Μετά από κάθε μας παράσταση
Τι τρομερό που οι ρόλοι
μας εγκαταλείπουν τρέχοντας
στα καμαρίνια
Σηκώνουμε τα χέρια
και στη θέση τους καπνός
Ανοιγοκλείνουμε τα μάτια και ομίχλη
Αντί για το όνομά μας
ένας κρότος που θυμίζει ψόφιο χειροκρότημα
Μιλάμε κι ακουγόμαστε
σα δολοφόνοι του ίδιου μας του κόσμου
στην καλύτερη στιγμή του
Στόμα Πάθος πουθενά
Και το ταλέντο μας
αδέξιο πουλί
που δοκιμάζει απ' την αρχή
το πρώτο πέταγμά του
Έξω από το ρόλο
είμαστε σκελετοί από χαρτί
Αρπάζουμε εύκολα φωτιά
Και μόνο ένας Οθέλλος ή μια Μήδεια
παζαρεύουν στις ατάκες τους
το σβήσιμό μας
Κώστας Τσιαχρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου