Εμφανιζόμενη ανάρτηση

Εγερθήτω το θέλημά σου

  Αγαπημένο μου παιδί  Απ' όταν ένιωσες στη φλέβα σου  τον χτύπο αυτού  του κόσμου  ήσουν ανήσυχο  Αέρας πάνω σε καράβι από χαρτί  Για ν...

Τρίτη 7 Απριλίου 2015

Sufjan Stevens "Carrie & Lowell"




Γράφει  ο  Κώστας  Τσιαχρής

O Sufjan Stevens γεννήθηκε στο Detroit του Michigan .Ξεκίνησε την καριέρα του στη μουσική ως μέλος των Marzuki , ενός folk-rock συγκροτήματος από το Holland του Michigan .Κυκλοφόρησε την πρώτη προσωπική του δουλειά «A sun came» το 2000 , κινούμενος στο ίδιο μουσικό ύφος . Η αναγνώρισή του ήρθε σχετικά γρήγορα με τα εξαιρετικά άλμπουμ “Seven swans” και «Illinois” . Στο δεύτερο μάλιστα από αυτά διεύρυνε τον ήχο του με στοιχεία συμφωνικής μουσικής , ξεφεύγοντας αρκετά από τον ακουστικό folk ήχο της πρώτης του εποχής . Στην επόμενη δουλειά του “The age of adz” του 2010 προχώρησε ακόμη περισσότερο ,πειραματιζόμενος με ηλεκτρονικούς ήχους . Πέντε χρόνια μετά , στο φετινό “Carrie & Lowell” , αφιερωμένο στη μητέρα του και τον πατριό του , έχουμε μία επιστροφή στη φόρμα που καθιέρωσε με το “Seven swans” , αφήνοντας στην άκρη τους πειραματισμούς και τα περίπλοκα ηχητικά τεχνάσματα και φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο το μπάντζο , το ξυλόφωνο , την τρυφερότητα ,την κυριαρχία των αισθήσεων , τη χαμηλόφωνη σχεδόν ψιθυριστή ερμηνεία . Ερμηνεία που μοιάζει σε πολλά σημεία με λυγμό , με βουτιά σε έναν αθέατο κόσμο . Πέρα δε από το γεγονός ότι τα τραγούδια χρωματίζονται με έναν εύθραυστο λυρικό ήχο , ο δίσκος αυτός συμβαίνει να είναι και ο πιο σκοτεινός του καλλιτέχνη ,τόσο σε ηχητικό όσο και σε στιχουργικό επίπεδο . Το σκοτάδι αυτό ωστόσο ισορροπεί θαυμάσια με μία διάχυτη αίσθηση ομορφιάς και γλυκύτητας , και ο Stevens καταφέρνει , αντί να βουτήξει το μυαλό μέσα στο μαύρο , να το ταξιδέψει παρέα με τους ίσκιους του στη μεριά του φωτός . Ο ήχος , αν και γενικά είναι απέριττος , μοιάζει συγχρόνως παράξενα πλούσιος . Οι όποιες ηλεκτρονικές παρεμβάσεις είναι διακριτικές και δε σκεπάζουν τις συναισθηματικές διακυμάνσεις της φωνής .Περισσότερο δημιουργούν ένα ελεγειακό υπόβαθρο πάνω στο οποίο ο Stevens τοποθετεί ζυγισμένα τις ανάσες ,τα επιφωνήματα , τις αισθαντικές εξομολογήσεις , τα χορωδιακά φωνητικά . Όλα μέσα σ’ ένα σύνολο που νιώθεις να σε αγκαλιάζει νότα με νότα , γύρισμα με γύρισμα , χτύπο με χτύπο . Τον χτύπο της καρδιάς …….



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου