Εμφανιζόμενη ανάρτηση

Ονειροπόληση

  Ένα ταξίδι χωρίς παράθυρο μας έφερε  η καινούρια  άνοιξη Και ταξιδεύουμε τυφλά σ΄ ένα απέραντο ταβάνι τρένου Κι ούτε κάποια εικόνα...

Τρίτη 7 Απριλίου 2015

Sufjan Stevens "Carrie & Lowell"




Γράφει  ο  Κώστας  Τσιαχρής

O Sufjan Stevens γεννήθηκε στο Detroit του Michigan .Ξεκίνησε την καριέρα του στη μουσική ως μέλος των Marzuki , ενός folk-rock συγκροτήματος από το Holland του Michigan .Κυκλοφόρησε την πρώτη προσωπική του δουλειά «A sun came» το 2000 , κινούμενος στο ίδιο μουσικό ύφος . Η αναγνώρισή του ήρθε σχετικά γρήγορα με τα εξαιρετικά άλμπουμ “Seven swans” και «Illinois” . Στο δεύτερο μάλιστα από αυτά διεύρυνε τον ήχο του με στοιχεία συμφωνικής μουσικής , ξεφεύγοντας αρκετά από τον ακουστικό folk ήχο της πρώτης του εποχής . Στην επόμενη δουλειά του “The age of adz” του 2010 προχώρησε ακόμη περισσότερο ,πειραματιζόμενος με ηλεκτρονικούς ήχους . Πέντε χρόνια μετά , στο φετινό “Carrie & Lowell” , αφιερωμένο στη μητέρα του και τον πατριό του , έχουμε μία επιστροφή στη φόρμα που καθιέρωσε με το “Seven swans” , αφήνοντας στην άκρη τους πειραματισμούς και τα περίπλοκα ηχητικά τεχνάσματα και φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο το μπάντζο , το ξυλόφωνο , την τρυφερότητα ,την κυριαρχία των αισθήσεων , τη χαμηλόφωνη σχεδόν ψιθυριστή ερμηνεία . Ερμηνεία που μοιάζει σε πολλά σημεία με λυγμό , με βουτιά σε έναν αθέατο κόσμο . Πέρα δε από το γεγονός ότι τα τραγούδια χρωματίζονται με έναν εύθραυστο λυρικό ήχο , ο δίσκος αυτός συμβαίνει να είναι και ο πιο σκοτεινός του καλλιτέχνη ,τόσο σε ηχητικό όσο και σε στιχουργικό επίπεδο . Το σκοτάδι αυτό ωστόσο ισορροπεί θαυμάσια με μία διάχυτη αίσθηση ομορφιάς και γλυκύτητας , και ο Stevens καταφέρνει , αντί να βουτήξει το μυαλό μέσα στο μαύρο , να το ταξιδέψει παρέα με τους ίσκιους του στη μεριά του φωτός . Ο ήχος , αν και γενικά είναι απέριττος , μοιάζει συγχρόνως παράξενα πλούσιος . Οι όποιες ηλεκτρονικές παρεμβάσεις είναι διακριτικές και δε σκεπάζουν τις συναισθηματικές διακυμάνσεις της φωνής .Περισσότερο δημιουργούν ένα ελεγειακό υπόβαθρο πάνω στο οποίο ο Stevens τοποθετεί ζυγισμένα τις ανάσες ,τα επιφωνήματα , τις αισθαντικές εξομολογήσεις , τα χορωδιακά φωνητικά . Όλα μέσα σ’ ένα σύνολο που νιώθεις να σε αγκαλιάζει νότα με νότα , γύρισμα με γύρισμα , χτύπο με χτύπο . Τον χτύπο της καρδιάς …….



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου