Ένα ταξίδι χωρίς παράθυρο μας έφερε η καινούρια άνοιξη Και ταξιδεύουμε τυφλά σ΄ ένα απέραντο ταβάνι τρένου Κι ούτε κάποια εικόνα...
Αρκεί να σηκωνόταν
το μυαλό
στις μύτες των ποδιών του
Και θα έβλεπα
Ένα τάγμα από κανίβαλους
Να παίζει
Και να βγάζει σώo
όλο το ιππικό
και τη βασίλισσα του
Σε ένα σκάκι
με αντίπαλο
την πιο γαλαζοαίματη
επιφάνεια της ζωής μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου