Τίποτε δεν μας δένει με τον ίδιο τόπο Μας κουβαλάει και κουβαλάμε ο ένας τη γενιά του άλλου Όσο ανοιγοκλείνει τα μάτια του ένας αιώνας Ή...
Αρκεί να σηκωνόταν
το μυαλό
στις μύτες των ποδιών του
Και θα έβλεπα
Ένα τάγμα από κανίβαλους
Να παίζει
Και να βγάζει σώo
όλο το ιππικό
και τη βασίλισσα του
Σε ένα σκάκι
με αντίπαλο
την πιο γαλαζοαίματη
επιφάνεια της ζωής μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου