Διονύσης Γιατράς "Σε ένα περιδιάβασμα"

Σε ένα περιδιάβασμα πιασμένος χέρι-χέρι με τις ηδονικές, ευχάριστες Ναϊάδες, ο άνθρωπος όρισε τη ζωή.

Στα ποτάμια της ηδονής, των αμέτρητων δαιμόνων και σατύρων που χορεύουν, σαρκάζουν, παγιδεύουν την ανθρώπινη ψυχή, ο άνθρωπος βρήκε τη μοναξιά του.

Στη μικρότητα του είναι, στο μαστίγωμα της συνείδησης, στον ψεύτικο βήχα της αλήθειας ο άνθρωπος θεώρησε την ανάγκη του.

Αφού έβαλε τις λέξεις στο σπιρτόκουτο της σιωπής, το σώμα στο χρυσό κλουβί της πρόσκαιρης ευχαρίστησης και τη σκέψη στο ενυδρείο της χαοτικής φαντασίας, ο άνθρωπος ένιωσε τον υδροκεφαλισμό της ύπαρξής του σε όλο του το μεγαλείο.

Στα σπασμένα κάτοπτρα των άλλων ματιών έβλεπε καθετί καλό ενώ υπερήφανα εθελοτυφλούσε εμπρός στην καλοκάγαθη πηγή που ανάβλυζε μέσα του.

Είδε τον ασίγαστο και αμέριστο φόβο που γεννιέται μπροστά στην ηδονή της αλήθειας και σαν μικρό αδύναμο ερπετό ελίχθηκε στις ασφαλείς διαβάσεις της φαντασίας.

Ανακάλυψε τη φιλία μπροστά στις περίτεχνες εναλλαγές της προδοσίας. Στον κύκλο της προδοσίας ο άνθρωπος συνάντησε τα ακίνητα, παγωμένα σώματα των προδοτών του και μίλησε μαζί τους νοητά καθώς μοιραζόταν ένα κομμάτι της παγωμένης λίμνης μαζί τους.

Μιλώντας, νοιώθοντας, μεθώντας, μαστουρώνοντας, βιώνοντας την εξάρτηση, τα δεσμά, την ελευθερία, την αγάπη, το μίσος, την κατανόηση, το ακατανόητο, ο άνθρωπος παραδέχτηκε ότι τα ανθρωπινότερα πράγματα βρίσκονται στα πιο απάνθρωπα δοχεία.

Φοβήθηκε για να νοιώσει το θάρρος του. Χάζεψε για να νοιώσει την ευφυΐα του. Έμαθε για να νοιώσει την αμάθειά του. Ερωτεύθηκε για να νοιώσει τη σκληρότητά του. Μίσησε για να νοιώσει την ικανότητά του να αγαπήσει.

Ο άνθρωπος εγκατέλειψε το θεό για να τον συναντήσει πρώτα στους άλλους και μετά στον εαυτό του. Πάντα παρέμενε καταπιεστικός αυτός ο θεός.

Σε έναν αιώνιο αγώνα με τον Προκρούστη, για να αποφύγει την κλίνη της επιθυμίας και της πραγματικότητας, ο άνθρωπος προσπάθησε να βρει το υλικό του. Μάταια.

Πάλεψε με τις φιλοδοξίες, τις φήμες, τις αναμνήσεις, την περηφάνια, την αμηχανία, τη δειλία για να καταλάβει πως μόνο στο ντροπιαστικό σπάσιμο του εαυτού ξανοίγεται ατόφια η θέαση της πραγματικότητας.

Εγκατέλειψε τη σημασία των πραγμάτων και των ανθρώπων σπάζοντας όλες τις αλυσίδες του κοινωνικού ελέγχου. Έτσι έχασε τις αξίες και κέρδισε τον κόσμο.

Έχασε την ικανότητά του να διακρίνει, να ξεχωρίζει, να αξιολογεί, βλέποντας το φως σε κάθε χρώμα και το φόβο σε κάθε ψυχή.

Σε ένα περιδιάβασμα αφού ελευθέρωσε τα χέρια του από τις Ναϊάδες, ο άνθρωπος άγγιξε το πρόσωπό του. Όχι από θλίψη, ούτε από οργή, ούτε από αγανάκτηση, αλλά από περιέργεια και πίστη. Αφού άγγιξε το πρόσωπό του, η πηγή ανάβλυσε στο παν.