου 

θα' πλεκα με το νου μου πονηριές 

Τότε ανοησίες ξεστόμιζαν και τώρα όλοι 

βράζοντας από χολή λοξές ματιές μου ρίχνουν 

Κι είμαι εχθρός τους , δίχως να'ναι ανάγκη 

Γιατί όσα είπα ,με το χέρι των θεών τα τέλεψα 

Και κούφια πράματα άλλα δεν κυνήγησα 

Κι ούτε η δύναμη της εξουσίας με θαμπώνει 

Ούτε που θέλω οι άριστοι με τους κολίγους    

να'χουν απ'τη γη τη λιπαρή ίδια μερίδα 

➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰

ἀφνεός/ἀφνειός: πλούσιος , ευκατάστατος

ὄλβος: ευτυχία,πλούτος ,αφθονία 

κωτίλλω: λέω πολλά ,φλυαρω, κολακεύω, καλοπιάνω 

χολοῦμαι :οργίζομαι 

δήϊος :εχθρικός , φονικός 

ἀνύω:επιτελώ, κατορθώνω 

ἔρδω:εργάζομαι ,πράττω ,εκτελώ

πίειρα : πλούσια ,γόνιμη , λιπαρή

ἰσομοιρία : ίσο μερίδιο 

ἐσθλοί: οι άριστοι ,οι ευγενείς 

Σόλων "δήμωι μὲν εἰ χρὴ διαφάδην ὀνειδίσαι"

 

δήμωι μὲν εἰ χρὴ διαφάδην ὀνειδίσαι,

ἃ̣ νῦν ἔχουσιν οὔποτ᾽ ὀφθα̣λ̣μοῖσιν ἂν

εὕδοντες εἶδον ...

ὅσοι δὲ μείζους καὶ βίην̣ ἀμείνονες,

αἰνοῖεν ἄν με καὶ φίλον ποιοίατο.

(εἰ γάρ τις ἄλλος, φησί, ταύτης της τιμῆς ἔτυχεν,)

οὐκ ἂν κατέσχε δῆμον, οὐδ᾽ ἐπαύσατο

πρὶν ἀνταράξας πῖαρ ἐξεῖλεν γάλα·

ἐγὼ δὲ τούτων ὥσπερ ἐν μεταιχμίωι

ὅρος κατέστην

........................................................................................

Κι αν πρέπει , 

Ολοφάνερα 

τα βέλη μου θα ρίξω 

καταπάνω στο λαό 

που όσα κτήμα του είναι τώρα 

μήτε στα όνειρά  του 

δε θα τα 'βλεπε ποτέ 

Κι όσοι τρανοί και δυνατοί , 

ας με υμνούν 

φίλο τους ας με κάμουν 

Σ' άλλον 

αν λάχαινε 

,όπως λένε , τέτοιο μεγαλείο 

δε θα'χε δύναμη 

να σφίξει τα λουριά 

του πλήθους 

κι ούτε  θα σταματούσε 

πριν απ' το κοπάνημα  στο γάλα 

βγει ο  αφρός του 

Όμως εγώ 

σαν τον κανόνα του δικαίου 

μπήκα 

ανάμεσα σε δύο στρατούς 

Απόδοση : Κώστας Τσιαχρής 

➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰

διαφάδην:φανερά 

εὕδω: κοιμάμαι ,αναπαύομαι ,ησυχάζω 

ἀνταράσσω : χτυπώ 

πῖαρ:πάχος ,λίπος ,αφρός του γάλακτος 

μεταίχμιον : το μεταξύ δύο στρατών διάστημα 

ὅρος: σύνορο ,όριο , κανόνας